Zagubieni

Tylko przyjaźń

-Dlaczego co?-zdziwił się Stuart.
-Dlaczego to zrobiliśmy?-zapytałam.
Chłopak wzruszył ramionami. Nagle straciłam jakąkolwiek ochotę na rozmowę.
-Żałujesz tego?-to jednak musiałam wiedzieć.
Nastała cisza. Zaczęłam przeczuwać najgorsze. Co jeśli zrobił to tylko dlatego bo potrzebował,a ja akurat byłam pod ręką? Błagam żeby to nie była prawda. Przecież musi być nadzieja,że może on też coś do mnie czuje. Coś więcej niż tylko przyjaźń.
-Nie.-odparł.
Poczułam jak ogromny kamień spada mi z serca. Nie żałował. Teraz nie wiem czy mam skakać z radości czy go przytulić.
-A ty?-zapytał nagle.
No i całą radość szlak trafił. Czy żałowałam? I tak i nie. Tak bo boję się że jeśli coś poszłoby nie tak,to starciłabym jedną z bliższych mi osób. Nie bo w głębi duszy zawsze tego chciałam. I jak tu teraz wybrać odpowiednią odpowiedź?
Spojrzałam na chłopaka przede mną. Miał na sobie tylko dresowe spodnie,a jego włosy były kompletnie rozczochrane. Zrobiłam krok do przodu.
-Nie.-powiedziałam w końcu.
Objęłam jego szyję i pocałowałam go. Dłonie Stuart'a od razu znalazły się na mojej talii. Nie minęła chwila,a straciłam grunt pod nogami i za moment znalazłam się na kanapie.
Kiedy Stuu całował moją szyję,ktoś zadzwonił do drzwi. Chłopak bez słowa oderwał się ode mnie i poszedł je otworzyć.