කඩුපුල් (Complete)

හතලිස් අට

දවස් ගෙවුනෙ මහ එපාම කරපු විදියට. එකම සැනසීමයි මට තිබුනෙ.
ඒ තේජාන්!
වාට්ටුවෙ දොරෙන් එයා දාඩිය පෙරාගෙන මතුවෙනවා දකිද්දි දවසෙම තිබුනු මූසල ගතිය නිකම්ම වාශ්ප වෙලා ගියා. එයා ලඟ මං නිවුනා. මැරීගෙන යන බලාපොරොත්තු ආයෙමත් පණගහලා මැවුනා.

මගෙන් ලේ අරන්, තැන් තැන් වලින් කෑලි කපලා අරන් පරීක්ශන වලට යවපු එක තමයි මේ දවස්වල කලේ. ආපු රිපෝට්වල හැටියට ඉතින් මට තිබුනෙ පිළිකාවක් තමයි. කොච්චර කොහොම හිත හදාගෙන හිටියත් ඒ නම ඇහෙද්දිත් මාව තාමත් වෙවුලනවා. දවල් වරුවට කොහොම හරි ඉවසගෙන හිටියත්, හැම රැයක්ම ගෙවෙන්නෙ භයානක හීනයක් වගේ. රෑට තනිකම තදිම්ම දැනෙනවා. මරණ බය හිත පුරාම දුවනවා. ඉතින් ඉස්සර රෑ කාලෙට කොච්චර ආදරේ කලත් දැන් රෑ කියන්නෙම මානසික වදකාගාරක් වගේ. උදේ ඉර එළිය දූවිලි කපාගෙන රත්තරං පාටට දිලිසෙනකල්ම මං හිටියෙ පුදුම නොසන්සුන් කමකින්. හරියට පණ පිටින්ම අපායට ඇදගෙන වැටිලා කටුගහේ නගින්න යන්න පෝලිමේ ඉන්නවා වගේ මට දැනෙන්නෙ. හැම තත්පරයක්ම ඊට කලින් එකට වඩා භයානකයි. හැම හීනයක්ම ඊට කලින් එකට වඩා දරුණුයි. මං මැරෙන්න බය නෑ. ඒත් මෙහෙම මැරි මැරී ජීවත් වෙන්න බයයි.

ඉතින් ඊලඟට තිබුනෙ මට බෙහෙත් පටන් ගන්න. පළවෙනි බෙහෙත් එක දීලා ඒකට ලොකුවට සයිඩ් ඉෆෙක්ට්ස් නොආවොත් මට ගෙදර ගිහින් සති දෙකකට සැරයක් ඇවිත් බේත් අරන් ආයෙම යන්න පුළුවන් කියලා කිව්වෙ. ඒකත් ලොකු දෙයක් තමයි. නැත්තම් හැමදාම සුනෙරයව අල්ලගෙන අම්මට බොරු කියන්න බෑ.

මට බොන බෙහෙත් වගේම, සේලයින්වල දාලා යවන ඒවත් තිබුනා. සේලයින්වල ඒවා තමයි සති දෙකෙන් දෙකට දෙන්නෙ. පළවෙනි වතාව නිසා මං හිටියෙ හුඟාක් බය වෙලා. තේජාන්වත් ඒ වෙලාවට මගේ ලඟ හිටියා නම්!

ඒත් කරන්න දෙයක් නෑ. මිනිස්සුන්ට ජීවිතේ අමාරුම කඩයිම් පහු කරන්න වෙන්නෙ තනියම. ඉතින් පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ පුංචි කට්ටක් අස්සෙන් බෙහෙත් ටික ඇඟ ඇතුලට යනවා මං බලාගෙන හිටියා. ටිකෙන් ටික කටට දැනුනෙ පුදුම තිත්තක්. වමනෙ යන්නම වගේ මට දැනුනෙ. ඒත් අමාරුවෙන් ඉවසගෙන හිටියෙ මෙතන දඟලලා ගෙදර යන්න තියෙන චාන්ස් එක නැති කරගන්න බැරි නිසා. පැයක් දෙකක් විතර තිස්සෙ හෙමින් හෙමින් ගිය බෙහෙත් එක ඉවර වෙද්දි කට තිත්තවෙලා, දහ පාලොස් දෙනෙක් එකතු වෙලා ගහලා ගිහින් වගේ මට දැනුනෙ.
දැන් මං සෑහෙන්න පරිස්සම් වෙන්න ඕනෙ. මේ බෙහෙත් එක්කම ඇඟේ ප්‍රතිශක්තීකරණය අඩු වෙලා යනවා. ඉතින් වෙන නිරෝගී කෙනෙකුට හැදෙන පුංචි අසනීපයක් මට මාරාන්තික වෙන්න පුළුවන්.