හිරිකඩක්

71

#හිරිකඩක්_71

"ස්..ස..ර්.."

ඉඳින් ඒ වදන් තමාට ඇසුණාමද? හදවතම එක් තත්පරයකට ගැස්ම නවතා දැමූ වගක් දැනෙද්දී ඔහු අතැඟිලි පවා අප්‍රාණිකව ගියේ එය තමා සැබැවින්ම ඇසූවක් වග හැඟෙද්දීය.

කහ දුඹුරු දෙනෙත නැවතුණේ ඈ අවිහිංසක දෙනෙත් මත්තේය. අසනීප වූ දා පටන් හිස් කඩදාසියක් මෙන් හැඟුමින් තොර වූ බැල්ම ඈ දෙනෙත් මත්තේ නැත්තේය. ඒ දෙනෙත් හීන් කඳුළු පටලයකින් වැසී ගොසින්ය. ඈ දෙතොල් පට පවා සිහින්ව වෙවුලන්නේය. ඉඳින් එසේනම් මෙය තමා සිතන දෙයමද?

"ද්..ධූ..ර්..‍යා!?"

එවදන් අහුලාගන්නට ගොලුව හුන් ඔහුට තත්පර ගණනාවක්ම අවැසි විය. ඊළඟ මොහොතේ ඇසිල්ලකින් ඈ අබියසට නැඹුරු වූ ඔහු ඈ දෙඋරින් අල්වා එබුණේ ඈ උවනටය.

"ආයෙම කියන්න ධූර්යා... ඔයා...
මට සර් කියලා ආයෙම කතා කරන්න ධූර්යා..."

ඔහු කලබලය. ඒ බැල්ම පවා කලබලය. හැඟුම් කෝටියක් ඒ උවන මත්තේ ඇඳී ගොසින්ය.

"කියන්න ධූර්යා. ඔයාට සනීපයි කියලා කියන්න ප්ලීස්.

මට මේක තවත් දරාගන්න බෑ. මාව පුපුරලා යන තරමට ප්‍රෙෂර් එකක් මේ.

ප්ලීස්...මට කියන්න..."

ඔහු හඬ පවා සියුම්ව වෙවුලන්නේය. මේ තත්පරයට දෙකට ඒ දෑස් මත්තේ බලාපොරොත්තු අහස උසට ගොඩ ගැසීගෙනය. අධික ලෙස නොසන්සුන්ව ඔහු ඈ මත්තේම දෑස් දල්වාන හිඳින්නේ ඈ දෙඋර මත්තේ තවමත් අතැඟිලි තද කරාන ඈ උවන දෙසට නැඹුරු වීගෙනය.

"සර් ම්..මට"

ඉඳින් ඇයට අහුලාගත හැකිවූයේ එවදන් පමණක්ය.

'සර්...' කියා ඇය ඔහුව ඇමතූ තත්පරයේම ඇයව ඇදී ගියේ ඔහු තුරුළටය. ඔහුගේ උණුහුම් පපු මත්තට ඇදී ගිය ධූර්යාගේ සිරුර වටා ඔහු දෑත එතී ගොස් හමාරය. හිතන්නටවත් වේලාවක් ඇයට තිබුණේ නැතිය.

ධූර්යාගේ දෑස් විසල්ව ගොස්ය. ඇයට සිහිය එන්නට ගත්තේ ඒ මොහොතේ නොවේය.
දැනුණු දරාගත නොහැකි හිසරදයත් සමඟම ඇයව ටිකෙන් ටික පියවි සිහියට පැමිණෙන්නට විය. නමුත් ඇය උන්නෙ ඇය මෙතෙක් දිනක් හුන් සිහින ලෝකයේත්, පියවි සිහියේත් අතරමැදක වාගේය.