හිරුගෙන් ඔබ්බට...

68. නැවතත්......

මං ඇඟ සැහැල්ලු වෙලා යද්දි හාන්සි වෙලා ඉඳපු ඇඳෙන් නැඟිට්ටා. පුදුම තරමේ සැහැල්ලුවක් මට දැනුනේ. හරියට පාවෙලා යනවා වගේ. එතකොට ගමාගේ ඇටෑක් එකෙන් මට මුකුත් වුණේ නැද්ද. පුදුමයිනේ.. ඒත් මට දැණුනනේ මගේ පපුවට වෙඩිවදිනවා. ලේත් බේරුනේ. තුවාල වෙලා බේරුනද ඒ කියන්නේ කලින් වගේම. ඒත් ඇඟේ තුවාලයක්වත් නෑනේ. කොහොමද එහෙම වුණේ. මං ඹලුව උස්සලා බලද්දි අකේෂ් අයියා දොරට හේත්තුවෙලා මං දිහාම බලන් ඉන්න හැටි මං දැක්කා. ආ. මේ ඉන්නේ යුගයේ ආශ්චර්යමත්ම ඩොකා. මුන්දැ ලේසියෙන් මට මැරෙන්න දෙන්නේ නෑනේ. මොකක් හරි ජිල්මාට් එකක් කරන්න ඇති. එකනේ ඔය චණ්ඩියා වගේ බලන් ඉන්නේ.

“අයියේ මට මොකද වුණේ.......”

ඒත් අකේෂ් අයියා කරේ මට උත්තර දීපු එක නෙමෙයි. මං දිහාම බලන් ඉදපු එක. මූට මක් වෙලාද යකෝ කන ඇහෙන්නැද්ද. නැත්තම් ඇහෙන්නෑ වගේ ඉන්නවද. එහෙමත්ම නැත්තම් මාත් එක්ක තරහා වෙලාද. අනේ එහෙම නම් වෙන්නෙපා. මං ආයේ අයියට කතාකරන්න හැදුවත්මට නිකමට තේරුණා අයියා බලන් ඉන්නේ මං දිහා නෙමෙයි කියලා. එයා බලන් ඉන්නේ මගේ පිටිපස්ස. යකඩෝ මාවත් නොපෙනෙන තරමටම මේ බලන් ඉන්නේ මොකක් දිහාද. ඒක නම් බලන්නම වටිනවා. මටත් ඉබේටම පිටිපස්ස බැලුනා. මගේ පිටිපස්සේ වෙන දේ දැක්කම මගේ කකුල් දෙක ළඟ හෙණයක් ගැහුවා වගේ වුනා. ඒ සර්සර්ජරි බෙඩ් එක උඩ ඔපරේෂන් කර කර හිටියේ වෙන කවුරුත් නෙමෙයි. මේ මම.. මං එතකොට තමයි වටපිට බැලුවේ. මං තාම ඉන්නේ ඔපරේෂන් තියටර් එක ඇතුලේ. එතකොට.. එතකොට. මං මෙතන ඉන්නවනම් සර්ජරි බෙඩ් එකේ ඉන්නේ කොහොමද. හැමදේම පැටලිලා තියෙන නිසා මං ඒක බේරුමක් කරගන්න අයියා දිහා බැලුවා. එවෙලේ තමයි මං දැක්කේ එයත් ඇදන් ඉන්නේ ඔපරේෂන් කරද්දි දොස්තරලා අදින කොළපාට දිඟ සර්ජරි ඇඳුම කියලා. එතකොට අයියේ ඔයාද මගේ ඔපරේෂන් එක කරේ. ඒත් ඇයි ඔයා මේ පැත්තකට වෙලා ඉන්නේ. මං දොරෙන් එලිය බැලුවා. එතන එබිලා ඔලුවත් බදාගෙන ඇතුල දිහා බලන් හිටියේ තාත්ති. ඒ ඇස් රතුවෙලා ගිනි බෝල දෙකක් වගේ. තාමත් කදුළු බේරෙනවා...

“අයිම් සොරි ආකේෂ්.. මං පුළුවන් තරම් ට්‍රයි කරා. ඒත්.....”