Dirty mind || hyunin ✓

98

Hyunjin

"Ben yokken her şeyi baştan sona düşün tamam mı sen, bu iki günde o kadar saçma sikim davranıyorsun ki tanıyamıyorum seni hyunjin!"

"Ben mi saçma davranıyorum, şu haline bak gözlerinin kırmızı, saçlarını çekiştirip duruyorsun, korkunç bir haldeyiz ve saçma davranan tek kişi ben miyim şu an? Ne bu siktiri boktan kıskançlık krizlerin jeongin!?"

"Siktiri boktan? Kimsin sen, bu karşımdaki kişi kim amına koyayım!"

"Asıl sen kimsin, oturup bir an olsun düşündün mü kafayı mı yedim ben diye, siktimin bir tane kadını yüzünden ikimizi de yıprattın amına koyayım iki gündür!"

"Anlamıyorsun değil mi, sorunun hyerin olmadığını anlayamıyorsun..."

"O zaman o ağzını aç da sorun ne sikim söyle bana jeongin!"

"Çok pişman olacaksın... Ama o zaman yanında olur muyum bilmiyorum."

Kırgın bakışları, dolu gözleri, acıyla titreyen dudakları, ve gidişi.

İki gündür aklımda bir kaset gibi başa saran görüntüler bunlardı. O gittiğinden beri gözüme ne bir gram uyku girdi ne de bir şey yiyebildim, söylediklerimizin ağırlığının altındaydık şimdi.

Asla olmak istemediğim yerdeydik, çıkmazda.

Sadece bomboş duvarı izlediğim iki günün sonunda onu bekliyordum. O kapıyı suratıma çarpıp gittiği günden beri yaşamıyorum gibi...

Sözlerimin kırıcılığının farkına vardığımdan beri kalbime çöken kara bulutları dağıtamıyorum, ben onu çok kırdığımı epey geç fark ettim.

Onu aramayı geç ulaşacağım tek yer bile olmadığından kesinlikle rahattı kafası emindim, oradaki işiyle meşgulken beni burada vicdanımın sesiyle tek bırakıp gitmişti sevgilim.

İşe de yaramıştı, ben bile tanıyamamıştım kendimi. Dediği gibiydi, karşısındaki kişi ben değildim.

Evlilik ve artan sorumluluklarımdan dolayı onuzlarımda olan yükle beraber gerginliğimi, sinirimi en sevdiğimden çıkarmıştım.

Herkesten korumaya çalıştığım o saf çocuğu kendim parçalara ayırmıştım, bunun ağırlığı gitmiyordu iki gündür. Değmeyecek bir kadın için onu parçalamıştım ben, neden daha önce fark etmemiştim ki lanet olsun!

Oflayıp gözlerimi geceliğimin koluna silip bulanık görüşümle dağılmış evimizi inceledim.

Annem ve babam gibi iğrenç bir kavga etmiştik bu sefer.

"Bok ettim her şeyi..."

Tekrar ağlamaya başlayıp kafamı geriye koltuğa yasladım, bu dağınıklığın içinde hayatımda hiç hissetmediğim kadar yalnız hissediyordum.

Sessizlikle sallanan koca eve hıçkırığımla ses kattıktan sonra dizlerimi kendime çektim, jeongin beni benden daha iyi tanıyordu, o yüzden beni vicdanımla tek başıma bırakmıştı koca evimizde.

Hatamı anlayacağımı da biliyordu eminim ki.

Onu kaybedecek olma fikri aklımı yemeye devam ediyordu, iki gün geçmişti çoktan, neden hâlâ gelmiyordu?

Belki de gerçekten beni bırakacaktı, bırakır mıydı?

Siyah saçlarımı çekiştirip ofladım tekrar, bir yandan ısırmaktan yara olmaya başlamış dudaklarımın acısından daha çok ağlıyordum.