You are my light | Steve Harrington

12| Jesteś bezpieczny ✔️

Steve czuł się bardzo nieswojo słuchając dobiegających z kuchni krzyków Emily i Rebeccy. Zaraz po przekroczeniu domu, kobieta dopadła do przybyłych oddychając z ulgą na ich widok. Jednak ten spokój szybko przerodził się w złość na córkę. Gigi poleciła brunetowi aby udał się do jej pokoju, chcąc w ten sposób oszczędzić mu słuchania kłótni. Nie przewidziała jednak, że wymiana zdań z matką będzie aż tak ostra.

-Daj spokój, przecież nic mi nie jest!-rzuciła lekceważąco Emily opierając się o wyspę kuchenną. Rebecca stała na przeciwko niej z założonymi na piersi rękami.

-Nie było cię 2 dni! Żadnej wiadomości. Wiesz jak odchodziłam od zmysłów? Bałam się, że leżysz gdzieś ranna, albo co gorsza skończyłaś jak ta biedna dziewczyna Barbara Holland.

-Czemu od razu zakładałaś najgorsze. Jakbyś ty nie znikała z domu na parę dni, babcia mówiła mi jaka byłaś buntownicza.

-To nie jest o mnie rozmowa. Co się z tobą stało?-zapytała Rebecca podchodząc bliżej córki. Nie poznawała jej.-Zmieniłaś się. Od kiedy zadajesz się z tymi dzieciakami nie jesteś sobą...

-A może właśnie jestem? W końcu mam prawdziwych przyjaciół, którzy akceptują mnie taką jaką jestem. Nie co ci wszyscy co ich spotkałam do tej pory. Jestem sobą, a dzieciaki i Steve pomogli mi jeszcze bardziej siebie poznać-wyznała szczerze Emily. Wspólne pieczenie ciasteczek z Dustinem, jeżdżenie na deskorolce z Max, nocne przejażdżki samochodem ze Stevem, rozmowy o sporcie z Lucasem, granie w gry planszowe z Willem.

-Nie-powiedziała zimno Becky. Nie mogła znieść myśli, że jej córka stacza się z drogi do bycia perfekcyjnym dzieckiem. Nigdy nie sprawiała kłopotów, była poukładana, a nagle to się zmieniło.-To nie jesteś ty. Oni chcą ci to wmówić...

-Skąd możesz wiedzieć kim jestem?! Ciebie na dobrą sprawę nigdy nie ma przy mnie!-wyrzuciła z siebie z żalem Emily.- Nie wiesz co się u mnie dzieje, nie bywasz na ważnych dla mnie wydarzeniach, chyba że masz taki kaprys.

-Nie prawda...-próbowała zaprzeczyć kobieta, ale nastolatka jej nie pozwalała ciągnąc dalej.

-Gdzie byłaś kiedy potrzebowałam pocieszenia po zdradzie Chase'a? Minęłaś mnie w korytarzu udając, że nie widzisz moich łez. A turnieje w siatkówkę? Nie byłaś na żadnym meczu. Kiedy ostatni raz zapytałaś mnie co u mnie słychać?

Rebecca zamilkła zdając sobie sprawę jak prawdziwe były słowa dziewczyny. Pochłonięta była swoim życiem nie widząc, że zaniedbuje córkę. Jednak ta nigdy nie pokazywała, że potrzebuje jej uwagi.

-Tak też myślałam-odparła Emily dostrzegając, że kobieta nie wie co odpowiedzieć. Bez słowa obróciła się i wyszła z kuchni kierując na schody. tyle słów cisnęło jej się na usta, ale je powstrzymała. Minęła się na schodach  z ojcem, którego nie obdarzyła ani słowem.

Przechodząc koło łazienki usłyszała, że ktoś jest w środku. Od razu domyśliła się, że to Steve, więc mimowolnie odetchnęła cicho będąc przekonana, że nic nie słyszał z jej kłótni z mamą. Weszła zatem do swojego pokoju wyciągając z szafki nową piżamę. Usiadła na łóżku dopiero dostrzegając leżący pod ścianą przy oknie przygotowany do snu materac. Uśmiechnęła się na ten widok wiedząc, że to zasługa ojca. Nie minęła chwila a w progu pokoju pojawił się Harrington. Ubrany był w dresy i koszulkę Matheo,a jego włosy wciąż wilgotne po prysznicu, jak zwykle idealnie układały się na jego głowie. Chłopak uśmiechnął się ciepło do rudowłosej wchodząc w głąb pomieszczenia. Rzucił trzymany pracowniczy uniform na podłogę obok materaca, na którym zaraz się położył. Ułożył się na boku aby spojrzeć na dziewczynę, która intensywnie go obserwowała.