Chapter 231 : မယားငယ်တစ်ယောက် ပုန်းအောင်းရန် အိမ်အစုတ်တစ်လုံး
ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် ထိုအကြံအစည်အား အတွေးတစ်ခုအနေနှင့်သာ ဆက်မထားခဲ့။ သူမက အံကြိတ်လိုက်ပြီး လူကြီးနှစ်ယောက်အား အဆက်မပြတ် အရက်များ ငှဲ့ပေးလိုက်ရာ မကြာမီမှာပင် ချောင်ဝေ့မင်နှင့် ချန့်မျိုးရိုးလူကြီးတို့သည် အသိစိတ်လွတ်သည်အထိ မူးသွားကြသည်။
ထိုအခါ ချက်ချင်းပင် သူမသည် ထိုလူနှစ်ယောက်၏ ခန္ဓာကိုယ်များပေါ်၌ ရှာဖွေလိုက်ရာ မမျှော်လင့်ဘဲ ယွမ်ထောင်ဂဏန်းခန့် ရှာတွေ့သွား၏။ ထို့နောက် ပိုက်ဆံများကို ယူကာ သူမသည် အိမ်မှ တွေဝေမှုမရှိဘဲ ထွက်ပြေးခဲ့၍ ခရိုင်မြို့သို့ ဦးတည်၍ သွားခဲ့သည်။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် ချောင်ဟုန်ယဲ့ ထွက်သွားသည်နှင့် ကျန်ရှ၏ မိဘများသည် ချောင်ဝေ့မင်၏ အိမ်တံခါးဝ၌ ပေါ်လာကြ၏။
ချောင်ဟုန်ယဲ့ ထွက်သွားစဥ်က သူမသည် တံခါးပေါက်ကို ပြန်မပိတ်ခဲ့သောကြောင့် ထိုလင်မယားနှစ်ယောက်သည် အထဲထိ ဝင်လာကြ၏။ ထိုအခါ သူတို့တွေ့လိုက်ရသည်မှာ လူကြီးနှစ်ယောက် စားပွဲပေါ်တွင် မူး၍ အိပ်ပျော်နေကြသည့် မြင်ကွင်းဖြစ်သည်။ ထိုအခါ သူတို့ တစ်နေ့လုံး ပြင်ဆင်လာခဲ့သည့် ဆွေးနွေးရန်စကားများသည် ယခုအချိန်၌ လည်ချောင်းထဲတွင်သာ တစ်နေ၍ ဘာမှပြောမထွက်တော့ပေ။
သို့သော် ထိုကဲ့သို့သော မြင်ကွင်းမျိုးနှင့် ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည့်အခါ သူတို့၏စိတ်ထဲတွင် ဤမိသားစုသည် ကလိမ်ကကျစ်မိသားစုဖြစ်သည်ဟူသော ထင်မြင်ချက်က စွဲမြဲသွားတော့သည်။ ထို့နောက် သူတို့သည် မလိုလားအပ်သည့် ပြဿနာများ မရှာချင်သောကြောင့် ခရိုင်မြို့သို့သာ ပြန်လာခဲ့ကြ၏။
ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် ထုံးစံအတိုင်း ကျန်ရှ၏ လရောင်ဖြူလေးဖြစ်သည်။ သူမထံမှ အကူအညီတောင်းသည့် ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုကို လက်ခံရရှိသောအခါ ကျန်ရှသည် နှစ်ခါပင် မစဥ်းစားဘဲ သူမအား ကူညီရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့၏။
(T/N : လရောင်ဖြူလေးဆိုတာ အချစ်ဦးကို ခေါ်တဲ့ တရုတ်ဗန်းစကားပါ။)
ထို့နောက် သူသည် ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖူးယောင်နေသော မျက်နှာနှင့်ပင် ကျန်မိသားစုအိမ်၏ အနီးနားရှိ နေရာတစ်ခုကို ငှားရမ်းခဲ့သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားမှာ ကောင်းမွန်ခြင်းမရှိဘဲ အတော်လေး လူပြတ်၍ ရှာတွေ့ရန် ခက်ခဲ၏။ ကောင်းသည့်အချက်မှာ ထိုနေရာသည် လုံးချင်းတိုက်ခန်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး ကိုယ်ပိုင်အိမ်တစ်လုံးပင် ဖြစ်သောကြောင့် ငှားရမ်းရန်အတွက် မည်သည့်မှတ်ပုံတင် အထောက်ထားမှ မလိုပေ။ ထို့အပြင် စာချုပ်၌ လက်မှတ်ထိုးရန်ပင် မလိုဘဲ ငှားရမ်းခ တစ်လလျှင် ယွမ်နှစ်ရာခန့် ပေးရန်သာ လိုအပ်သည်။
