හිරුගෙන් ඔබ්බට...

23. අමිහිරි හෙලිදරව්ව

ඔලුවේ මහා ලොකු බරකින් මට ඇහැරුනා. ඇස් ඇරෙද්දි මං හිටියේ වෙනමම ලොකෙක. කිරි සුදුපාට බිත්ති හතරක් මැද්දේ සුදුපාටම කිරිගරුඩ ටේබල් එකයි පුටුවකුයි තිබුනා. ටේබල් එක උඩ සැන්වීච් වගේකුයි පිරිසිදු වතුර ජෝගුවකුයි තිබුනා. මං ඇස් කරකවලා හැමතැනම බැලුවා. ඒත් ඇස් ඇරගන්න මට පුදුම කට්ටක් කන්න වුනේ. අමාරුවෙන් හරි මං ඇස් ඇරගෙන කෙලින් වුනා.

ටිකක් ඒ විදියටම ඔලුව බිමට හරවගෙන මං හිටියේ ඇස් ඇරගෙන ඉන්න අමාරුම නිසා. උනේ මොකක්ද කියලා මං ඇස් පියාගෙනම කල්පනා කරා. මං ස්ටුඩියෝ එකෙන් එලියට ආවා. කවුරුහරි ඇඟේ හැපුනා. මං ෆේන්ට් වුනා. එච්චරමයි මතක. ටිකකින් යන්තම් ඇඟට හයියක් දැනුනු නිසා මං ඔලුව උස්සලා කාමරේ වටේම බැලුවා. සාක්කුවට අතදාලා ෆෝන්එක ගන්න හැදුවේ වෙලාව බලන්න. ඒත් සාක්කු දෙකේවත් කොහේවත් මගේ ෆෝන්එක තිබුනේ නෑ. කෝ ඒක.. අප්පටසිරි වෙන්න.. ෆෝන්එක ස්ටුඩියෝ එකේනේ. කලබලෙන් ආවා මිසක් ඒක ගන්නත් බැරිවුනා. මං කල්පනා කරේ මාව ගෙනාවේ කවුද කියලා. ඒ සවින්ද. ධර්මෙද... ඒත් මාව ගේන්න තරම් උන් මාව දන්නවද කියන ප්‍රශ්ණේ මට ආවා. අනික මාව ගෙනාවේ උන් නම් උන්ගේ මිනිස්සු නැති කරන මරුවැල ගෙනත් මෙහෙම තරුපහේ කාමරේක තියාගෙන කන්න බොන්න දෙන්න තරම් උන් සත්ගුණවත්ද. ආයේ මං ඔලුව බදාගත්තේ ඇතුලෙන් පුපුරන්න වගේ ආපු නිසා. යකෝ මොනවා වුනත් මට ෆේන්ට් වෙන්න විදලා නම් තියෙන්නේ ඉස්තරම් බෙහෙතක්. ඔලුවවත් උස්සන් ඉන්න බෑනේ.

“ආ යූ ඹ්කේ.”

එකපාරටම ඇහුන කටහඬට මං විදුලි වේගෙන් ඔලුව ඉස්සුවා. මෙයාගේ හැඬරුව මට හුරුයි. හරි. මේ මගේ ඇඟේ හැපුන කෙනා. මෙයාද මාව ගෙනාවේ. ඒත් ඇයි.. අනික සද්දයක්වත් නෑහෙන්න ආවේ කොහොමද. ඒ මදිවට පිටිපස්සත් හැරිලා.