Zagubieni

Azyl

Nie wiem czy istnieje dobra odpowiedź na to pytanie. Z jednej strony ten ogród był moim azylem,ale to właśnie w tym miejscu zawsze dowiadywałam się o najgorszych rzeczach.
-Nie wiem.-powiedziałam w końcu.
Tak jak Stuart,również się zatrzymałam i teraz patrzyłam wprost w jego oczy.
-Ale wiesz że mi możesz wszystko powiedzieć?-zapytał patrząc na mnie.
W odpowiedzi kiwnęłam głową na znak że zrozumiałam. Zawiał lekki wiatr,który zdmuchnął kilka pasm włosów na moją twarz. Stuart odgarnął je za moje ucho i jeszcze przez chwilę trzymał dłoń na moim policzku. Patrzyłam w jego oczy a on w moje.
-Lenka, Stuart chodźcie coś zjeść.-usłyszeliśmy moją mamę.
Czułam się tak jakby przed chwilą świat się zatrzymał a teraz na nowo zaczynał żyć. Stuu powoli zabrał rękę z mojego policzka i udał się w stronę domu.
Ja zostałam jeszcze w ogrodzie.
-Tak. Zdecydowanie lubię to miejsce.-powiedziałam sama do siebie.
Jeszcze kilka chwil stałam z zamkniętymi oczami.
-Lena ile razy mam cię wołać?-głos mojej mamy miał niebezpieczną nutkę irytacji.
-Już idę.-westchnęłam.
Rzuciłam ostatnie spojrzenie na ogród i pobiegłam do domu.
W środku wszyscy już siedzieli przy stole. Zostało już tylko jedno wolne miejsce koło babci. Nikt nie musiał mi mówić że jest ono przeznaczone dla mnie,ponieważ było to chyba oczywiste.