Chapter 332

443 45 0

de Doh_Clover

de Doh_Clover

Chapter 332 : အခြေအနေကနေ အမြတ်ထုတ်တာလား

သို့ရာတွင် ကံကောင်းသွားသည်မှာ ကျောက်တုံးသည် အတော်ဝေးဝေးမှ ပစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် အရှိန်လျော့သွား၍ ထိုလူ၏ ခြေထောက်ကိုသာ ထိမှန်သွား၏။

အကယ်၍ ပါးစပ်ဖြင့်သာ ပြောဆိုတိုက်ခိုက်ခြင်းဖြစ်ပါက ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ဤကိစ္စကို မနာလိုဝန်တိုမှုဟုသာ ယူဆ၍ သူတို့အား လျစ်လျူရှုလိုက်မည်ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သူတို့သည် သူမအား ဤကဲ့သို့ကျောက်တုံးခပ်ကြီးကြီးဖြင့်ပင် ပစ်ပေါက်လာသည်ဖြစ်ရာ သူမသည် ဤကိစ္စအား လွှတ်မထားနိုင်တော့ပေ။

"နင် ပြဿနာရှာလို့ပြီးပြီလား။ မစ္စရှန်းရှန်း၊ နင်နဲ့ငါရဲ့ကြားမှာ ရန်ငြိုးရန်စလည်း မရှိဘူး။ ဒါကို နင်က ဘာကြောင့် ငါ့ကိုသတ်ဖို့ ကြိုးစားတာလဲ"

ကျင်းယွင်ကျောင်းက အေးစက်စွာ မေးလိုက်၏။

အမှန်အတိုင်းဝန်ခံရပါက ကျီရှန်းရှန်းသည် ကျင်းယွင်ကျောင်းအား ကျောက်ခဲဖြင့်ပစ်လိုက်ပြီးနောက် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဒဏ်ရာရသွားမည်ကို ကြောက်နေခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ကျင်းယွင်ကျောင်း ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထိခိုက်မှုမရှိသည်ကိုမြင်သောအခါ သူမသည် ချက်ချင်းပင် စိတ်အားတက်ကြွလာ၏။

"ငါက နင့်ကိုသတ်ဖို့ ဘယ်လိုကြိုးစားခဲ့တာလဲ။ ကျောက်ခဲက နင့်ကို ထိတောင်မထိဘူးလေ"

"ပြီးတော့..."

ကျီရှန်းရှန်းက ထိုသို့ပြောလိုက်ပြီးနောက် ကျောက်ခဲမှန်သွားသူဆီသို့ စိတ်ကြီးဝင်စွာဖြင့်လျှောက်သွားလိုက်၍ ထိုသူ၏ လက်မောင်းကို ကိုင်ပြီး ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ ဘက်သို့ ဆွဲလှည့်ကာ ဆက်ပြောလာသည်။

"သူက ငါ့အစ်ကိုပဲ"

သူမ၏ လုပ်ရပ်များ နောက်ကွယ်မှ အဓိပ္ပါယ်နှင့် စကားလုံးများမှာ သိသာလှ၏။

ကျီရှန်းရှန်းသည် ကျင်းယွင်ကျောင်းအား တိုက်ခိုက်ရန်ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာထိခိုက်သွားအောင် မလုပ်နိုင်ခဲ့ပေ။ ထိုသို့ မအောင်မြင်ခဲ့ရုံသာမက သူမ၏ အစ်ကိုဖြစ်သူကိုပါ မတော်တဆ ဒဏ်ရာရအောင်လုပ်မိခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ကျူးလွန်သူနှင့် နစ်နာသူမှာ တစ်မိသားစုတည်းဖြစ်သဖြင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ဤကိစ္စ၌ မဆိုင်သည့် ဘေးလူသာဖြစ်သွား၏။ အကယ်၍ နစ်နာသူကသာ ဤကိစ္စကို ဗွေမယူပါက ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ဤအခြေအနေကို ထုတ်ဖော်ပြောကြားရန် မည်သည့်အခွင့်အရေး ရှိတော့မည်နည်း။

ထိုအချိန်၌ ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ဒေါသထွက်စပြုလာသော်လည်း မျက်တောင်တစ်ခတ်အတွင်း၌ပင် ပြုံး၍ ပြန်ပြောလိုက်သည်။

