Beckett Clainfer (Wild Men Series #24)

Chapter 60

PINANINDIGAN ni Beckett ang sinabi niya. Inilibot pa siya ng asawa sa iba't-ibang lugar, at ipinaranas sa kan'ya ang mga kakaibang bagay dito sa Italy. Ni hindi siya hinayaan ni Beckett na mag-isip ng mga problema kahit sa loob lang ng ilang segundo.

Kada matutulala siya saglit kapag naaalala kung kumusta na ang ina, kaagad ginigising ni Beckett ang diwa niya.

"We'll go back soon. For now, let's enjoy the view." Itinuro ni Beckett ang paintings sa loob ng Scuola Grande di San Rocco—Ang huling pupuntahan nila ngayong araw.

Sinunod naman siya ni Vivianne. She let herself be immersed by the paintings' elegance, and feel the emotions inside it. At habang nagtitingin doon, may isang painting na pumukaw sa atensiyon niya.

[Miracle of The Slave by Jacopo Tintoretto]

"A slave was punished by his master because he prayed to the tomb of San Marco, causing him to be blind and have his legs fractured... But San Marco appeared, breaking the instruments used to torture the slave before he freed him," pagbasa ni Vivianne sa nakasulat sa ibaba ng painting. "How lucky."

Lumingon sa kan'ya si Beckett. "What for?"

"For being saved." Nanatili ang titig ni Vivianne sa painting. Hindi na siya nagsalita pa, ngunit nababasa ni Beckett ang gustong sabihin ni Vivianne kahit sa mga mata lang nito.

'I hope someone will also save me from this misery.'

And Beckett will. He's ready to be a saint or be the devil if that is the only way to save her.

SA IKALAWANG araw, nanatili lang si Beckett at Vivianne sa hotel nila. Doon ay nanood lang sila ng movies, naglaro ng board games, at siyempre, hindi mawawala ang honeymoon nila. Mas marami pa nga ang oras na may nangyayari sa kanila kaysa pahinga nila.

Katulad na lang ngayon. Kakatapos lang nilang mag-shower at nakahiga lang sila sa kama habang nanonood ng isa pang movie, ngunit nararamdaman na naman ni Vivianne ang kamay ni Beckett na humahaplos sa hita niya.

"Stop," ani Vivianne habang pinananatili ang pokus sa pinanonood. "Katatapos lang natin, eh."

"Why? Don't you like it?" Beckett asked, his hand traveling upward—toward her core. "But you're wet. Hanggang ngayon ba ay itatanggi mo pa rin sa akin kung gaano mo ako kagusto?"

Isang mahabang ungol ang naging sagot ni Vivianne. Nakapikit na ito at nakakagat sa pang-ibabang labi. Lalo ring bumuka ang mga hita niya upang mas bigyang-laya pa ang asawa na paligayahin siya.

At doon, muli nilang pinagsaluhan ang init ng kanilang mga katawan, at wala nang iba pang mahihiling si Vivianne kun'di ang maulit pa ang bagay na ito.

"WOW, ang sarap!" ani Vivianne matapos tikman ang Italian dish na niluto ni Beckett para sa kan'ya. "Ang galing mo talaga magluto, ano? Lahat na yata ng talento, ibinigay na sa 'yo ni Lord."

Napangisi ang binata. "Baka gutom ka lang, o 'di ka lang talaga masarap magluto."

Inirapan siya ni Vivianne at ipinagpatuloy ang pagkain. Ngayon na lang siya ulit nakatikim ng ganitong kasarap na pagkain. Madalas kasi ay puro kape at tinapay lang ang kinakain niya. Wala siyang ganang gumawa ng kahit ano. Parang wala na siyang ganang mabuhay.

But that is not the case now. Ngayon, pakiramdam niya ay sobrang saya mabuhay sa mundo. Mas lumawak ang ngiti niya habang iniisip 'yon.

Maya maya ay nag-vibrate ang phone niya, at nang tiningnan niya kung sino ang mga iyon ay kaagad napawi ang ngiti niya.

[Alfred: When are you going home? No one's managing the organization now. Go back as soon as you can.]

[Joan: Your father gave me the opportunity to handle the mafia while you're not around. Enjoy, ma'am Vivianne! Tagalan mo pa riyan. Kaya ko naman i-handle ang lahat dito.]