කඩුපුල් (Complete)

තිස් දෙක

"මල්ලි!
ඉක්මනට එන්න මල්ලි මා එක්ක"

මං බලාගෙන හිටියෙ ගල් ගිල්ලා වගේ. ඇයි මේකි ඇවිත් මට කතා කරන්නෙ? අනික මේකි එක්ක කොහේ යන්නද?
බුදු අම්මෝ! මට කියලා වෙන දෙයක්වත් කරගන්නද හදන්නෙ?
අනේ! අම්මේ...
මං නම් ඕවට නැතෝ!
කෝකටත් මගේ මල්ලි පැටියව වැහෙන විදියට මං මේසයක් පිටිපස්සෙන් හිට ගත්තා.

"මල්ලි, ඔහොම හිත හිත ඉන්න වෙලා නෑ. ඉක්මන් කරන්න"
මෙයා හොඳටම කලබල වෙලා. වටපිටත් බලනවා.

"ඇයි?
මං කොහේ යන්නද එන්න ඕන?"

"මෙහෙන් එලියට යන්න.
ගෙදර යන්න.
ඉක්මන් කරන්න මල්ලි. අපිට වැඩි වෙලා නෑ."

"ඇයි ඔයා මාව ගෙදර එක්ක යන්නෙ?
ඔයත් මෙයාලගෙම කෙනෙක්නෙ!"

කෙල්ල ඒකට නම් ගැස්සුනා.
ටිකක් වෙලා මං දිහා බලාගෙන හිටියා.

"පේන හැමදේම ඇත්ත නෙමෙයි මල්ලි. මාව විශ්වාස කරන්න.
ඉක්මනට එන්න"

"මං කොහොමද දන්නෙ ඔයා මේ කරන්නෙ බොරුවක් නෙමෙයි කියලා?"

"මං මොකටද බොරු කරන්නෙ? බොරු කරලා මොනවා ගන්නද?"

"මං දන්නෑ. මට හැමදේම පැටලිලා තියෙන්නෙ.
ඇයි එහෙනම් මට උදව් කරන්නෙ?
මෙහෙම මට ගෙදර යන්න උදව් කරන එකෙන් ඔයාටත් ප්‍රශ්නයක් වෙනවා නේද එහෙනම්?"

"මගේ ප්‍රශ්නෙ මං හෙමීට විසඳගන්නම්. දැන් හැමදේම කිය කිය ඉන්න වෙලාවක් නෑ මල්ලි, ඉක්මන් කරන්න"

"මට බෑ.
නැති ප්‍රශ්න ඇති කරගන්න ඕන නෑ මට.
මට ඔයාව විශ්වාසත් නෑ. මෙතනින් යනවා නම් මං තනියම යන්න විදියක් හොයා ගන්නම්"

"උඹට පිස්සු බං. උදව්වක් නැතුව මෙතනින් පනින්න උඹට මැරිලා හොල්මනක් වෙන්න වෙයි.
තේජාන්ට ප්‍රශ්නයක් වෙනවට කැමති නම් ඔය විකාර කියව කියව ඉන්න.
මොකද උඹ මෙතන පිස්සු නටන හැම තත්පරේකම ඒකගෙ ජීවිතේ අනතුරේ!"

මොකක්!
දෙයියනේ! මේ මොනවද වෙන්නෙ?
තේජාන්!!!

"එයාට... එයාට කරදරයක් නෑ නේද?"

"නෑ මල්ලි නෑ. තාම මොකුත් වුනේ නෑ. හැබැයි ඊලඟට මොනවා වෙයිද අපි කවුරුත් දන්නෑ.
තේජාන් කියන්නෙ මගේ ජීවිතේ. එයාට කිසිම ප්‍රශ්නයක් වෙන්න ඉඩ දෙන්නෙ නෑ මං.
මල්ලිටත් එයාව ගොඩක් වටිනවා කියන්න මං දන්නවා. ඒ නිසා ප්ලීස් මල්ලි, ඉක්මනට මා එක්ක එන්න.
දැනටත් වෙලාව නාස්ති වුනා වැඩියි"