කඩුපුල් (Complete)

පනස් පහ

ඇහැරෙද්දි එකපාරටම මට හිතුනෙ මැරිලා එලොව ගිහින් වෙන්නැති කියලා. හැබැයි හිතාගෙන හිටිය විදියට අපායෙ නෙමේ වගේ ඉන්නෙ. මාර එලියයිනෙ හැමතැනම.
පොඩ්ඩක් ඇවිදලා කරලා වටපිට බලාගන්න කියලා හැදුවට මොකද මට හෙල්ලෙන්නවත් බෑ.

එතකොට තමයි මට තේරුනේ ඇහැරුනාට, එලිය දැක්කට මං තාම ඇස් ඇරලා නෑ නේද කියලා. ඇස් ඇරලා බලද්දිම මගේ ලස්සන හීනෙ සුනුවිසුනු වෙලා ගියා හැබැයි. මේක ඉස්පිරිතාලයක්. මං ඇඳක් උඩ මමියක් වතේ ඔතාගෙන ඉන්නවා.
ඇත්තටම මට මොකද වුනේ?

එක පාරටම විදුලි කෙටුවා වගේ මට මතක් වුනේ මාව අරුං අල්ලගත්තා නේද කියලා. මගේම එකෙක් මට විරුද්දව ඔත්තුව දීලා තිබුනෙ. මං කාලයක් මැරීගෙන උදව් කරපු එකෙක්. හැබැයි ඉතින් මිනිස්සු එහෙම තමයි. වාසනාවට මං බේරිලා කොහොම වුනත්.

වාසනාව!
හ්ම්...
මටත් නොදැනිම මගේ මූණෙ හිනාවක් මතුවුනා.
මොකද ඉතින්, වාසනාව කියද්දිම මට මතක් වෙන්නෙ මගේ සුවඳ කඩුපුල් මල. ඉර එලියෙ පිපිලා සුවඳ විහිදලා ලෝකෙ තියෙන හැඩකාරම මල වෙන්න පුළුවන් කම තියෙද්දිත් රෑ කළුවරේ හඳ එලිය වෙනුවෙන්ම පේ වෙලා ඉන්න මගේ සුවඳ කඩුපුල් මල.
මගේ හිමාන්!
කොල්ලා තාම දන්නෙ නැතුවැති මට වෙච්ච දේ. අපෝ දැන් තරහා වෙලා කටත් හදාගෙන ඇති මං කතා කලේ නෑ, බලන්න ආවෙ නෑ කියලා.

ඒත්, පොඩ්ඩක් ඉන්න.
ඊයෙ නේද ඒකගෙ බෙහෙත් ගන්න යන දවස?
ඔව්, මං හිතාගෙන හිටියෙ ඌව බලන්න හොස්පිට්ල් එක ලඟට  යන්නනෙ. ඒත් ගිහාන්, ඒ කිව්වෙ මගේ වැඩ වලට සැරින් සැරේ උදව් කරපු, අන්තිමේ මාව පාවලා දීපු එකා වැඩක් කියලා මට කතා කලා. ඇත්තටම මං යන්න නෙමේ හිටියෙ. මගේ කොල්ලා බෙහෙත් එක විදගෙන අමාරුවෙන් ඉද්දි උගේ ලඟින් නැතත් පේන මානෙක හරි ඉඳලා උගේ හිත හදන්න මට ඕන වුනේ. ඒත් අරූ හදිස්සි වැඩක්, මේකෙන් අපිට ලොකු උදව්වක් වෙයි අනං මනං ඉවරයක් නැතුව කියද්දි හවස හිමාන්ව බලන්න යන්න හිතාගෙන මං ගිහානයා එක්ක වැඩේට ගියා. ඒත් ඌ මාව උගුලක දැම්මා. මං මෝඩයෙක් වගේ ඌව විශ්වාස කරලා අමාරුවේ වැටුනා.
හිමාන්, උඹ නම් ඇත්තටම මගේ පලිහ තමයි. බලපං මං උඹ ලඟින් හිටියා නම් මේ කරදරේ වැටෙන්නෑනෙ.