Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Wijze Wolf

Na drie dagen in het ziekenhuis mag ze eindelijk naar huis. Het inpakken van al hun spulletjes valt haar zwaarder dan gedacht en dan moet ze nog vertrekken. Toch is ze blij dat ze Marion heeft afgewimpeld. Ze zal ten slotte de rest van haar leven ook alleen voor het ventje moeten zorgen. 'Zo, we gaan eens thuis kijken vriendje, hoe vind je dat?', ze wrijft zachtjes over zijn wangetje. Hij beweegt z'n neusje wat maar slaapt rustig verder. Eva is blij dat hij zo op zijn vader lijkt. Elke keer ontroert het haar weer. Heeft ze tenminste nog iets van hem. Bijna 7 maanden geleden verloor ze in een klap de twee belangrijkste personen in haar leven. Frank werd vermoord tijdens hun huwelijksvoltrekking en Wolfs was met de noorderzon vertrokken. Ze bijt op haar lip en moet haar best doen de tranen tegen te houden. Ze mist ze allebei verschrikkelijk. Op de een of andere manier maakt haar pasgeboren zoontje het verdriet zwaarder. Ze mist zijn vader. Ze wil dit niet alleen doen. Ze kan dit niet alleen. Toch is hij ook een bron van troost. Van onuitputbare liefde. Hij zal haar nooit in de steek laten. Raff blijft altijd bij haar, en zij bij hem. Ze checkt of ze niets is vergeten en als ze tevreden is, neemt ze hun tas in de ene en de Maxi-Cosi in de andere hand. In gedachten verzonken loopt ze door de gangen van het ziekenhuis. Ze vindt het best spannend om naar huis te gaan. Hier heeft ze elke dag hulp gehad bij het verzorgen van het ventje, maar thuis zal ze het alleen moeten doen. Veel vertrouwen in haar kunnen als moeder heeft ze nog niet, ook al hebben de zusters en Marion meerdere malen gezegd dat ze het goed doet. 'Eef?', verward kijkt ze om zich heen. Verbeeld ik me dit nou? Ze schudt haar hoofd, slaaptekort. Als ze door wil lopen voelt ze een hand op haar schouder. 'Eva', ze draait zich om en kijkt recht in de ogen van de man die ze nooit meer dacht te zien. 'Wolfs...', fluistert ze. 'Wat doe jij hier?', ze kijkt hem verbaasd aan. 'Fleur heeft een ongeluk gehad', hij ziet haar schrikken. 'Niets ernstigs hoor', zegt hij snel. 'Gelukkig maar', er valt een ongemakkelijke stilte. 'Wat doe jij hier? Is dat jouw...', hij knikt naar de Maxi-Cosi met haar slapende baby. Ze knikt en wendt haar gezicht af. 'Wat een heerlijk mannetje', hij gaat wat door zijn knieën zodat hij het kindje goed kan bekijken, 'Frank zou zo trots geweest zijn'. 'Je weet het?', haar stem trilt. Hij gaat weer recht staan en knikt. 'Het spijt me dat ik er niet voor je was', hij slaat zijn ogen neer, 'ik...'. 'Het is oké', liegt ze. Raff wordt langzaam wakker en begint ontevreden geluidjes te produceren. 'Ik moet gaan', ze pakt haar tas weer op. 'Eef?', ze kijkt hem nog een keer aan, 'mag ik een keer langskomen, binnenkort?'. Ze haalt haar schouders op, 'als je dat wilt'. Ze vindt het moeilijk om hem te zien. Moeilijk om zich te realiseren dat hun band zo is beschadigd door haar antwoord op Franks aanzoek. 'Heel graag', onwillekeurig gaat hij met z'n duim even langs haar kaaklijn. 'Wolfs...', ze zucht en wendt haar gezicht af. 'Sorry', fluistert hij. Ze kijkt hem even verdrietig aan. Raff begint nu echt te huilen, wat voor haar een goed excuus is om toch echt te gaan. 'Ik zie je nog wel', zegt ze zacht. 'Pas goed op jezelf', hij knijpt even in haar schouder en met pijn in zijn hart kijkt hij toe hoe ze wegloopt. Na een paar meter valt er iets uit de Maxi-Cosi. Snel loopt hij ernaartoe. 'Eva, je verliest iets', hij raapt het op en loopt naar haar toe. Vlak voor hij het aan haar geeft, kijkt hij snel naar het kleine armbandje in zijn hand. Het is het medische polsbandje van het ventje. 'Raff van Dongen?', vragend kijkt hij haar aan. Haar wangen kleuren rood. 'Waarom heeft hij niet Franks achternaam?', vraagt hij haar verbaasd. Eva slikt, ze tilt haar gezicht op en kijkt hem recht in de ogen. 'Omdat Frank niet zijn vader is', fluistert ze. Wolfs' mond valt open van verbazing. Hij richt zijn blik op het ventje en dan weer op Eva. 'Je bedoelt...', ze knikt voorzichtig. Een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'Mag ik?', vraagt hij een beetje verlegen. Ze knikt en zet de Maxi-Cosi op een stoel zodat hij zijn zoon eruit kan halen. Ietwat klunzig en met trillende handen maakt hij het ventje los. Hij kijkt haar nog even aan, maar als ze bemoedigend glimlacht tilt hij voorzichtig zijn zoon op. Er gaat van alles door haar heen als ze ziet hoeveel liefde hij uitstraalt terwijl hij naar haar zoon kijkt. Onze zoon. 'Hij is prachtig, Eef', zegt hij zonder zijn blik af te wenden, er rolt een traan over zijn wang. Ze knikt en veegt snel een traan van haar eigen wang. 'Het spijt me dat ik ben weggegaan', hij kijkt haar treurig aan. 'Het spijt me dat ik niet naar mijn hart luisterde', fluistert ze. 'Kom hier', zachtjes trekt hij haar tegen zich aan en drukt een kus in haar haren. 'Alles komt altijd goed', met een waterige glimlach kijkt ze hem aan. 'Alles komt altijd goed', herhaalt ze zijn woorden, ze drukt een kus op zijn mond. Misschien hoeft ze het toch niet allemaal alleen te doen.

N.B.: Raff is afgeleid van Raife, vandaar, Wijze Wolf.

Raife is a masculine given name (pronounced rayf). It is an English, Scandinavian and German given name for a male, used in many countries across the world but most popular in English-speaking countries. It is of Old Norse origin (meaning "counsel of the wolf" or "wise wolf"), derived from the Old Norse Raðulfr (rað "counsel" + ulfr "wolf") through Old English Rædwulf.