Öpüşü beni darmaduman edebilecek, yok edebilecek, lezzetli bir azabı verebilecek şeydi. Bir ateş yandığında, yakar. Yakarsa kül ederdi, yok ederdi. Oysa o, Tanrı'nın ateşiydi. Onun ateşiyle var oluyordum.
"İstemem, istemiyorum.Durma, et."dedim nef...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
SINIR
BÖLÜM 57
✨✨
Tül perdeyi geriye doğru savuran tatlı bir rüzgarın ellerinin arasında, güneşin gülümsemesini görüyorum.Tenimde sıcak bir his uyandırıyor.Bireysel olarak tepemizde kara kara bulutlar taşısak da, güneş bugün bizim yanımızda ve içimizi ısıtmayı seçiyor.Akşam üzeri bir saatteyiz, güneş batmak üzere.
Beyaz tenimin artan vücut ısısıyla beraber gözlerimi, göğsümde uyuyan adama çevirdim.Karışık renk gözlerine aşık olduğum adam...Biçimli kaşları çatıktı.Kirli sakalları hemen uzamıştı.Yüzümde engelleyemediğim yorgun bir tebessüm oluştu.Dışarıdan belli etmese de yorgunluğu, bu anda çok net kendini gösteriyor.Bıraksam yüzyıllar boyunca uyuyabilecek bir uykuda.Ağır ağır alıp verdiği nefesi, güneş ışınlarından sıcak.Göğüslerimin üzerinde bir ritimde.
Huzur sarısı bir renk otel odamızın içini dolduruyor.Sevdiğim adam göğsümde uyuyor ve ben ilk defa bu kadar dingin hissediyorum.Kaçmış, uzaklaşmış.
Bana dokunmak istememesinin üzerine onu sıkıca sarmış ve sayamayacağım kadar uzun yatağın içerisinde öylece uzanmıştık.Hiç konuşmadan...Öylece.Onun bu anda ihtiyacı olan tek şey dinlenmekti.Onun delirmesi için yapıldığını düşündüğüm akşam yemeği, ortaya çıkan hain- arkasından çevrilen o korkunç ihanet- kardeşinin bayılıp kendine gelmemesi- dedesini vuruşu...Tüm bunların ardından konuşacak çok konumuz vardı belki ama bir gram bile gücümüz yoktu.Hiçbirimizin hem de.
Hepimizin masumiyetini aynı anda yitirdiği bir akşam yemeğinden çıktık.Durmak zorundayız.Susmak zorundayız.Belki haftalarca bu durumda kalmak.Nasıl toparlanacağız bilmiyorum.Bunları nasıl gerimizde bırakacağız.Bırakabilecek miyiz?Biz şimdiye kadar neleri neleri gerimizde bıraktık.Bunu da bırakırız gibi.Ama bir yanım da şunu söylüyor, bu başımıza gelen en korkunç olay.Diğerlerinden farklı.Bir eşikti, bir hikayenin sonu.Diğerleriyle asla aynı sayılamaz.Aşamayabiliriz.Karan ve Asuman bir daha yan yana gelmeyecek belki de.Aynı sofraya oturmak istemeyecek.Hepimizin aynı fotoğrafın içinde kocaman gülümsediği bir an bir daha olmayacak.Benim doğum günümde veya akşam yemeği öncesinde çekindiğimiz fotoğrafta olduğu gibi.Atakan bir hayatımızda olmayabilir.Onu bir daha göremeyebilirim.Karan hatayı asla affetmez.Onlarsız biz ne yapacağız?
