හිරිකඩක්

01

#හිරිකඩක්
01 කොටස

“දෙයියනේ!!!”

දෙනෙතට හසුවූයේ ඈ කිසිවිටෙකවත් අපේක්ෂා නොකළ රුවක්ය. ඉඳින් තමාව දවා අලු කර දමන්නට ඒ රත්පැහැ දෙනෙත තුළ වූ කෝපයේ එක් අංශුවක්ම ප්‍රමාණවත් නොවෙන්නේද?

'ම්..නුඝාද් ස..ර්? ම්..මෙහෙ!'

පියවි සිහියට එන්නට එක් මිලි තත්පරයක් පමණක් අවැසි වද්දී ගැහෙන්නටත් අමතකව තිබූ ඇයට දැනුනේම හදවත දෙගුණයක වේගයකින් ගැහෙන වගක්ය. ළය අභ්‍යන්තරයේම මොහොතකට සිරව තිබූ හුස්ම ගිලිහී යන තප්පරයේම ඇය කළේ ආපසු හැරීමය.

“නැවතියන්!!!”

තමාට බොහෝ දුරින් හුන් ඔහු හඬ සවන්පත් ඔස්සේ ගොස් හදවතෙහි එක් තැනක ස්පර්ෂව යන්නට වූයේ නොනිම් හැඟුම් දහසක් ඇහැරවාලමින්ය. නමුදු ඊළඟ තත්පරයේම ඈ කළේ දෙපා වල චලනය තව තවත් වේගවත් කිරීමම පමණක්ය.

“ධූර්යා! උඹට මගෙන් දුවලා බේරෙන්න බෑ!”

ව්ය ඉන්තේරුවෙන්ම සැබෑවක්ය. විසල් සයුරක් වන් ඔහු හමුවේ තමා ඇහැට නොපෙනෙන කුඩාම කුඩා කුහුඹුවෙක් පමණක්ය. කැළඹුනු සයුරක උදම් රළකට හසුවන කුහුඹුවෙක්ගේ ඉරණම ඉඳින් කුමක්නම් වේවිද?

තමා පණ පිටින් පුළුස්සා දමනට ඒ රත් පැහැ දෙනෙත් වල බැල්මම ප්‍රමාණවත්ය. මුවා වන්නට ඉසව්වක් පෙනෙන මානයක නොමැති නිරාවරණිත තණ පිටියක හුන් කොටියෙකු ලුහුබඳින දුර්වල මුව පොව්වකු මෙන් ඈ පැන දුවනට විය. ඒ ළය තුල එකිණෙක තෙරපෙනා ප්‍රේමයේ අවශේෂ වේදනාවන් සමඟම සිතට දැනෙනා මරණ බියත් සමඟය.

“අනේ දෙයියනේ... ම..ට උදව් කරන්න....මට උදව් කරන්න...”

එක් වරක්නම් නොවේය. ඒ තත්පර කිහිපයට නොපෙනෙන දෙවියන්ට ඈ කළ යැදුම් ගණ සිය දහසකට වැඩි මිස අඩුනම් වන්නට නොහැකිය.

ඉඳින් නොදන්නා වීදිවල නොදන්නා මිනිසුන් අතරින් ඈ දිව යන්නට විය. කිසිඳු හව්හරණක් නොමැති ඒ නාඳුන රටේ වීදි ඔස්සේ උමතුවෙන් මෙන් ඈ නොනවත්වාම දිව යන්නට විය.

“අනේ..මට තවත්නම් බෑ...”

ඔහු තවමත් තමා පසුපස ලුහුබඳිනවාද නැතිද කියා හැරී බැලීමටවත් ඇය තත්පර විඩංගු නොකළාය. ගැළවී යන්නට තරම් වේගයකින්න් ස්පන්දනය වන හදවතට දරාගන්නට බැරි තරමටම දැනෙනා තෙහෙට්ටුව ඈ වෙවුලන දෙපාවල ගමන අඩාල කරලූයේ ඉබේටමය.