හිරුගෙන් ඔබ්බට...

47. සුලමුල හෙලිවෙයි

“එපා සඳූ. දැන් එයාට ඉන්න දෙන්නකෝ. ඔයා එයා ගැන හිතනවනම් මේ වෙලාවේ කරන්න ඹ්න හොඳම දේ එයාට රිලැක්ස් එකේ ඉන්න දෙන එක.”

“ඒත් අයියේ...”

“සඳූ ප්ලීස්....”

මට ඇහැරුනේ ආකේෂ් අයියගෙයි සඳූගෙයි වචන හරඹේ නිසා. අයියා ෆුල් ට්‍රයි එක දෙනවා සඳූ මගේ ලගට එන එක නවත්තන්න. ඊයේ මාව ගෙදර එක්කගෙන ඇවිත් ගොඩක් රෑ වෙනකම්ම මගේ ලඟ ඉදලා අයියා යන්න ගියේ කොයි වෙලේද කියලා මට මතක නෑ. මට නින්ද යනකම් ඉදලා අයියා යන්න ඇත්තේ. අයියා මං ලග ඉදපු වෙලාව ඇතුලත කාටවත් මගේ ලගට එන්න දුන්නේ නෑ. විශේෂයෙන් මෝඩ ජෝඩුවට. දැනුත් අයියා උදෙන්ම අපේ ගෙදර ඇවිත්. මගේ හිත ගැන මටත් වඩා වදවෙන්නේ මෙයානේ. සඳූට උදේවත් මං ලගට එන්න දෙන්නේ නෑති නිසා ඒකි ඇත්තේ අයියාව මරාගෙන කන්න තරහෙන්. කමක් නෑ අයියේ. ඔහොම්මම දිගටම ඹ්කි නවත්තපං. ඊයේ ඉදලා ෆෝන් එකේ වගේ වගක් නැති වුනාට දැන්නම් ඒක මට ඹ්න. මොකද ඹ්ක නැත්තම් මගේ ඇඟේ ඇටයක් නෑ වගේ.. මං මේසේ ලොකර් එක බැලුවා. ආ.. මේ තියෙන්නේ. මං ෆෝන් එක අතට අරන් බලද්දි මිස්කෝල්ස් බරගාණක් තිබුනා. කවුද මේ. මැසේජ් එකකුත් තියෙනවා. එකක් නෙමෙයි හතරක් පහක්ම තියෙනවා.

Hiru plzzzzzzzzzz. Mata ktha kranna ona.
Hiru… mn dilru... plz… eka chance ekak dnna Nu wenuwen…

මේ මෙයානේ. තව මැසේජ් ගාණක් තිබුනත් මං බැලුවේ නෑ. දිල්රු‌ගේ අඩෝවැඩියාව කියවන්න මට බෑ. උඹයි උඹගේ අයියයි මට ජීවිතේ එප කරපු තරම හොඳටම ඇති. මං මෙමරියෙන් ඊයේ ගත්තු වීඩියෝ එකත් ඩිලීට් කරලා දැම්මා. කොච්චර දුකක් වේදනාවක් තිබුනත් මට තවත් නූට රිද්දවන්න ඹ්න නෑ. ඒකමයි මං ඩිලිට් කරේ. ෆෝන් එක මේසේ උඩට විසික්කරලා මං මූණට වැටිච්ච කොණ්ඩේ පිටිපස්සට දාගන්න අතඉස්සුවා. අතේ වැදිලා මොකක්හරි බිමට වැටුන නිසා මං බැලුවේ මොකක්ද කියලා. අර කොළ කෑල්ලක්.

“ආගන්තුක කවිකාරයා. ඔයාට මොනවද දැන් කියන්න තියෙන්නේ..”

මං කොලේ අහුලගෙන දිගෑරියා. ටයිප් කරලා තිබුන කොලේ නිසා මට මේ කවුද කියලාවත් හොයාගන්න බෑ. මොනවා වුනත් එයා කවුද කියලා හොදට හංගගෙන ඉන්නේ.