කඩුපුල් (Complete)

දහසය

එක පාරටම මගේ අත දඬු අඩුවකට හිර වුනා. මට හිතන්නවත් වෙලාවක් තිබුනෙ නෑ. ඒ එක්කම මාව ඇදිලා ආපස්සට ගියා.
මොකද්ද වුනේ කියලා තේරුම් ගන්න පුළුවන් වෙද්දි මං හිටියෙ තේජාන්ගෙ ඇඳ උඩ. එයා හිටියෙ මගෙ මූණට බර වෙලා. ඒ ඇස් රතු පාටයි. බය හිතෙනවා.
මගේ බෙල්ලට දැනුනෙ සීතලක්. සීතලත් එක්කම හීනි වේදනාවක්.

"අහ්!"
මට කෙඳිරි ගෑවුනා.

ඒ ඇස් ගිනි අරගෙන.

"ත... තමුසෙ?"
එයා ගැස්සුනා.

"තමුසෙ මොකද මෙතන කරන්නෙ?"
ඒ කටහඬ මහ නපුරුයි. පුංචි කාලෙ කියලා දීපු කතාවල හිටපු ගොරගොර බායියා වගේ.

"මං...මං..."

ඇත්තටම මං මොනවා කියන්නද?
එයා ගැන තියෙන ආදරේ ඉවසගන්න බැරි තරම් පිරිලා, අන්තිමේ ඉතිරිලාත් යන නිසා, ආදරේ චුට්ටක් බෙදන්න ආවා කියන්නද?
නැත්තම් මදුරුවෙක් ඉගිලෙනවා දැක්ක නිසා ඌව එලවන්න ආවා කියන්නද?
ඔළුව හොඳටම ටැපලිලා.

එහෙං මේකා මගේ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන ඉන්නෙ රිරී යකා වගේ. එක වැරදි වචනෙකින් මාව අපායෙ වලං හෝදන්න යවනවා වගේ පෙනුමක් තියෙන්නෙ.
ඒක දැක්කම කියාගන්න කටට එන වචන ආපස්සට ගිලෙනවා.
අහක බලාගෙනවත් මොනා හරි කියලා දාන්න කියලා බෙල්ල හැරෙව්වා විතරයි.

"ආ...ව්"
මගේ අත එකපාරටම ගියේ බෙල්ලට.
ඒ එක්කම යකා අයියත් එහාට වෙච්ච නිසා මට යාන්තම් ඇඳේ වාඩි වී ගන්න හම්බුනා.
බෙල්ල දැවිල්ලයි. අතට තෙතක් දැනෙනවා. ඇඟිලි ටික ඇස් ඉස්සරහට අරන් බලද්දි මට හිතාගන්න බැරි වුනා.

ලේ!
ඔව්, මගේ ඇඟිලිවල තිබුනෙ ලේ!!

මං එහෙම්මම බැලුවෙ තේජාන් දිහා.
එයාගෙ අතේ පිහියක්. පුංචි පොකට් නයිෆ් එකක් වගේ එකක්. ඒකෙ තලේ දිගයි.

මගේ දිහා බලාගෙන හිටපු එයත් මගේ ඇස් දිගේම එයාගෙ පැත්තට ඇස් අරන් ගියා. එක පාරටම මෝහනය වෙලා හිටපු මනුස්සයෙක් මේ දැන් සිහියට ආවා වගේ ගැස්සුනා.
පිහිය හංගගත්තු තේජාන් එහෙම්ම කාමරෙන් එලියට යන්න ගියා.

මට සිහියට එන්න ටිකක් වෙලා ගියා. මට දැනුනෙ මගේ අතපය විතරක් නෙමෙයි මොලේ එක්කම හිතන හැකියාවත් දිය වෙලා වාශ්ප වෙලා ගිහින් වගේ.