කඩුපුල් (Complete)

විසි හතර

සති දෙකක්ම ගෙවිලා ගියේ තේජාන්ගෙ හුලඟක්වත් නොවැදි. වෙනදා බස් එකෙන් බහින තැන එයා බලාගෙන ඉන්න හැටි, එයාගෙ පිටිපස්සෙන් වාඩි වෙලා ගැවී නොගෑවී බයික් එකේ ගිය හැටි, සමහර වෙලාවල් වලදි වැරදීමකින් වගේ බොරුවට ඇඟේ හැප්පුනු හැටි මතක් වෙද්දි දරා ගන්න අමාරුයි.

ඇයි අපිට හැඟීම් කියන මාතෘකාව අමතක කරලා දාලා යාළුවො වගේ ඉන්න බැරි වුනේ?
මං ඔයාගෙ ජීවිතේට බාධාවක් නොවී ඉඳලත් ඇයි ඔයා ඒක ඇදලා ගත්තෙ තේජාන්?
ඇයි මේ හැමදේම නොදන්නවා වගේ නොහිටියෙ?
දැන් මට මොකුත් නෑ.
ඔයත් නෑ.
ඔයාගෙ යාළුකමත් නෑ.
ඔයාගෙ ආදරේ කොහොමටත් නෑ!

අම්මා එයාලා ගැන ඉස්සර වගේ කියෙව්වෙ නෑ. ඒක සැනසීමක්ද වේදනාවක්ද කියලා මට හිතාගන්න බෑ. ඉස්සර නම් තේජාන්ට හචිමක් ගියත් විනාඩි පහක් යද්දි ඒක මං දන්නවා. දැන් මොනවා කරනවද, කොහේ ඉන්නවද ඒ කිසිම දෙයක් දන්නෙ නෑ.

"අම්මේ, අම්මා දැන් චිත්‍රා ඇන්ටි එක්ක තරහා වෙලාද?"
ඉවසලා බැරිම තැන මං ඇහුවා.

අම්මා මගේ දිහා බැලුවෙ නෑ.

"එහෙම එකක් නෑ.
ඇයි මොකෝ උඹ එහෙම ඇහුවෙ?"

"නෑ ඉතින් වෙනදට කටේම තියෙන්නෙ එයාලා ගැනනෙ."

"එහෙම එකක් නෑ බං.
ඒ මිනිස්සු උදව් කලා. ඒකට අපිත් උදව් කලා. දැන් ඒක ඉවරයි. එච්චරයි!"

මං අම්මා දිහා බැලුවෙ අන්දකයිප්පුවත් කෑවද අහන්න. ඇයි දෙයියනේ, ඒක මාර කතාවක්නෙ. දැන් මාව අර ගෙදර මාස තුනක් විතර තියලා, ඒ මිනිස්සුන්ගෙන් කන්න බොන්නත් අරන් ඔක්කොම කලාම, ඒක එතනින් ඉවරයි කියලා ඇඟට පතට නොදැනී එහෙම කියන්නෙ කොහොමද?

"ඒක මාර කතාවක්නෙ අම්මෙ,
අපි මොකද්ද කරපු උදව්ව. මං ගෙදර වැඩට පුළුපුළුවන් වෙලාවට උදව් කලා තමයි. ඒත් වැඩිපුරම මගේ වැඩ කරගෙන හිටියෙ. අම්මා මට මොකුත් කරලා දෙන්න කිව්වෙත් නෑනෙ.
ඉතින් අම්මා ආච්චිව බලාගන්නකල්, මට කන්න බොන්න අඳින්න ඔක්කොම දීලා බලාගත්තම ඔහොම කියන එක හරි නෑනෙ"

"උඹට ඒ පැහිච්ච කතා වැඩක් නෑනෙ. උඹ නොදන්නවා වුනාට අපිත් උදව්වක් කලා. තව ඉස්සරහට වුනත් මගේ අතින් වෙන්න ඕන උදව් මං කරන්නම්.
හැබැයි උඹ ඒවට මැදිහත් වෙන්න ඕන නෑ.
ගිහින් අර වැලේ වනපු රෙදි ටික අරන් නවලා දාපන් වැඩක් නැත්තම්, අනුන්ගෙ සීනි කිරන්න නොයා"