Korte verhaaltjes - Flikken Maastricht

Vaderdag

Heel stilletjes glijdt hij hun bed uit. Het is nog vroeg, maar hij weet dat ze binnen nu en een halfuur gewekt zullen worden door het kleine meisje in de co-sleeper, en dat wil hij voor zijn. De oude houten vloer van het pension kraakt onder zijn voeten. Muisstil kijkt hij naar zijn twee meiden. Eva humt wat en draait zich om, maar slaapt gelukkig rustig verder. Niet heel verrassend, want ze hebben de afgelopen dagen weinig slaap kunnen pakken. Drie dagen oud is ze pas, het dochtertje van zijn vriendin. En toch ook wel een beetje van hem. Althans, zo voelt hij dat wel. En Eva ook, gelukkig. De naam Peer is niet meer gevallen in het afgelopen halfjaar. Wolfs is haar vader. Gevoelsmatig én voor de wet. Na zijn gesprek met Fleur is hij de confrontatie aangegaan met zijn partner. Ze hoefde het niet alleen te doen. Hij zou haar wel helpen. Zij dacht dat hij nog wel van gedachten zou veranderen, maar naar mate haar zwangerschap vorderde, werd hij alleen maar meer toegewijd. Hij stond er voor de volle 100% achter. Hij ging zijn werkpartner helpen met het opvoeden van haar kindje. Dat was het idee, in ieder geval. Maar als iemand hen nu zag, zou dat niet hetgeen zijn wat ze zien. Neem bijvoorbeeld gisteravond. Terwijl Eva het kleine meisje voedde, zat hij achter haar. Zijn armen stevig om haar heen geslagen en zijn kin op haar schouder. Hij kon zijn ogen niet van het meisje afhouden. Dat kleine poppetje in de armen van zijn allergrootste liefde. Nee, Eva is geen alleenstaande moeder, met Wolfs als fijne collega die af en toe bijspringt. Ze zijn een echt gezinnetje. Met een mama en papa die onwijs veel van elkaar houden en een klein pakketje liefde, dat toevallig biologisch gezien niet van hem is, maar waar hij desondanks ontzettend veel van houdt. Precies zoals Fleur het heeft gezegd.

Voorzichtig sluipt hij de slaapkamer uit, de overloop op, de oude trappen af naar het hart van het huis: de keuken. Hij weet best dat Eva aan zijn oudste dochter heeft gevraagd haar te helpen iets leuks te regelen voor Vaderdag, maar daar wil hij niets van weten. Zijn meisje moet lekker in bed blijven vandaag. Genieten van hun prachtige poppetje en herstellen van de bevalling. Hij zal haar vandaag verwennen. Hij wil haar laten weten hoe ontzettend dankbaar hij is dat hij de papa van Jade mag zijn. Een naam die ze overigens samen hebben uitgekozen. Uitgesproken op zijn Nederlands, zoals de edelsteen. Mooi en bijzonder. Net als hun kleine meisje. Terwijl hij een simpel, maar lekker ontbijtje maakt gaan zijn gedachten terug naar de eerste paar uur na haar geboorte. Naar de eerste keer dat hij haar vasthield. Hoe ze hem aandachtig bekeek met haar mooie, grote, blauwe ogen. Hoe ze zich krampachtig aan zijn vinger vastklampte toen de arts haar even na wilde kijken. Het is heel simpel: vanaf het moment dat ze op Eva's borst werd gelegd is hij smoorverliefd.

Als hij de trap oploopt met een dienblad vol lekkers, hoort hij het zachte gehuil van zijn dochter. Wat een timing. Hij stopt voor de deur als hij de slaperige stem van zijn vriendin hoort. 'Hé, poppie', ze komt wat moeizaam overeind en pakt hun kleintje voorzichtig op, 'goedemorgen, schatje'. Ze drukt een kusje op het voorhoofd van het meisje en een vermoeide glimlach breekt door op haar gezicht. 'Ga je lekker drinken bij mama?', Eva kijkt ietwat geschrokken op als hij hun slaapkamer binnen komt lopen. 'Had je me nog niet gemist?', 'jawel', ze tuit haar lippen waar Wolfs maar al te graag de zijne op drukt, 'maar ik heb je niet gehoord'. 'Waar is dat voor?', ze knikt naar het dienblad. Hij geeft geen antwoord maar wrijft zachtjes over het wangetje van het baby'tje dat inmiddels rustig bij haar moeder ligt te drinken, 'wat is ze mooi, hè'. De emotie in zijn stem is Eva niet ontgaan en als ze opkijkt ziet ze hoe hij snel een traan weg knippert. Hij gaat op de rand van het bed zitten en staart wat naar de muur. 'Hé, Floris', ze laat haar hand van zijn schouder naar zijn onderrug glijden, 'wat is er nou?'. 'Het is Vaderdag', fluistert hij. Ze knikt en neemt zijn hand in de hare, 'dat weet ik. We zijn je niet verge-', 'nee, dat weet ik', onderbreekt hij haar. Als ze zijn waterige blik ontmoet knijpt ze zachtjes in zijn hand, om hem moed te geven haar te vertellen wat hem dwarszit. 'Dank je wel, lieve Eef', onbegrijpend kijkt ze hem aan, ze had veel verwacht, maar niet dit. 'Dat ik haar papa mag zijn', legt hij uit, 'voor het eerst heb ik het gevoel dat ik waardig genoeg ben voor Vaderdag'. 'Oh, Wolfs...', ook zij heeft nu tranen in haar ogen. 'Je hebt me het allermooiste cadeau ooit gegeven en daarvoor ben ik je eeuwig dankbaar', teder kust hij haar lippen, voor hij ze op het bolletje van het poppetje tussen hen in drukt, 'dank je wel, dat je me een tweede kans hebt gegeven om het vaderschap goed in te vullen. Ik beloof je dat ik jullie niet zal teleurstellen. Ik hou van jullie, Eef'.

Obligatory Vaderdag verhaaltje! Short and sweet 😉