හිරුගෙන් ඔබ්බට...

41. වෙඩි කෑම

නිසංසලයි සීතයි රෑ ගෙවෙන්නේ......
පාන්දරින් රන් කුකුලා හඬයි......
දවස් ගෙවී යයි ආපසු නෑ එන්නේ......
ඈත් වුනත් මා මතකේ රැඳෙ.....
ඔහො හො.........
නෙත් විලේ නිල්........
ඔහෝ.......
මල් සිනා කැන්......
මා ඔබ සුරතේ නැළවේ හැමදාමත්....
නිසංසලයි සීතයි රෑ ගෙවෙන්නේ......
පාන්දරින් රන් කුකුලා හඬයි......
දවස් ගෙවී යයි ආපසු නෑ එන්නේ......
ඈත් වුනත් මා මතකේ රැඳෙ.....
සුරංඟනාවන් වාගේ මට පවන් සලා යන්නේ......
කොහේද හිත පාවෙන්නේ.....
ඔබේ කුමාරි ළඟ ඉන්නේ..”

රෝද හතරට වඩා දෙක බලවත් කියන්නේ නිකන්ද. අපි ඇවිත් පැයක් වෙලත් තාත්තිලා තාමත් නෑ. මෙයාලගේ සිංදු කියවිල්ල නැවතුනෙත් නෑ. මොන බඩකඩිත්තුවේ හරි කමක්නෑ සිංදු කිව්වොත්. මං බයික් එක උඩ වාඩිවෙලා නෙස්කැෆේ එකක් බිව්වේ ගල් ගැහෙන හීතල නිසා. අරුන්ට නම් ගාණක්වත් නෑ. ගිරිය කඩාගෙන සිංදු කියනවා. එයාර්පෝර්ට් එකට එන කට්ටියත් එද්දි දුක්මුසු මූඩ් එකෙන් ආවත් අපේ ඈයෝ ළඟින් යද්දි ඉබේම චේන්ජ් වෙනවා.

“මන බැන්දු හද රැන්දු හද රැදි සුරලන්දු....
කොයි යන්නේ ඔමරි පපා....
හිත ඇත්තේ නුඹ ලගමයි හද ඇත්තේ නුඹේ නමටයි
ඉන්නකෝ මාගේ සුදා.......
කරකාරේ..... බදින්නේ....කවදාදෝ දෙන්නා......
නුඹමයිනේ.....ලඳුනේ......මගේ ජීවිතේ පුරා........
මන බැන්දු හද රැන්දු හද රැදි සුරලන්දු....
කොයි යන්නේ ඔමරි පපා....
මල් පිපෙන හිමිදිරියේ නුඹ කැන්දා මා ළගට..
සරසන්නම් මල් වැල් ගොතා....
පිනි බින්දු ඇහැරිච්ච නිල් යායේ ඇවිදිමුකේ
එක්කලා මාගේ සුදා......
සද දහරෙන් නහවාලා තරු කැට ගෙන සරසාලා.....
සතපන්නනම් මගේ උණුසුමේ..
නුඹේ පුසුඹින් නහවන්න මගේ ගෙපැල සිරි දෙන්න...
එනවාද මගේ දෙව්දුවේ......”

මං කෝපි කප් එක විසිකරලා නිකමට ප්‍රිත්වි දිහා බලද්දි එයා සින්දු කිව්වත් ඇස් තිබුනේ මගේ ළඟ. ඒ ඇස්වල අමුතු කතාවක් තියෙනවා වගේ මං දැක්කා. කහටක් නුහුරක් වගේ දැනීගෙන එද්දි මං බයික් එකෙන් බිමට පැනලා ඉස්සරහට ගියා. තද සීතල නිසා ඇඟිලි ගල්වෙලා වගේ මට දැණුනේ. මං අත්දෙක එකට අතුල්ලලා පිඹගත්තේ ලොකු සීතලක් දරන්න මට බැරි නිසා. පාර දිහා බලන් ඉද්දි ඈතින් තාත්තිගේ ලඩිය එනවා මං දැක්කා. එයා මාව පාස් කරගෙන යද්දි මං දැක්කා සඳූ හොඳට සිංදු කියන අය දිහා බලනවා. ඒකිගේ මූණ ඇකිලිලා ගියා. හොඳ වැඩේ.. හොදම වැඩේ. අඩි හතඅටක් උඩින් නොගියනම් අද උඹත් එතන ඉන්නවනේ.