Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Breekbaar (3)

'Eva, kijk me eens aan', ze heeft haar gezicht afgewend, waarschijnlijk in een poging haar verdriet te verbergen. 'Eef...', ik neem haar kin tussen mijn vingers en draai haar gezicht voorzichtig mijn kant op. Het licht van haar nachtlampje weerspiegelt in haar tranen en weer moet ik mezelf inhouden. Ik zou haar zo graag kussen. Zo graag zou ik haar warme lippen op de mijne voelen. Zo graag zou ik willen dat mijn lippen haar troost zouden kunnen bieden. Maar dat risico durf ik niet te nemen. Ik moet mijn verlangens onderdrukken en haar welzijn vooropstellen. 'Ik wil dat je nu even heel goed naar me luistert, lieverd', haar net nog neergeslagen ogen ontmoeten de mijne, 'het lag niet aan jou. Echt niet. Daar moet je niet eens over nadenken. Je was een kind. Een baby nog'. 'Maar...', haar ogen schieten zoekend naar een weerwoord heen en weer. Als mijn duim zachtjes over haar wang glijdt laat ze mij haar blik weer vangen, 'er is geen maar, Eef'. Ze kijkt me diep in de ogen, op zoek naar aarzeling. Maar die vindt ze niet. Want er is geen twijfel over mogelijk. Hoe kan het in godsnaam haar schuld zijn dat het fout ging? Nee. Dat is klinkklare onzin. De schuld ligt bij haar ouders. Bij haar vader. Misschien bij haar moeder. Misschien speelden er nog andere factoren mee. Maar zij had er niets mee te maken. Zij is niet schuldig aan haar gebroken jeugd. Dus alles wat ze in mijn blik zal vinden is geruststelling, oprechtheid en liefde. Vooral heel veel liefde. 'Ik durf niet verder te lezen', fluistert ze. 'Waar ben je bang voor?', ik blijf over haar wang strelen. Ze lijkt zich met elke aanraking een beetje meer te kunnen ontspannen. 'Ik weet het niet...', mompelt ze. 'Er moet niets, hè', behendig vangt mijn duim een ontsnapte traan op, 'je hoeft het niet te lezen'. Ze haalt voorzichtig haar schouders op. 'Ik moet het weten, Wolfs', verdrietig kijkt ze me aan, 'ik...'. Ze duwt haar wang steeds wat meer tegen mijn hand aan. 'Kom eens hier', ik neem haar gezicht in mijn handen en trek haar zachtjes tegen mijn borst. 'Het is jouw verleden Eva', ik streel zachtjes door haar haren heen, 'jij bepaalt wat je ermee doet. Als je denkt dat het jou helpt om iets meer te weten te komen moet je het lezen'. 'Ik wil het ook wel lezen...', haar stem klinkt gesmoord tegen mijn borst, 'maar ik heb jou nodig'. 'Mij?', ze knikt en ik voel hoe ze zich probeert te bevrijden uit mijn omhelzing. Ze gaat in kleermakerszit tegenover me zitten en pakt mijn handen stevig vast. 'Ik durf dit alleen met jou aan mijn zijde, Wolfs', ze kijkt me doordringend aan, 'ik wil dit alleen met jou'. Eventjes ben ik sprakeloos. Eventjes kan ik alleen maar knikken. 'Natuurlijk', stamel ik, 'natuurlijk Eva, alles'. Dankbaar kijkt ze me aan. Nu is het aan haar om haar vingers over mijn baardje te laten glijden. 'Dank je wel, Floris', mijn hart slaat over als ik haar zachte lippen op de mijne voel. Als ze me een geruststellende glimlach schenkt, valt de spanning van mij af. Eindelijk haar lippen op de mijne. Ik glimlach breed en dit keer ligt het initiatief voor een kus bij mij, 'alles voor jou, lieve Eef'.

Jongens even een vraag: waarom denk ik dat Eva's vader Henk heet? Ik lees het ook in meerdere verhalen trouwens. Maar... Ik zag dus gisteren een voorstukje van Seizoen 1 aflevering 7 en daarin wordt hij Kees genoemd en nu ben ik in de war 😂

Also, dit is misschien het eind van dit korte verhaaltje maar misschien ook niet... Als ik inspiratie heb komt er nog een stukje, maar dit koste al aardig wat moeite!