Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Likes

Wow! Meer dan 1500 votes (ofwel likes 😉) voor dit "boek"! Dank jullie wel allemaal 😘 Daarom in m'n lunchpauze snel nog een stukje voor jullie geschreven!

'Eva, Wolfs!', enthousiast loopt Romeo op ons af met de iPad in zijn hand, 'jullie foto heeft al meer dan 1500 likes op Instagram!'. 'Wat zijn likes?', onbegrijpend kijkt mijn partner hem aan, 'en insta-wat?'. 'Likes, op Instagram', herhaalt hij, 'dat betekent dat duizenden mensen jullie foto hebben gezien en er 1500 daarvan hebben aangegeven dat ze hem leuk vinden'. Wolfs snokt de iPad uit zijn handen en bekijkt de app waar Romeo het over heeft. 'Waarom staat die foto hier?', 'het is een publiciteitscampagne van de politie Limburg Zuid', hij neemt de iPad weer uit zijn handen, 'kijk Marion en ik staan er ook op'. 'Wat leuk', ik knijp zachtjes in zijn schouder. 'Ja...', mompelt hij, 'wij hebben alleen veel minder likes. De mensen vinden jullie veel leuker'. 'Mm', bromt Wolfs, 'daar hadden ze wel toestemming voor mogen vragen'. 'Dat hebben ze gedaan, Wolfs', ik klop zachtjes tegen zijn buik, 'toen we op de foto moesten hebben we een contractje getekend, weet je nog?'. 'Toch niet voor dit', hij gebaart naar Romeo die er ineens wel heel beteuterd bij staat. 'Wat maakt het nou uit?', met een diepe zucht hang ik mijn jasje over mijn stoel, 'waar maak je je druk om?'. 'Niets, laat maar', hij haalt een hand door zijn haren en loopt weg. 'Jeetje, wat is het toch een zeikerd soms', ik laat me op m'n stoel vallen en kijk mijn collega verontschuldigend aan, 'ik vind het hartstikke leuk, heb je goed gedaan'. Het is Romeo die die campagne op heeft gezet en ik snap dat hij het niet leuk vindt om dit te horen. 'Het geeft niet', hij schuift de iPad onder mijn neus, 'ik denk dat hij de comments gewoon niet zo kan waarderen'. 'De comments?', vraag ik hem verbaasd. 'Ja, kijk maar', hij wijst naar de reacties op onze foto. 'Oh...', mijn hart breekt een beetje bij het lezen van sommige dingen, 'kun je daar niet iets aan doen?'. Hij haalt zijn schouders op, 'ik kan het alleen uitzetten, maar dan kan niemand meer reageren. Ze zijn niet allemaal zo...'. Ik zucht nog eens diep, 'nee, dat is ook zo'. 'Nou', ik sta op en geef hem een knipoog, 'ik ga maar eens even bij hem kijken'.

'Wolfs?', ik vind hem in de kleedkamer, waar hij met zijn rug naar me toe met een arm tegen de kluisjes staat geleund. 'Hé', voorzichtig leg ik mijn hand op zijn schouder, 'wat is er nou?'. 'Niets, laat me maar even', ik schrik van de emotie die ik in zijn stem hoor. Hebben die opmerkingen van wildvreemden hem dan zo geraakt? Dat is toch niets voor Wolfs? 'Floris...', ik probeer hem om te draaien met mijn hand die nog steeds op zijn schouder ligt, 'trek het je niet aan'. 'Dat doe ik wel', mompelt hij, 'ze hebben ook gelijk'. 'Hé, waar is die zelfverzekerde Amsterdammer nou?', ik til zijn kin een stukje op en probeer zijn blik te vangen. Hij haalt zijn schouders op en wil langs me heen de toiletten inlopen. 'Nou, Wolfs, kom eens op', ik pak zijn hand, 'wat kan jou het nou schelen dat die toetsenbordhelden je een ouwe lul noemen? Je weet wel beter toch?'. 'Een ouwe lul die niets te bieden heeft aan zo'n prachtige, jonge vrouw', 'dat stond er helemaal niet', met opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. 'Maar het is wel zo...', als hij me aankijkt met zijn mooie blauwe ogen, stokt mijn adem in mijn keel. Het laagje water in die fraaie kijkers breekt mijn hart. 'Doe niet zo gek', voorzichtig neem ik zijn gezicht tussen mijn handen, 'je weet toch hoeveel je voor mij betekent?'. 'Als partner ja... Zoals op die stomme foto', hij probeert weg te draaien maar dat laat ik niet gebeuren. 'Als je zo doet alleen als collega, ja', vragend kijkt hij me aan. 'Jij bent veel meer dan alleen mijn werkpartner, dat weet je zelf ook wel', 'ja?', ik knik en laat mijn duim zachtjes over zijn wang gaan. 'Dus stop met grienen en doe iets', waar ik de moed vandaan haal weet ik niet, maar de woorden rollen zomaar van mijn tong. 'Doe iets?', nog steeds lijkt de boodschap niet te zijn overgekomen. 'Doe iets, ja', fluisterend breng ik mijn gezicht nog wat dichter naar het zijne, 'doe...'. Voor ik mijn zin kan afmaken, voel ik zijn heerlijke lippen op de mijne. Genietend sluit ik mijn ogen, maar al veel te snel is de fijne sensatie verdwenen. 'Zoiets?', hij kijkt me vragend aan en ik kan alleen maar knikken. 'Kom hier dan', hij legt zijn ene hand in mijn hals en de andere op mijn achterhoofd, voor hij me weer kust. Een diepere kus ditmaal, die al snel overgaat in een zoen. Hij duwt me tegen de kluisjes aan en laat zijn handen over mijn bovenlichaam glijden. Een poosje gaan we helemaal in elkaar op. Wat heb ik hier lang naar verlangd en wat is het fijn. Onwijs spannend en opwindend, maar ook zó liefdevol en vertrouwd. 'Zo', teder drukt hij nog wat kusjes in mijn nek voor hij me doordringend aan kijkt, 'hoeveel likes voor dat?'.