Beckett Clainfer (Wild Men Series #24)

Chapter 4

“YOU'RE THE same woman as before…” saad ni Beckett sa isang malamig na tono bago pinasadahan ng tingin ang dalaga. “I told you to go home, didn't I?” dagdag niya pa, pero hindi kaagad sumagot si Vivianne.

Halos mapailing si Beckett dahil sa itsura ng babaeng nasa kan'yang harapan. Pumupungay na ang mga mata nito, at hindi na rin ito makalakad nang maayos.

Pero hindi iyon ang napansin niya. Napabaling ang tingin nito sa mga mumunting sugat na nasa braso ng dalaga.

Maputi ang balat ni Vivianne kaya naman kahit kaunting higpit lang ng hawak sa kan'ya ay paniguradong mamumula kaagad ito nang husto.

And Beckett was certain on his hunch, too. He knew that someone gripped onto Vivianne's arm tightly, given the terror he could see on her eyes, too.

Pero dahil sadyang ipinanganak na sutil si Vivianne ay kaagad na kumunot ang noo nito sa sinabi ni Beckett kanina.

“Eh sa ayaw ko pang umuwi!” ani Vivianne sabay irap. “Gusto ko lang naman mag-inom, bawal ba 'yon?”

Beckett stopped breathing for a bit as he was astounded by Vivianne's sudden change of attitude. No one had made this kind of attitude to him, and he had mixed emotions about it. Naiirita siya na natutuwa.

For the first time, someone treated him like an ordinary person and not someone they must worship.

Parang kanina lang ay humihingi ito ng tulong sa kan'ya, tapos ngayon ay galit na ito.

“Why does it seem like you're madder than I am—”

Hindi na natapos ni Beckett ang sasabihin niya nang bigla siyang itulak ni Vivianne pasandal sa kotse niya. Inilagay nito ang magkabilang kamay sa uluhan ni Beckett, habang naging matalim ang tingin nito.

“I don't have time for this, just so you know,” ani Vivianne bago ito nagkagat-labi, tila ay naiinis na kinakabahan. “Help me. I beg you.”

Sa isang iglap ay nagbago ang ekspresiyon ni Vivianne. Her stubborn attitude earlier suddenly changed into a pitiful one. Her eyes dazzled in awe, making Beckett stop breathing for a bit.

“And why would I help you?” Tumaas ang kilay ni Beckett, kabaliktaran ng mga mata niya.

Mula sa mamula-mulang labi nito ay bumaba ang tingin ng lalaki sa makinis nitong leeg. Nagtagal ang tingin niya roon hanggang sa mapalunok siya.

Mabuti na lang at naka-face mask siya kaya hindi nakikita ni Vivianne ang mumunting paggalaw ng labi niya.

Hindi sumagot si Vivianne. Imbes ay nagkagat labi ito saglit.

Umiwas ito ng tingin bago nagsalita. “Because I need help,” tiim-bagang niyang saad.

“Is that even a valid reason?” Beckett chuckled, his eyes playing with lust and admiration he felt for the first time. “Just because you need help doesn't mean I should help you.”

Given how drunk Vivianne was, Beckett could easily pin her down in a second. However, he was enjoying the scene.

It's his first time to see someone taking on the masculine side—Especially on him.

Vivianne clicked her tongue, slightly annoyed and dizzy at the same time. Sigurado siyang may inilagay ang mga lalaki kanina sa inumin niya kaya kakaiba ang pakiramdam niya.

Aside from dizziness, she felt hot, too. Hindi niya maintindihan pero kakaibang init ang nananalaytay sa katawan niya habang tinititigan ang mga mata ni Beckett.

She knew how handsome he was, but he didn't know that he was this appealing up close. Suddenly, she wanted to see more… Gusto niya ulit makita ang kabuuan ng mukha nito.