Chapter 202 : ငတုံး
ယခင်က သူတို့၏ ဖခင်ဖြစ်သူအား ဤကဲ့သို့ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသောကြောင့် အဖိုးကန်၏ သားသမီးနှစ်ယောက်သည် ပို၍ပင် မသက်မသာဖြစ်လာကြသည်။ ဤတစ်ကြိမ်အဖြစ်အပျက်သည် သူတို့၏ ဖခင်အပေါ် ကြမ်းတမ်းလွန်းစွာ အကျိုးသက်ရောက်ခဲ့သည်ဟုပင် သူတို့သည် ပို၍ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခံစားလာရ၏။
"အဖေ၊ အရက်တွေအများကြီး မသောက်ပါနဲ့။ ကျွန်မတို့က အဖေ့ကို အားလပ်ရက် အပန်းဖြေခရီးမှာ အဖော်လုပ်ပေးမှာပါ။ အဲဒါက ကျန်းမာရေးနဲ့ ညီညွတ်တယ်။ ပြီးတော့ အဖေ့ရဲ့စိတ်ခံစားချက်ကိုလည်း သေချာပေါက် တိုးတက်လာစေလိမ့်မယ်"
"အမှန်ပဲ အဖေ၊ အဖေ သောက်ချင်ရင် အနည်းဆုံးတော့ ဆေးဖက်ဝင်ဝိုင်သောက်ပေါ့။ ဒါ့အပြင် ခုနက ကျွန်တော်မြင်လိုက်တာ အဖေ သောက်နေတဲ့ဝိုင်က နာမည်တောင် မကြားဖူးတဲ့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုက ထုတ်ကုန်ပဲ။ သူတို့က ကျန်းမာရေးနဲ့ ညီညွတ်တဲ့ စည်းမျဥ်းစည်းကမ်းတွေကိုတောင် အောင်ပါ့မလားဆိုတာ သိမှမသိနိုင်ဘဲ။ စကားမစပ်၊ အဖေ အဲဒါကို ဝယ်တာလား၊ ဒါမှမဟုတ် လက်ဆောင်ရတာလား။ ကျွန်တော် သူတို့ကို သင်ခန်းစာသွားပေးလိုက်မယ်"
အဖိုးအို၏ ဒေါသများမှာ ပို၍ပင် ပူလောင်လာပြီး သူ့ မျက်နှာက အစိမ်းရောင်ပြောင်းသွားသည့် အဆင့်ကိုပင် ရောက်ရှိလာသည်။
ကန်ကျင်းချန်ကိုပင် အရေးတကြီး လှမ်းခေါ်လိုက်ရ၏။ သူသည် သူ့ အဖေနှင့် အဒေါ်တို့၏ အဆုံးသတ်ကို မြင်သောအခါ သူတို့၏ ကံဆိုးမှုကြောင့် နှလုံးသားထဲတွင် ပီတိအဆို့အညှောင့်လေး ပေါက်လာခဲ့သည်။
"အဖေ၊ ဒေါ်လေး၊ ဒီဝိုင်က ကျွန်တော်ရဲ့အတန်းဖော်တစ်ယောက် လုပ်ထားတာပါ"
သူ ရှင်းပြ၍ မဆုံးသေးမီမှာပင် သူ့ အဖေ၏ ဒေါသတကြီး ဟိန်းဟောက်သံက ကြားဖြတ်နှောက်ယှက်လိုက်၏။
"ဘာ...မင်းအတန်းဖော်က ဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့ အငြိုးထားနေတာလဲ။ ကိုယ်တိုင် ဖောက်တဲ့ ဝိုင်ကို ကြုံရာကျပန်း သောက်လို့ ရလို့လား။ မင်းရောပဲ၊ အဖိုးကြီးက နဝေတိမ်တောင် ဖြစ်နေတာကို ဒီလိုမျိုး ဖြစ်အောင်လို့ မင်း သူ့နောက်လိုက်နေတာလား။ မင်းရဲ့ အတန်းဖော်က ဘယ်လိုခေါ်လဲ။ ငါ့ကို သူတို့ဆီခေါ်သွားပေး၊ ဒါမှ ငါ သူတို့ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မေးလို့ရမှာ။ သူတို့ ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် တုံးအရသလဲဆိုတာ..."
