Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

All I want for Christmas is you

Verplicht nummertje dit, letterlijk en figuurlijk ;)

'Eef, ga je mee?', met een zucht zet ze zich af van haar bureau. 'Ik doe dit nooit meer', ze neemt haar leren jasje aan van haar collega. 'Wat niet? Werken met kerst?', Marion kijkt haar vragend aan. 'Nee, werken met kerst zonder Wolfs', 'nou zeg', beledigd trekt ze een wenkbrauw op, 'is het zo erg om met mij samen te werken'. 'Nee, dat bedoel ik toch niet', ze rolt met haar ogen. 'Laat die mannen lekker kerst vieren dan', ook Romeo heeft dit jaar vrij, zodat hij kerst kan vieren met zijn nieuwe vriendin. 'Of wou jij stiekem samen met Wolfs kerst vieren?', 'nee', abrupt schudt ze haar hoofd, 'hij viert het met Fleur'. 'Nou en?', 'ik ben toch geen familie', ze haalt haar schouders op. 'Wat een onzin, Eef', knort ze, 'ik durf te wedden dat jij Wolfs beter kent dan Fleur hem kent'. 'Ze is zijn dochter', verontwaardigd zet ze haar handen in haar zij. 'Dat maakt niets uit', kort legt ze een hand op de schouder van haar collega en kijkt haar betekenisvol aan. 'Nou, kom je nog?', ze schudt de hand van haar schouder en loopt richting de trap, 'waarheen, eigenlijk?'. 'Er heeft een klein handgemeen plaatsgevonden in een restaurantje vlakbij de golfbaan', 'op eerste kerstdag', hoofdschuddend loopt ze de trap af, 'je zou denken dat mensen zich eens in het jaar zouden in kunnen houden, maar nee hoor'. Op de automatische piloot loopt ze in een streep door naar haar auto. 'Eef', grinnikend schudt ze haar hoofd. 'Wat?', ze draait zich om en kijkt haar vragend aan, 'nee, moet dat echt?'. 'Je bent mijn partner nu, hè', ze knikt naar de politieauto, 'ik denk dat Mechels het wel door de vinger ziet dat je geen uniform draagt, maar we moeten toch echt met de dienstauto'. 'Jij kan toch ook mijn partner zijn', zucht ze, terwijl ze toch maar richting haar collega loopt. 'Eigenwijs', glimlacht ze. 'Welk restaurant is het eigenlijk?', verveeld leunt ze tegen het raampje. 'Die chique tent', 'Rantree?', Eva's ogen worden groot, 'daar zouden Wolfs en Fleur gaan eten'.

Ze snelt de auto uit en loopt het gebouw binnen. Ze drukt meerdere malen op de knop van de lift en stapt al naar binnen als de deuren amper open zijn. 'Het is vast niets, Eef', Marion probeert haar al sinds hun vertrek van het bureau gerust te stellen. Eva schudt haar hoofd, 'Wolfs is zo'n heethoofd soms'. 'Shit, ik vergeet iets', net als de lift dicht gaat, glipt Marion naar buiten. 'Mar!', Eva probeert de deuren nog open te doen, maar is te laat. Ongeduldig tikt ze met haar voet op de grond, terwijl de lift naar de bovenste verdieping zoeft. Als de deuren openen, stapt ze de lift uit. De deuren achter haar sluiten zich en de lichtbron verdwijnt. Even moeten haar ogen wennen aan de duisternis. 'Hallo?', twijfelend zet ze een stap de donkere ruimte in. Ze hoort vaag wat muziek. Ze volgt het geluid, maar stopt even als ze het flikkerende licht van kaarsen ziet weerkaatsen in de hoge ramen, 'is daar iemand?'. Haar adem stokt als ze een figuur op zich af ziet lopen. Als ze hem herkent, valt er een hoop spanning van haar af, die zich vervolgens weer langzaam opbouwt. Een andere soort spanning dit keer. Een fijne soort. De soort spanning die je voelt als er iemand dichtbij is waar je enorm veel van houdt. 'Wolfs?', 'je bent er', met een zenuwachtige glimlach neemt hij haar hand in de zijne, om hem vervolgens naar zijn mond te brengen. 'Waar is Fleur?', nieuwsgierig probeert ze langs hem heen te kijken, 'zijn jullie oké?'. Even is hij van zijn stuk gebracht, maar al snel breekt er een glimlach door op zijn gezicht, 'er is hier niet gevochten, Eef'. 'Niet?', verbaasd kijkt ze hem aan. 'En Fleur?', 'die is bij haar moeder', grinnikt hij wat ongemakkelijk. 'Maar...', onderzoekend kijkt ze hem aan. Hij wrijft zachtjes over de rug van haar hand, die hij nog steeds vastheeft. Hij ziet hoe de puzzelstukjes langzaam op zijn plaats vallen. 'Maar Marion... En jij...', stamelt ze, 'wat is dit, Wolfs?'. 'Dit', hij gaat op één knie en tovert een klein doosje tevoorschijn, 'is onze eerste kerst samen'. Haar mond valt een stukje open, ze brengt haar vrij hand naar haar gezicht en kijkt hem sprakeloos aan. 'Als je dat wilt ten minste', hoopvol kijkt hij haar aan. 'Maar... Maar we zijn niet eens...', 'ik hou van je, Eva', hij staat op en veegt zachtjes een ontsnapte traan van haar wang, 'met heel mijn hart'. 'Ik hou ook van jou', fluistert ze, 'maar...'. 'Maar wat?', met een waterige glimlach. 'Je wilt met me trouwen?', fluistert ze. Hij knikt, 'niets liever'. 'Echt?', 'echt, Eva', hij laat zijn duim via haar kaaklijn naar haar lippen gaan, 'wordt mijn vrouw, alsjeblieft'. Ze schiet naar voren en drukt verlangend haar lippen op de zijne, 'heel graag, Floris Wolfs'.

Tja 🤷‍♀️ Kon het niet laten! Bedankt voor alle reacties op het vorige stukje, het vervolg op Sterretjes heeft inmiddels al 8 delen en ik kan niet wachten het met jullie te delen! Misschien een leuk begin van het nieuwe jaar, wie weet 😉

Fijne kerstdagen allemaal!🎅