Zagubieni

Zostań

Długo nie szukałam. Michał leżał prawie na samym końcu tej długiej sali. Podeszłam powoli do jego łóżka. Chłopak beznamiętnie wpatrywał się przed siebie. Wyglądał okropnie. Miał bandaż na głowie i kilka zadrapań na twarzy.
Przygryzłam dolną wargę i odwróciłam się aby odejść.
-Skoro już przyszłaś to zostań.-powiedział słabym głosem.
Z powrotem odwróciłam się w jego stronę.
-Nie. Jednak sobie pójdę.-odparłam lekko speszona.
-Przecież nie przyszłaś tu tylko popatrzeć.-stwierdził.
No w sumie miał rację, ale nagle cała chęć na rozmowę gdzieś zniknęła.
-No to czego chcesz?-zapytał.
-Chyba porozmawiać.-powiedziałam.
-Chyba?-prychnął.
-Nie. Nie chyba. Na pewno chcę porozmawiać.-odparłam już trochę bardziej pewnie.
-Więc zamieniam się w słuch.-powiedział.
-Nie chcę abyś wniósł oskarżenie.-szepnęłam.
-Co? Co mówiłaś?-zapytał.
Miał taki arogancki ton głosu,że aż zachciało mi się płakać.
-Proszę abyś nie wnosił oskarżenia o pobicie.-powiedziałam nieco głośniej.
Michał zaczął się śmiać.
-Ale jesteś zabawna.-powiedział kiedy się uspokoił.
-Nie robię tego dla własnego dobra.-prychnęłam.
-No tak. Robisz to dla tego kolesia.-odparł.
-Też nie. Robię to dla ciebie.-sama nie wierzę że to powiedziałam.
Michał też tego w to chyba nie uwierzył,bo otworzył na chwilę buzię z zdziwienia.
-Podobno próba gwałtu jest bardziej karalna niż pobicie.-poinformowałam go.
Nie wiem czy to prawda ale taką mam nadzieję...