හිරිකඩක්

67

#හිරිකඩක්_67

කලකට පසුව ඔහුට දැනුණේ තත්පර සුන්දරව ගෙවී යන වගක්ය. හිතට කාන්දු වන සැනසීම ගෙවෙන තත්පරයක් ගාණේම වැඩි වනවා විස අඩු වීමක්නම් නැතිය. ජීවිතය, අනාගතය, දරුවා, ධූර්යා, පවුල යන සියල්ලෙහිම බර තිස්ස දෙවේලෙම දෙඋර මත හොවන් ඉන්නා ඔහුට මෙවන් නිදහසක් දැනෙන්නේ ධූර්යා අබියසදී පමණක්ය.

"හ්ම්හ්..."

ඔහු ළයෙන් ගිලිහුණ හුස්ම ගැඹුරින්ම පැමිණි හුස්මක් වුවද එය හිතෙහි සැනසීමෙන් මුදාහල හුස්මක්ය. අවිනිශ්චිතභාවය, නොදන්නා සතුරා ගැන බියට මොහොතකට හිතෙන් පළා යන්නට ඉඩදී නුඝාද් දෑස් පියාන උන්නේ සැනසීමෙන්ය.

කෙතරම් මිනිත්තු ගෙවී ගියාදැයි ඔහුට නිනව්වක් නැතිය. හදවතෙහි පිරී ඉතිරෙන හැඟුමේ පැහැය ඔහු හඳුනනා වගක් දැනිණ.

"කලින් පිළිගන්න හිත අදිමදි කරත්, මං දැන් දන්නවා මේ හැඟීමෙ තේරුම ධූර්යා..."

ධූර්යා අබියසදී ඔහුට මේ දැනෙණා හැඟීම ඔහු පිළිගැනීමට අකමැතිව උන්නේය. නමුදු දැන් ඔහුට එය පිළිගැනීමට සිදුව ඇත්තේය.

"ඔයා ගැන දැනෙණ මේ හැඟීම, ඔයාව මෙච්චර කෙයා කරන්න හිතෙන එක, මුලු ලෝකෙත් එක්කම ෆයිට් කරලා ඔයාව ආරක්ෂා කරගන්න හිතෙන එක, මං හිතන් හිටියේ ඒ ඔයා මගෙ දරුවගෙ අම්මා නිසා කියලා...."

ඇයව පසුපසින් තුරුළු කරගෙනම ඔහු මුමුණෙන්නේ හෙමිහිටය. ඈ පිරුණු කොපුල් මත ස්පර්ෂවී තිබෙණා ඔහුගේ කෙටි රැවුල් කොට වැවී තිබුණ කම්මුල් ඔහු වදන් අහුලන වාරයක් පාසා සියුම්ව චලනය වන්නේ ඈ කම්මුල් මත්තේ සියුම්ව ඇතිල්ලීගෙනය. ඉඳින් ඈ කම්මුල මත්තේ සියුම් කිතියකුත් සමඟම රැවුල් කොට වලට ලාවට සීරී යන සියුම් වේදනාවක් මැව්වද ඇය උන්නේ නොසෙල්වීගෙනමය.

"ඒත් මං වැරදියි ධූර්යා..."

එය හුදෙක් පාපොච්චාරණයක් මෙන් වූ confession එකක් ලෙස හඳුන්වා දීමත් උචිතය.

"මං සම්පූර්ණයෙන්ම වැරදියි...

ඒ හැඟීම...."

ඉඳින් ඇයට මේවා නොවැටහෙන වගක් දැන දැනම වදන් අහුලන්නට ගත්තද එක්වරම එය සිහිවී ඔහු වදන් ගිලී ගියේ බරැති හුස්මක් ළයෙන් ගිළිහෙද්දීය.