Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Alles wat hij wil

'Nou, zeg op', nieuwsgierig kijk ik haar aan. Haar heldere ogen staan onscherp terwijl ze voor zich uitstaart. 'Eva!', met m'n elleboog stoot ik haar aan. 'Hè? Wat?', geschrokken kijkt ze me aan. 'Wat is er gaande tussen jou en Wolfs?', 'oh...', ze wendt haar blik af en slaat haar ogen neer, 'dat'. 'Dat, ja', ik draai een kwartslag naar rechts en kijk haar doordringend aan, 'vertel nou, Eva. Er is iets veranderd, toch?'. Ze zucht diep en slaat haar ogen ten hemel, 'ja, er is iets veranderd'. Ik rol met mijn ogen. Alles, maar dan ook echt álles, moet ik uit haar trekken. 'Wat dan, Eef? Jullie doen zo afstandelijk tegen elkaar. Hebben jullie ruzie?', Eva schiet in de lach en ik trek mijn wenkbrauw op. 'Wat? Zeg ik iets doms?', soms is deze vrouw echt één groot mysterie. 'Sorry, Mar', ze ademt diep in en kijkt me dan toch ietwat onzeker aan. 'Ik, eh... Wolfs en ik...', ze bijt op haar lip, 'we zijn samen'. 'Niet', ik sla mijn hand voor mijn mond. Ze knikt verlegen. 'Maar Eva, dat is geweldig', ik merk hoe mijn verbaasde uitdrukking plaatsmaakt voor een gigantische grijns, 'kom hier!'. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar in een stevig omhelzing. 'Oh, Eef... Eindelijk!', ze heeft blosjes op haar wangen als ik haar loslaat, maar haar glimlach is alleszeggend. Ze is onwijs gelukkig nu ze eindelijk een liefdesrelatie heeft met haar werkpartner, haar huisgenoot, haar maatje, haar beste vriend, de liefde van haar leven. 'Vertel!', vrolijk haak ik mijn arm in de hare, 'hoe? Wat? Waar?'. 'Jeetje, Marion...', grinnikend loopt ze met me mee. 'Wij gaan op een terrasje zitten en dan ga jij me alles vertellen!'.

***

'Toen ik terugkwam uit het ziekenhuis...', ze zucht diep en ik zie de pijn in haar ogen. Het kost haar moeite om hierover te vertellen. Ze heeft het volgens mij ook helemaal niet goed verwerkt, het verlies van haar kindje, nu zo'n 6 maanden geleden. 'Tijdens het eten vertelde Wolfs me dat hij me wilde helpen. Dat hij samen met mij mijn kindje op wilde voeden', ze veegt een ontsnapte traan ruw van haar wang. Ik laat mijn hand kort over haar onderarm gaan, in een poging haar wat gerust te stellen. 'Ik zei dat het niet hoefde, dat het niet zijn verantwoordelijkheid was', er verschijnt een voorzichtige glimlach op haar gezicht, 'maar hij zei dat hij niets liever wilde...'. 'En sindsdien...', 'nee, pas een paar weken later. Hij heeft me zo goed opgevangen na... na...', ze slikt en knippert met haar ogen. Zachtjes knijp ik in haar hand, 'na je miskraam?'. Ze knikt, 'en zelf was hij er ook kapot van. Hij vertelde me dat hij eerst had getwijfeld. Of hij wel voor een baby zou kunnen zorgen. Niet eens omdat het niet van hem was, want het was van mij en dat was voor hem genoeg. Maar gewoon... Het is niet niks natuurlijk', ik kan haar emoties bijna aanraken. Nog nooit heeft Eva me zo open over haar gevoelens verteld. Ik durf haar dan ook niet te onderbreken. Rustig geef ik haar de tijd. 'Later vertelde hij me dat, toen we besloten er samen voor te gaan, hij eigenlijk alles had wat hij altijd al wilde. Mij... én nog een kans om het vaderschap goed aan te pakken', ze frunnikt wat aan de touwtjes van haar trui. 'Oh Eef... Het spijt me zo dat het niet zo heeft mogen zijn', 'het is oké...', de tranen branden zichtbaar achter haar ogen, 'ik heb er vrede mee'. 'Maar in die periode zijn jullie in een relatie gerold?', 'ja', ze knikt en glimlacht wat verlegen. 'Het werd tijd, Eef. Ik ben zo ontzettend blij voor jullie', stevig wrijf ik over haar arm. 'Doen jullie daarom zo afstandelijk op het werk?', 'ja, we wilden het nog even voor onszelf houden', mompelt ze. 'Nou, dat lukt aardig', er ontsnapt een knor uit mijn mond, maar ik zie dat Eva niet met me meelacht. 'Hé, wat is er nou?', 'niks, niks...', ze schudt haar hoofd en ontwijkt mijn blik, 'het is niets'. 'Onzin, Eva', onderzoekend kijk ik haar aan, 'ik zie het aan je, nou kom op, voor de dag ermee. Hij is toch wel goed voor je?'. 'Nou, Marion! Wat denk je wel niet!?', boos kijkt ze me aan, 'Wolfs is een geweldige partner...'. Zo snel als het vuur in haar ogen te zien was, zo snel is het ook weer verdwenen. Onzeker tikt ze met haar nagels op het theeglas voor haar neus. Afwachtend kijk ik haar aan. 'En hij zal ook een geweldige vader zijn...', even weet ik niet zeker of ik haar gefluisterde woorden goed heb verstaan. 'Zal?', mijn mond valt open, 'Eva? Ben je zwanger?'. Een waterige glimlach verschijnt op haar gezicht voor ze trots opkijkt, 'bijna acht weken'. 'Oh, lieverd, kom hier', wederom trek ik haar dicht tegen me aan, 'gefeliciteerd!'. 'Dank je wel', de tranen glinsteren in haar ogen, maar ik zie dat ze oprecht gelukkig is. Dat ze het nog amper kan geloven, maar onwijs dankbaar is. 'En Wolfs? Is hij blij?', ze knikt resoluut en glimlacht breed, 'hij heeft alles wat hij wil'.

Slapeloze, onwijs warme nachten resulteren in brainfarts zoals dit! 👆

Check ook mijn lopende 'lange' verhaal: Vervlochten! Hier te vinden: https://www.wattpad.com/882865702-vervlochten-1