හිරිකඩක්

03

#හිරිකඩක්_03

(Continued from #වේලාව : මීට දෙවසරකට පෙර, *ස්ථානය :වින්ඩ්සර් බංගලාව, කොළඹ 07)

“ස...ර්....”

ඔහුගේ නම ආමන්ත්‍රණය කරමින් ධූර්යා වැනි වැනී පැමිණෙන්නට වූයේ සයනය අබියසටය. ඊළඟ මොහොතේ ඇය විත් නුඝාද්ගේ ඇඟේ ගෑවීගෙන නොගෑවීගෙන වාඩිවූයේ සයනය මතින්ය.

'ධූර්යා... තමුන්ට කොහෙන්ද එච්චර හයියක්!'

ඔහු මුමුණන්නට වූයේ සිතින්ය. නමුදු ඔහුට අවැසි වූයේ ඒ වදන් කෝපය පිරුණු වදන් ලෙස මුවින් පිටකරලන්නටය. නමුදු එය කළ නොහැක්කක් විය.

“මයි චා(ර්)මින්ග් ප්‍රින්ස්...”

නුඝාද්ගේ දෑස් විසල්ව යන්නට වූයේ ධූර්යා ඔහුගේ මුහුණටම එබී එලෙස මුමුණද්දීය. ඉඳින් ඔහුට දැනුනේ තමා ඕනෑවටත් වඩා පුදුමකරවාලන ඇයගේ මේ අනපේක්ෂිත හැසිරීම් දැන් ඇතියි කියාය. එය ඇය හිඳිය යුතු සීමාවත් පැන දැනටමත් බොහෝ දුර ගොසින්ය.

එතරම් දිනක් තම සේවිකාවක ලෙස තමාට උවටැන් කළ ධූර්යා පිළිබඳව නුඝාද්ගේ සිතෙහි ඒ වන විට තිබුණේ පහන් හැඟීමක්ය. නමුදු එය කිසිසේත්ම ප්‍රේමයක් නොවේය. මන්ද යත් ඔහු හදවත පුරා අංශුවක් ගාණේම හැඟුම් වලට වෙනත් අයිතිකාරියක හිඳිනවාය. එය ඔහුගේ ප්‍රාණයත් දෙවෙනි කළ ප්‍රේමයක්ය.

“හ්ම්හ්...”

ඔහුගේ දෑස් වල තමා පිළිබඳව වූ පිළිකුලත් කෝපයත් හැරෙන්නට වෙනත් කිසිදු හැඟීමක් නොලියවෙද්දී ධූර්යාට හෙලුනේ බරැති හුස්මක්ය.

නමුදු තමා ඔහුට ප්‍රේම කරනවාය. ඔහුව දුටු මුල්ම තත්පරයේ පටන් තම හදවතෙහි අංශුවෙන් අංශුව ඉපදුණු හැඟුම් දැන් මහා බරට වැවිලාය. එය ඇයගේ ආත්මයම ස්පර්ෂ කරන අසීමාන්තික ඒකපාර්ශ්වික ප්‍රේමයක්ය.

ඉඳින් ඔහුගේ සිත පුරාවටම එකම එක අයිතිකාරියක හිඳිනවා කියා සිහි වෙද්දී ධූර්යාට දැනුනේ කිසිවකු තම හදවත අභ්‍යන්තරය කොණිති ගසනවා මෙන් හැඟුමක්ය.

හුස්මක් හෙළා ධූර්යා  ඔහු ළය මත හිස තබාගනිද්දී නුඝාද්ට දැනුනේ තම ළය ගිණිගෙන දැවෙනවා මෙන් හැඟීමකි. අනවසරයෙන්ම අයිතියක් නොමැතිව ඈ අතැඟිලි ඔහු ගෙළ මත තැවරෙද්දී ඔහුට අවැසි වූයේ ඈ ග්‍රහණයෙන් මිදෙන්නටය.