හිරිකඩක්

29

#හිරිකඩක්_29

ඔහු නෙතු නැවතීගෙන තිබුණේ ඒ සුරතල් මුහුණ අබියසය. ඒ කහ දුඹුරු පැහැ දෙනෙත්, තමාගේ මෙන්ම හැඩයක් ගත් දෙනෙත්, දෙබැම... එය අහම්බයකින් අතිශය සමාන වූවක් කියා ඔහුට හිත හදාගත නොහැකිය.

තමන්ගේ ලෙයින් දරුවෙක්? එය තවමත් පිළිගත නොහැකි තරමේ කම්පනයක්ය.

“2022කේ අගෝස්තු වල, මීට හරියටම අවුරුද්දයි මාස තුනකට කලින් සර්ට මතක ඇති එදා රෑ.

මං සර්ට ළංවුණ රෑ...”

දරුවාව මෘදුව හොවාන ඈ පවසන්නේ නුඝාද්ගේ දෙනෙත් රත්පැහැ ගැන්වෙද්දීය.

“එදා මෙයා මගෙ බඩට ඇවිත්...”

ධූර්යා පවසද්දී නුඝාද් සිතින් ගණනය කර බැලුයේ එම කාලයය.

“මං ඒක රහසක් විදියට හංගන් හිටියා. ඊට හරියටම මාස තුනකට පස්සේ, නොවැම්බර් වල මං එහෙන් පැනලා ආවේ...

සර්ට සිහිය ආවම.”

නුඝාද්ගේ නෙතු බැල්ම ඇයව පුළුස්සා දමන තරමේ රළු බැල්මක් වුවද ධූර්යා ඒ මත්තේ තම නෙතු නවතාන උන්නේ නිර්භයවය. මන්ද යත් ඇයට හදිසිය. මේ ගෙවෙන්නේ තම සොයුරාගේ ජීවිතය බේරාගන්නට අවැසි තත්පරය.

“ඊට සතියකට පස්සේ මම මේ රටට ආවා. මගෙ පස්සෙන් පන්නන සේරගෙම ඇස් වහලා මං අතුරුදහන් වුණා.

සර් මේ දේ මොන විදියකට බාර ගනියිද කියලා මට හිතාගන්න බැරිවුණා. ඒ නැතත් මේ දේ ගැන සර්ට කීවම සර් මොන වගේ තීරණයක් ගනීද කියලා හිතාගන්න බැරිවුණා.

ඒ සේරටම වඩා මට ඕනෙ වුණේ උන්ගෙන් මගෙ දරුවව හංගලා තියන්න. මොකද සර්ට උන් එක්ක හැප්පෙන්න බෑ කියලා මං දැනගෙන හිටියා.

මං දැනගත්තා මෙයාට ඉන්නේ මං විතරයි මට ඉන්නේ මෙයයි මගෙ මල්ලියි විතරයි කියලා. මං සල්ලි හොයාගත්තා. පුළුවන් හැම වෙලාවම වැඩ කරලා සල්ලි ඉතුරු කරා. බබාට ඕනෙ දේවල් ඩිලිවරි එකට යන වියදම සේරම එක්ක.

ඊට හරියටම මාස හයකට පස්සේ, මේ අවුරුද්දේ පෙබරවාරි පස්වෙනිදා මට මෙයාව හම්බුණා.

ඒත් මට මෙයා එක්ක මාසයයි ඉන්න හම්බුණේ. මෙයාගෙම හොඳට මගෙ මගෙ දරුවව මගෙන් ඈත් කරලා තියන්න වුණා.