හිරිකඩක්

36

#හිරිකඩක්_36

"හහ්! උඹලා හිතන් ඉන්නෙ මේකිට ඇත්තටම පිස්සු කියලද?"

ධූර්යාගේ උමතු හැසිරීම මත්තේ රැඳී තිබුණේ තියුණු බැල්මක් වද්දී මුවින් ගිලිහී ගිය ඒ වදන් වලින් අනතුරුව ඒ දෙතොලග ඇඳුණේ සමච්චලය කැටිවුණ සිනහවක්ය.

"මේකි මෙච්චරකල් අපේ ඇස් වහලා ගහපු  ගේම් අමතක වෙලාවද තමුසෙලට ඇයි?

මේක අරිනවා!"

ඒ විධානයෙන් තත්පර කිහිපයක් යන්නටත් මත්තෙන් කුලී සේවකයින් අතින් ධූර්යා හුන් කූඩුවක් වැනි කුටියේ යකඩ කූරු ගැසූ දොරෙහි අගුල හරිනට වූයේ ධූර්යා තිගැස්සී යද්දීය.

"එ..පා.. එපා... ප..ල...යන්"

ඉඳින් උමතුව ගොස් ඇති ඇයගේ සිතට දැනෙණ එකම හැඟීම දරුවා කෙරෙහි වූ අසීමිත මව් සෙනෙහස වන්නට ඇතිය. දරුවා කුසට පැමිණි මොහොතේ පටන් දරුවාව රකින්නට ඇය දැරූ විසල් උත්සහයන් දන්නේ ඇයම පමණක්ය.

ඒ සියල්ල අවසන උත්සහයන් සියල්ල අතැහැර ඇයට දරුවා අතැර යාමේදී දැනුණු කම්පනයත්, දරුවෙකු මෙන් හදාවඩාගත් කුඩා සහෝදරයාගේ ජීවිතය රැක ගැනීමට නොහැකි වීමෙ කම්පනයත්, සමඟම ඇයව හප්පා දැමූ මොහොතේ හිසට සිදුවූ හානියත් හේතු කොටගෙන අවසන ඇයගේ දෛවය නතරව ඇත්තේ අන්ත අසරණ ඉසව්වකය.

ඉඳින් තම ජීවිතය දෙවැනි තෙවැනි කොට දරුවාව, සහෝදරයාව පමණක් නොව නුඝාද්ව රකින්නට ජීවිතය දියකරහැරූ ඇය අවසන කිසිදු හව්හරණක් නොමැති අයුරින් අසරණව මංමුලාවී ඇත.

කුටියට පැමිණෙන්නා කවුරුන්දැයි ඇයට නිනව්වක් නොමැතිය. නමුදු ඒ රුදුරු දෙනෙත් වල බැල්ම ධූර්යාගේ කඳුළින් නැහැවුණු බියපත් දෙනෙත හමුවට එන මොහොතේ අසරණියගේ අභ්‍යන්තරයේ සියුම් නහරක් පාසා භීතියෙන් හැකිළී ගියාය.

දරුවා කියා සිතාගෙන ළමැදට තදින් ගුලි කරාන හිඳිනා රෙදි ගුලිය තව තවත් තදින් තුරුළු කරගනිමින් ඇය මුල්ලටම ගුලිවී යන්නට වූයේ දෙපා වකුටු කරගනිමින්ය. සියල්ලටම මුල් වූ රුදුරු දෙනෙත පිළිබඳ මතකයක් ඇතැම්විට ඇයගේ සිත අභ්‍යන්තරයේ තවමත් නොනැසී තැන්පත්ව තියනවා වන්නට ඇතිය.