Öpüşü beni darmaduman edebilecek, yok edebilecek, lezzetli bir azabı verebilecek şeydi. Bir ateş yandığında, yakar. Yakarsa kül ederdi, yok ederdi. Oysa o, Tanrı'nın ateşiydi. Onun ateşiyle var oluyordum.
"İstemem, istemiyorum.Durma, et."dedim nef...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#29.YORGUN
Üstünde yürümeyi sevmediği halde bitmesi istenmeyen o yol sessizlik değilse neydi?Konuşmak varmaksa eğer yolun sonuna, bu varıştan korkutucu gelen olabilir miydi?Bilirdim kimse sessizliğin yollarında ayak çürütmek istemezdi.
Hiç kimse.
"Silahı kendinden emin tut."dedi Karan sert ve bir asker gibi baskın bir sesle."Kavra onu.Hadi ergen"
Sıkıntılı bir nefes verdim.Ve hedefe daha sert bakmaya başladım."Ben ne yapıyorum acaba?"Sesim asabiydi."Tutuyorum ya işte."Silahı hedefe doğru biraz daha kaldırdım.Yapabilirdim yapabilirdim.Bunda ne vardı ki canım?
"Evet."Diyen Karan tersti."Böcek tutar gibi"
Bir an gözlerimi arpacıktan çektim öfkeyle ve ters bir bakışla biraz ötemde kolları göğsünde bağlı Karan'a döndüm.Hatta bir an aklımdan hazır bakıyorken ateş etmekte gelmedi değil.
Şuan bahçesinde atış talimi yaptığımız Adana'nın çıkışına doğru olan bu evine ilk geldiğimizde Karan'ın kucağında eve taşınmıştım.Daha sonra onunla birlikte uyuyakaldığımızı hatırlıyordum.
Beyefendi hangi ara kalkmış, hangi ara giyinmiş, hangi ara silahları hazırlamıştı hayret ediyordum valla.Sadece hayret.
"Böcek tutar gibi mi?"Gözlerimden bir şeyler çıkabilseydi şuanda ateşler çıkardı sinirden."Böcek tutsam daha iyiydi inan bana."Parmaklarımın arasında kavramaya çalıştığım silahı ona doğru tuttum tiksinircesine."Bana verdiğin şeye bakar mısın?Silah!Rambo muyum ben?"
"Rambo mu?"Karan o bağlı kollarının arasından küçümser bir bakış attı.Yemin ederim o an öyle hırslandım öyle hırslandım ki anlatamam..Anamızın karnında atış dersi mi alıyorduk bizde ben onu mu kaçırdım?"Sen bi elindeki silahı düzgün tut o bana yeter."Kelimeleriyle birlikte kaşlarım çatıldı."Ramboluğunda gözümüz yok"
Ağzımdan sert bir nefes verdim."Haha çok komik."dedim alayla ve tersçe.Karan beye de bakın siz, espri yapmasını da öğrenmişti buzdolabı.Bakışlarımı o koyu ve donuk gözlerden çekip namlunun ucuna çevirdim."Ben bir kere düzgün tutuyorum ama sen görmüyorsun.Malum enlem boylam farkları.Sizin oralardan aşağılar yanlış görebilir"
Karan'ın boyu 1.90 'dı sanırım, benim boyumsa 1.70 falan.Evet tam olarak içler acısı bir boy farkımız vardı."Bu kadar dalga yeter.Hedefe dön."dedi Karan ve bir anda o neşeli ortam tuzla buz olurken Karan'ın botunun yerdeki çalıları ezişini duydum ve istemsizce heyecanlanırken gözlerimi elmada tutmaya çalıştım"Odaklan.Tüm konu bu."Üst üste derin derin nefes aldım, yapabilirdim."Hedefi gözüne kestir ve vur."
Sabahın köründe yatağın içine gömülmüş bir halde uyurken daha ben uykumun yarısını bile alamamışken Karan tarafından uyandırılmış ve hemen hazırlanıp bahçeye gelmem istenmişti.Yani nasıl sakin kalabilirdim Allah aşkına?Neredeyse bir gün boyunca uyumamıştık biraz daha uyusam ne olurdu sanki?