ကျန်ရှသည် မူလက အိမ်သို့ အားပြန်ဖြည့်ရန် ခေါ်လာခံရသဖြင့် အနည်းငယ် ဝမ်းနည်းနေသော်လည်း ချောင်ဟုန်ယဲ့ ရောက်လာသောအခါ ချက်ချင်းပင် သူ၏ ဆောင့်ကြွားကြွား အမူအကျင့်များကို ပြန်လည်ရရှိလာ၏။
ဤအိမ်သည် အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းတစ်လုံး မဟုတ်သော်လည်း ခမ်းနားသည့် အိမ်ထဲ၌ မယားငယ်တစ်ယောက်အား ထိန်းသိမ်းထားသည်ဟု မယူဆနိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့် ချောင်ဟုန်ယဲ့တစ်ယောက်တည်းကသာ သူ့ကိုပိုင်သည့် ခံစားချက်မျိုးကို ခံစားနေရသည်။ ဤခံစားချက်က သူ့အား သတ္တိသွေးများကြွနေစေ၏။
ကျန်ရှသည် ချောင်ဟုန်ယဲ့အား သူ ရည်းစားစာများကို ရေးခဲ့စဥ်က သူ၏စိတ်ထဲတွင်ရှိနေသည့် တစ်ဦးတည်းသောသူမှာ သူမသာဖြစ်သည်ဟု ပြောပြချင်ခဲ့သည်။ သို့သော် နှမြောစရာကောင်းသည်မှာ ထိုစာများသည် မီးလောင်သွားပြီဖြစ်၏။ ထိုသို့သာ မဟုတ်ပါက သူသည် သူမအား ထိုစာများကို အမှန်တကယ်ပင် ပြချင်လှသည်။
ချောင်ဟုန်ယဲ့ ထွက်သွားခြင်းက ချောင်ဝေ့မင်အတွက် တိုက်ရိုက် အခက်တွေ့စေခြင်းပင်ဖြစ်၏။
ချန့်မျိုးရိုးလူကြီးသည် သူကြိုက်နှစ်သက်သည့် မိန်းကလေးအား မရရှိသည့် ပြဿနာတစ်ခုတည်းသာဆိုပါက လျှော်ပေးလိုက်နိုင်သော်လည်း ယခုကိစ္စမှာ သူ၏ ပိုက်ဆံများအားလုံးကိုပါ ချောင်ဟုန်ယဲ့က ယူသွားခြင်းဖြစ်သောကြောင့် နောက်ဆက်တွဲ ပြဿနာများပါ လိုက်ပါလာတော့သည်။
ချောင်ဝေ့မင်သည် သူ၏ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှု အကျိုးအမြတ်ရရန်အတွက် ထိုလူအား သူ၏ ဘိုးဘေးတစ်ယောက်သဖွယ် ကပ်ဖားရပ်ဖားလုပ်ခဲ့၏။ ထို့ကြောင့် သူသည် ထိုလူ၏ ငွေများကို သူ၏ အိတ်ထဲမှ စိုက်ကာ ပြန်ပေးရုံသာမက နောက်ကျလျှင် ချောင်ဟုန်ယဲ့အား ထိုသူ့ဆီသို့ သေချာပေါက် ပို့ပေးပါမည်ဟု ကတိ အထပ်ထပ်ပေးခဲ့သည်။ ထိုအခါကျမှသာ ချန့်မျိုးရိုးက ဤကိစ္စအား စိတ်လျှော့သွားတော့၏။
သို့ရာတွင် ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာတော့ချေ။
ထို့ကြောင့် ချောင်ဝေ့မင်သည် စိတ်အေးလက်အေးနေရန် မဖြစ်နိုင်တော့။ စဥ်းစားဆင်ခြင်ပြီးသည့်နောက်တွင် သူသည် ရဲစခန်းသို့ လူပျောက်တိုင်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။
လူတစ်ယောက်ပျောက်ဆုံးခြင်းသည် ကြီးကျယ်သော ကိစ္စတစ်ရပ် ဖြစ်၏။ ခရိုင်အတွင်းရှိ ချောင်ဟုန်ယဲ့အား သိသူအားလုံးက သက်သေအထောက်အထားများ ပို့ပေးခဲ့ကြရာ သူမသည် ခရိုင်မြို့သို့ ဦးတည်ထွက်သွားကြောင်း ရှာဖွေတွေ့ရှိသွားကြသည်။ သို့သော် သူမ၏တည်နေရာ အတိအကျကို သိရန်အတွက်မူ သူတို့သည် သူတို့ကိုယ်တိုင် သူမသွားခဲ့သည့်နေရာများကို စစ်ဆေးပြီး ခွဲခြားရန် လိုအပ်၏။
