SINIR

#43.AYIN KARANLIK NEFESİ

Bölümü oylamayı ve satır arasına arkadaşlarınızı etiketlemeyi unutmayın.

❄❄

PLAYLİST ;

Red- Already over

Red- pieces
Shamrain- Raindrops

Odanın kapısından avucumla ağzımı kapatarak çıkarken, kendimi tam olarak uyanmış hissetmiyordum.Uykum vardı, çok fazla uykusuz ve halsizdim.Bu uykusuzlukla gözümü Karan'ın gençken kaldığı odasında açtığımda, buraya nasıl geldiğimi sorgularken bulmuştum.

Hangi ara uyuyakalmıştım?En son Karan'ın arabasına, hastaneye gideceğiz diye bindiğimi hatırlıyordum.Bu eve hangi ara gelmiştim?

"Artık uyuman gerekiyor ama...Böyle yaparak beni sadece üzüyorsun."diyen bir kadın sesini duydum kapıdan çıkmış merdivenlere yönelecekken.Durdum."Biz seninle ne konuşmuştuk yavrum?"Mayışmış bir halde başımı çevirdim, koridora baktım, bu ses nereden geliyordu?"Böyle yapma, lütfen...Hadi sen uzan, ben de sana sıcak süt getireyim.Sonra da mışıl mışıl uyu."

Ses koridorun sonundan, kapısı yarı aralık olan odadan geliyordu.

"Beni yoruyorsun.Üzülüyorum artık ama."

Karan'ın gençliğinde kaldığı, ailesinin yaşamaya devam ettiği bu evde birkaç gündür kalıyorduk.Ama ben buradaki herkesin sesine aşina olmuştum.Duyduğum bu sesi tanıyamamak, kaşlarımın çatılmasına neden oldu.

Kimdi bu kadın ve kiminle konuşuyordu?

Merakım adımlarımı yönetendi ve duyduğum fısıltılar beni koridorun sonundaki odaya doğru yönlendirdiğinde gözüm duvara kaydı.Krem rengi duvarı gördüğümde, kaşlarım çatıldı.

"Lütfen dedim ama.."diyen kadın sesini attığım her adımda daha yakından duyarken, bir çocuğun sesi kulağıma geldi.Çocuk?"Bak ben çok üzülüyorum, beni kırıyorsun.Beni kırmak ister misin?"

Adımlarım, koridorun sonundaki yarı aralık kapının önünde durduğunda, tüylerimin diken diken olduğunu hissettim.Tedirgin olduğumu.

"Hay Allah.Yapma böyle, huysuzluğun sırası değil."

Yaklaştım,yaklaştım ve yaklaştım ve odanın içine bir adım attım tüylerim diken diken.Oda karanlıktı ve sadece cılız bir ışık tam karşımda bir yeri aydınlatıyordu.Bir yatağı ve yatağa doğru eğilmiş bir kadını.

"Ben senden değil annemden dinlemek istiyorum masalı ama."diye bağıran erkek çocuk sesi ile beklemediğim için irkildim kapının önünde."Annem gelecek benim.Git, seni istemiyorum."Işıkta seste tam karşımdan geliyordu."Git, git hadi."

Olduğum yerden sadece yatağa doğru eğilmiş bir kadının sırtına bakarken kaşlarım çatıldı.Sırtımdan aşağıya buz gibi bir ürperti geçti.Kimdi bu çocuk ya?Bu evde ne işi vardı?

"...Çocuğum beni dinler misin?Bak, bak bana."diyen kadının çaresizdi sesi, yatağa iyice eğildi."Annen bu gece gelmeyecek kuzum.Annenin işi uzamış, çok geç gelirmiş..."Diyen kadının eli havalandı ve yatağın içinde göremediğim çocuğa doğru uzandı."...Ben de çok güzel masal anlatırım.Bu gecelik masalı benden dinlesen?Olmaz mı çocuğum?"

"Yalancı!Yalancısın sen.Yalan söylüyorsun bana."diye bağıran çocuk, öfkeliydi.Yatağın içinde kıpırdanmalar oldu."Dokunma bana.Annem gelecek, bana söz verdi.İnanmıyorum sana."