Dirty mind || hyunin ✓

48

Önümde duran sedyeye bakakaldım, kai hemen yanıma koşup beni sarsarken dahi ben kanlı yüzden gözlerimi ayıramadım, neydi bu iliklerime kadar hissettiğim şey?

Acı mı? Yoksa korku mu?

"Hyunjin, kendine gel!"

Ellerini yanaklarıma koyarak kendisine bakmamı sağladı kai, bağırıp beni kendime getirmeye çalışıyordu. Ama çoktan gözlerim sulanmıştı istemsizce, bir küfür savurup hastanenin içine girdi ve sedyeyi sürüklemeye yardım ederek gittiler gözümün önünden, gözlerimin önünden kaybolup giden jeongin'in peşinden yalpalayarak girdim ben de içeriye.

"Jeongin!"

Gözlerimi sildim öncelikle, burada ağlayıp onu kaybetmek istemiyordum. Koşarak ben de takıldım sedyenin peşine, uzanarak jeongin'in elini tuttum koşarken, dudaklarım dahi titriyordu onun bu halinden, çok kötüydü.. çok çok kötüydü.

Etrafta üstümüze dönen bakışlarla olabildiğince gücümle bağırdım.

"Çıkın şu yoldan!"

Benim bağırışımla hemşireler dahi bana dönerken ameliyathaneye aldık jeongin alabildiğimiz en hızlı şekilde.

"Sen yapma, yapamazsın hyunjin soojin'i çağırayım."

"Hayır, ben yapacağım."

Önlüğümü bir çırpıda çıkarırken içeriye alınan jeongin'e bakmayı kesmeden ellerimi yıkamaya başladım sert hareketlerle.

"Aklın yerinde değil bak hata yapma riskin çok yüksek şu an."

"Siktir ol İçeriye gir ve işini yap kai!"

Oflayarak içeriye girerken ellerimi yıkamayı bitirdim ve ameliyathaneye girerek eldivenlerimin giydirilmesini beklediğim sırada etrafa baktım üstünkörü.

"Hadi hızlı, bu kadar yavaş olmayı kesin derhal!"

Bağırıp durmamdan dolayı ameliyathanede sesim yankı yaparken herkes sessizleşti ve sadece jeongin'in oldukça az olan kalp atışları duyuldu koca alanda.

Önlük ve maskem de takılırken sedyeye yaklaştım yeniden ve yutkundum gözleri kapalı bedene bakarken, o güzel yüzündeki kan lekeleri beni sabaha kadar ağlatabilecek tek şeydi sanki.

Gözlerimi kapatıp derin bir nefes verdim, şimdi kurtarmaya çalıştığım can benim canım değilmişçesine sakin olmam ve işimi profesyonelce yapmam gerekiyordu. Ağlamam gerekiyor sadece jeongin'i kurtarmam gerekiyordu.

İstediğim neşter elime bırakılırken son bir kez yutkundum ve uzanarak uzun bir kesik attım sevdiğimin göğsüne, sanki o çiziğin katbekatı atılmıştı kalbime, ne yapacağımı ne edeceğimi bilmiyordum..

----

"Hocam dikişi ben yapardım.."

"Gerek yok, canı tatlıdır onun sen canını acıtırsın. İşi bitenler çıksın."

"Elinize sağlık hocam."

Kai hariç herkes odadan çıkarken ben de dikiş atmayı bitirip parmaklarımın ucuyla bir tüy hafifliğinde geçtim diktiğim yeri, kalbimde öyle bir baskı vardı ki çığlık atsam dahi geçmez gibiydi.

"İyi olacak.."

Kai kandırmaması gereken tek kişiyi kandırıp mırıldandığında güldüm ama bu neşeli bir gülüş değildi, gözlerim tekrar dolmaya başlıyordu şimdi.

"Neden olur kai, nasıl olmuş kaza bir şey demediler mi? Kimin hatası canımı bu hale düşürmüş?"

"Frenleri kesilmiş hyunjin."