ထို့အပြင် ကျင်းယွင်ကျောင်းနှင့် ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ ဆက်ဆံရေးသည် အတော်လေးနက်ရှိုင်းသောကြောင့် ရဲများက သူမဆီသို့လည်း လာရောက်ရှာဖွေကြသည်မှာ သဘာဝပင်။
ပြန်လည်မွေးဖွားလာပြီးကတည်းက ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ရဲများနှင့်သာ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ တွေ့နေရသောကြောင့် သူမသည် မရယ်ဘဲ မနေနိုင်ခဲ့။ သို့ရာတွင် ဤရဲများ၏ မျက်နှာထားများက သူမ အကျဥ်းသူဘဝက ထောင်ဝါဒါများ၏ မျက်နှာထားများထက် ပို၍ချိုသာသည်။
"မင်း ချောင်ဟုန်ယဲ့နဲ့တွေ့တာကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ မြင်ခဲ့ပါတယ်လို့ လူတစ်ယောက်က သတင်းပို့ထားတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲလိုတွေ့ပြီးနောက်မှာပဲ သူပျောက်သွားတယ်။ ကျင်းယွင်ကျောင်း မင်း ငါတို့ရဲ့စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးမှာ အတူပူပေါင်းပါဝင်ဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။ မင်း အမှန်အတိုင်းဝန်ခံနေသရွေ့၊ ဘယ်ပြစ်မှုကိုမှ မကျူးလွန်သရွေ့တော့ ငါတို့ မင်းကို ခက်ခဲအောင် မလုပ်ပါဘူး"
ရဲအရာရှိက လေးလေးနက်နက် ပြောလာသည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် မျက်ရည်မထွက်ဘဲ ငိုချင်သွား၏။ ဤကိစ္စသည် ရုတ်တရက် ဖြစ်လာသည့် မမျှော်လင့်ထားသော ဘေးဒုက္ခပင်။
သို့ရာတွင် ထိုအကြောင်းကို စဥ်းစားပြီးနောက် ကျင်းယွင်ကျောင်းက မေးလိုက်သည်။
"ဘယ်သူပြောတာလဲ။ ကျန်ရှလား ဒါမှမဟုတ် ချောင်ကျစ်ကျိုးလား"
ကျန်ရှနှင့် သူမသည် အတန်းဖော်များ မဟုတ်တော့ပေ။ သူသည် အိမ်၌ ရက်အနည်းငယ် အနားယူပြီးနောက် ကျောင်းသို့ ပြန်လာခဲ့၏။ သို့သော် သူသည် ဒုက္ခနှင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသူတစ်ယောက်နှင့် မတူပေ။
ချောင်ကျစ်ကျိုးကမူ ကျင်းယွင်ကျောင်း သိပ်မမြင်ဖူးသည့် အစ်ကိုဟောင်းဖြစ်သည်။ သူသည် ချောင်ဟုန်ယဲ့နှင့်မတူဘဲ မဟာပုရိသဝါဒကို လက်ကိုင်ထားသူတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူသည် အမျိုးသမီးများ၏ အရေးကိစ္စများကို လုံးဝ စိတ်မဝင်စားပေ။
သူမနှင့် ချောင်ဟုန်ယဲ့ စကားများရန်ဖြစ်သည့်အခါတိုင်း ချောင်ကျစ်ကျိုးသည် သူမအား အထင်သေးစွာ ကြည့်လေ့ရှိသည်။ ယခင်က သူ၏အေးစက်စက် အကန်စကားများ၊ ပြင်းပြင်းထန်ထန် လှောင်ပြောင်သရော်မှုများနှင့် သူမအား အိမ်အလုပ်အချို့ကို အတင်းအကြပ် ဖိအားပေးလုပ်စေခြင်းမှအပ သူသည် အမှန်တကယ်ပင် မည်သည့်ကိစ္စတွင်မှ ဝင်မပါခဲ့ပေ။ သို့သော် ထိုသို့ ဝင်မပါခြင်းမှာ သူ မလုပ်ချင်သောကြောင့် မဟုတ်ဘဲ သူ့ကိုယ်သူ သူမနှင့် မတူမတန်ဟု သတ်မှတ်ထား၍ ဖြစ်ကြောင်း ကျင်းယွင်ကျောင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သဘောပေါက်သည်။
