Bir rüzgar esti, bir kırlangıç uçmak için yuvasından atladı. Ağaçlardaki tüm yaprak soldu, döküldü ve ağaçlar yeniden çiçek açtı.
Ve ben onu gördüm.
O gülüşü.
Başına geçirdiği kapişonu yüzünden yüzünün tamamı gözükmüyordu ama yanında oturan arkadaşı...
Gerçek sevginin de sevgisizliğin de kırıntısı bile yeterdi, ben bu yaşıma kadar bunu yaşayarak ve inanarak gelmiştim. Bazı fikirlerim, hislerim hatta karakterim bile değişmişti zaman içinde, bir seramik sanatçısı gibi hem kendimi hem de kendimle ilgili her şeyi özenle şekillendirmiştim.
Ama bu fikrim hiçbir zaman değişmemişti.
Çocukken sevgisizliğin acı dolu kısmında bir sevgi kırıntısı aramış, gördüğüm her sevgide sevgisizliğin kırıntısını bulacağımı sanmıştım. Kendi anne babasının, ailesinin sevmediği bir kızı nasıl olurda bir başkası sever diye düşünmüştüm.
Doğa beni severdi bunu hissederdim ama hep sevmeyeceği zamanı bekler bir sevgisizlik kırıntısı arardım. Ali beni sevmişti onun sevgisini, beni her zaman arkasına saklayışında görmüştüm ama onun sevgisizliğini de bana uzattığı simidin üzerindeki susam tanelerinde aramıştım. Lorin beni sevdiğinde, sınıfta benimle aynı sıraya oturduğunda çok aramıştım bu sevgisizliği ama bilirdim beni sevdiğini. Gözlerinde o sevgiyi görmemek imkansızdı, temastan hoşlanmayan birisi olarak o bana her sarıldığında sevgisini hissederdim ama onun sevgisizliğini de sıranın üzerindeki silgi çöplerinde aramıştım.
Bu hep böyle devam etmişti.
Ama Deniz beni sevdiğinde bir sevgisizlik aramamıştım aksine beni sevmediğini söylediğinde, buna inanmak zorunda kaldığımda bir sevgi kırıntısı aramıştım. Çocukluğumdan sonra ilk kez birisinde sevgi kırıntısı aramak zorunda kalmıştım ancak iyi rol yaptığı için o sevgi kırıntısını bulmak zor olmuştu.
Ama şimdi bir zamanlar sevgisinde sevgisizlik aradığım tüm dostlarım ve tam aksini yaptığım Deniz buradaydı. Deniz'in benim için düzenlediği evlilik teklifi planında aslında beni alıp buraya getirmek ve herkes saklanırken bana evlilik teklifi etmesi vardı ardından herkes çıkacaktı ve bu daha da büyük bir sürpriz olacaktı.
Ormandaydık, her yer sarı led ışıklarla aydınlatılmıştı ve karanlığı zerre fark etmiyordunuz. Yerde upuzun bir masa vardı ve etrafında da krem minderler vardı, krem bir örtü de masanın üzerindeydi. Masanın üzerinde bir sürü yiyecek ve tatlı, köşesinde ise alkolün her çeşidi. Geldiğimiz an Lorin beni alarakak arka tarafta bir yere götürmüştü. Üzerimdekileri çıkarmamı sağlayarak kırık beyaz saten bir elbiseyi üzerime geçirmemi sağlamıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Güzel miyim?" diye sordum ellerimi elbisemde gezdirerek, bunu Lorin'in seçtiğine emindim. "Makyajını da düzeltirsek evet güzel olacaksın" o an yanımızda duran masanın üzerindeki aynayı alıp kendime baktım, sabah sürdüğüm rimel ağladığım için yüzümün her tarafına yayılmıştı. "Artık her ne yaşayıp sana evlenme teklifi etmek için buraya gelmediğini merak ediyorum ama" gülümseyerek bana baktı ve elindeki makyaj silme mendili ile yüzümü silmeye başladı "bunu kurcalamayacağım."
