හිරිකඩක්

59

#හිරිකඩක්_59

දින ගෙවී යන්නට වූයේ සාමාන්‍ය අයුරින්ය. දිනක් කාර්යාලයේ සිට සිය නිවස බලා පැමිණෙන අතරතුර නුඝාද් ශේනුකට රථය නවතන්නටයැයි පැවසූයේ නෙත ගැටුණ දසුන නිසාවෙන්ය.

"ශේනුක පොඩ්ඩක් අයිනට කරලා නවත්තන්න."

"හරි සර්."

බස් නැවතුම්පොළෙහි ඇතුළත වූ බංකුවෙහි වාඩි වී හිඳිණා තරුණිය ඔහු දුර තියාම හඳුනාගත්තේය. රථය නැවතුණු පසුව නුඝාද් දෙබැම රැළි කරාන තියුණු නෙත ඈ රුව මත්තේම නවතාන උන්නේ මනසට සිතිවිලි රාශියක් ගලන් එද්දීය.

තවත් මොහොතකින් නෙතු ඈ මත්තේ තබාගෙනම ජංගම දුරකතනය අතට ගත් නුඝාද් ඇමතුමක් ගත්තේ අන් කවරෙකුට හෝ නොව තම මවටය.

"මගෙ පුතේ..."

ඉඳින් මවගේ හඬ තරමක් විඩාබරය. ඒ බව ඔහුට වැටහුණේ ඈ වදන් ගොනුකළ තප්පරයේමය.

"අම්මා අසනීපෙන්ද?"

අසන්නට ගිය කාරණය පසෙකලා ඔහු විමසූයේ සිතට යම් තිගැස්මක් දැනෙද්දීය.

"මට ඇති අසනීපයක් නෑ පුතා. ඒත් අම්මට තනියි... පාලුයි. මං කවදාවත් හිතුවෙ නෑ මගෙ අවසාන කාලේ මෙහෙම තනියමම ගෙවලා දාන්න වෙයි කියලා."

ඉඳින් ඇය සෑම විටම මෙලෙසය. නුඝාද් නිවසින් යාම පිළිබඳව මැසිවිලි නගනා මොහොතක් නැති තරම්ය.

"අම්මා... මං අම්මට කීවානේ. මට ටික කාලයක් දෙන්න අම්මා.

අනික මං පුළුවන් හැමවෙලේම අම්මවා බලන්න එනවනේ...ප්ලීස් තේරුම් ගන්නකෝ."

ඉඳින් සංවාදය වෙනත් අතකට හැරුණද නුඝාද්ගේ අවධානය වූයේම බස්නැවතුම්පොළ මත්තේය.

"මට දෙයක් දැනගන්න ඕනේ අම්මා..."

අවසන ඔහු තමා මවව ඇමතූ කාරණය එලෙසින් කියා දැමුවේය. ඔහුට අවැසි වී තිබුණේ නෙතු මානයේ හිඳිනා තරුණිය පිළිබඳ තොරතුරු අසා දැනගන්නටය.

මිනිත්තුවකින් දෙකකින් ඇමතුම අවසන් කළ නුඝාද් රථයෙන් බැසගත්තේ ශේනුකට වාහනයේම හිඳින්නටයැයි කියාය.

"ශේනුක ඉන්න මම එන්නම්."

"හරි සර්."

බස් නැවතුම්පොළෙහි හුන් තරුණිය අබියස ඔහු පියවර අවසන නැවතී යද්දී තරුණිය තිගැස්සී හිස ඔසවාලූයේ උරහිසට දැනුණු නුඝාද්ගේ අතක ස්පර්ෂයෙන්ය. ඉඳින් ඈ දෙනෙත විසල්ව ගියේ තමා ඉදිරිපිට හිඳිනා නුඝාද්ව නෙත ගැටෙද්දීය. සිව්නෙත හමුවූ තත්පරයේ හුවමාරු වූ නොස්ටැල්ජික හැඟුම් බොහොමයක්ය.