Zagubieni

Twój chłopak

Nastała krótka cisza.
-Idziemy.-powiedział w końcu Stuart.
Uśmiechnęłam się i wyszłam z samochodu. Stuu zrobił to samo. Podeszliśmy do drzwi i chłopak nacisnął dzwonek. Drzwi otworzyła moja mama.
-Nareszcie. O witaj Stuart.-powiedziała.
-Dzień dobry.-chłopak uśmiechnął się do niej.
Mama wpuściła nas do środka i pierwsze co zrobiłam to razem z Stuart'em, złożyliśmy życzenia mojej babci,która strasznie ucieszyła się na mój widok. Nic dziwnego w końcu byłam jej jedyną wnuczką. W między czasie kiedy ona zachwycała się moją urodą,zdążyłam gdzieś zgubić mojego przyjaciela.
-Przepraszam cię babciu,ale muszę kogoś znaleźć.-powiedziałam uprzejmie.
-Dobrze kochanie,ale potem wróć. Tak dawno cię nie widziałam.-odparła babcia.
-Oczywiście.-powiedziałam i odeszłam.
Zaczęłam przepychać się przez moją rodzinkę,ale niestety nigdzie nie umiałam znaleźć mojej zguby. W pewnym momencie zatrzymała mnie Agata,która była moją ciocią ale głupio było mi zwracać się do niej w ten sposób,bo między nami było tylko pięć lat różnicy.
-To twój chłopak?-zapytała.
Pokazała palcem Stuart'a, a ja zamiast jej odpowiedzieć, ucieszyłam się że wreszcie go znalazłam.
-Ej Lenka. Zadałam ci pytanie.-Agata pomachała dłonią przed moją twarzą.
-Co? Tak. To znaczy nie.-powiedziałam szybko i ugryzłam się w język.
-To tak czy nie?-zapytała.
-Nie. Oczywiście że nie. Stuart to tylko mój przyjaciel.-odpowiedziałam cała się czerwieniąc.
-Jasne.-powiedziała Agata mierząc mnie wzrokiem.
-Co?-zapytałam.
-Już nic.-wzruszyła ramionami i odeszła.