"ဒါဆိုရင် နင်ပြောတာက နင်ပစ်လိုက်တာ ငါ့ကိုမထိလို့ နင့်မှာအပြစ်မရှိဘူးပေါ့။ နင်က ငါ့ကိုရည်ရွယ်ပြီး လုပ်တာတောင်မှ နင့်မှာ အပြစ်မရှိသေးဘူးပေါ့နော်"

"နင်က ဒဏ်ရာတောင် မရဘူးလေ၊ တကယ်လို့ နင်က ငါ့ကိုတောင်းပန်စေချင်တယ်ဆိုရင်တော့ လုံးဝမတောင်းပန်နိုင်ဘူး။ အဲ့ကိစ္စက ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး"

ကျီရှန်းရှန်းက အလျင်စလို ပြန်လည်ချေပလိုက်၏။

ရန်ပွဲအစမှ ယခု အချိန်အထိတိုင်အောင် ချွေ့ကျွင်းသည် ကျီရှန်းရှန်း၏ ဘေး၌ မတ်တပ်ရပ်နေ၍ သူ၏ မျက်လုံးထဲတွင် ဂုဏ်ယူဝံကြွားသော အရိပ်အယောင်များရှိနေသော်လည်း စကားတစ်ခွန်းမှ ဝင်မပြောပေ။

ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် လက်ရှိအခြေအနေကိုကြည့်၍ ဆွံ့အနေ၏။

ငါတို့က အခန်းကိစ္စတွေကိုပဲ ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူးလား။ သူတို့ဘက်က သည်လောက်ကြီး ရန်ငြိုးထားနေစရာလိုလို့လား။

ထိုအခိုက်မှာပင် ကျန်သုံးယောက်က သည်းမခံနိုင်ကြတော့ပေ။

"ကျီရှန်းရှန်း၊ သူသာ မရှောင်လိုက်ရင် နင်ပစ်လိုက်တဲ့ ကျောက်ခဲက သူ့ခေါင်းကို မှန်သွားမှာပဲ။ နင် တောင်းပန်သင့်တယ်"

"ဒါက ငါတို့အချင်းချင်း ပထမဆုံးတွေ့ကြတဲ့အကြိမ်လေ။ ဒီလောက်ကြီး ပြင်းပြင်းထန်ထန် ရန်ဖြစ်နေဖို့မလိုပါဘူး"

သို့ရာတွင် ထိုအကြံပေးစကားများကိုကြားသောအခါ ကျီရှန်းရှန်းက ခေါင်းကိုတစ်ဖက်သို့လှည့်လိုက်ပြီး အကြောက်အကန်ငြင်းလိုက်သည်။

"မဟုတ်ဘူး။ ငါ မတောင်းပန်ဘူး။ ငါ ဘာမှ မမှားဘူး"

လူတစ်ယောက်၏ မုန်းတီးခြင်းနောက်ကွယ်၌ အကြောင်းပြချက်တစ်ခုရှိ၍ မုန်းတီးခြင်းသည် လွယ်လွယ်ကူကူ ပေါ်ထွက်မလာနိုင်ဟု ကျင်းယွင်ကျောင်း အမြဲတမ်း ယုံကြည်ခဲ့သည်။ ထို့အပြင် လူတစ်ယောက်၏ မုန်းတီးမှုသည် ကိစ္စ၏ အတိမ်အနက်အပေါ် မူတည်၍ အကြောင်းအရင်းများစွာကို အခြေခံလာ၏။ ဥပမာတစ်ခုပေးရလျှင် သူမ ရရှိသောအခန်းအမျိုးအစားဖြစ်သည်။ သူမက ထိုကိစ္စနှင့် ပတ်သတ်၍ များများစားစား မတွေးမိသော်လည်း ကျီရှန်းရှန်းတွင်မူ ဤကဲ့သို့ထူးဆန်း၍ သာမန်မဟုတ်သော အတွေးမျိုးရှိနေ၏။

သို့ရာတွင် သူမသည် စိတ်ထားနူးညံ့၍ ပျော့ညံ့သည့်အကျင့်စရိုက်ရှိသူ မဟုတ်ပေ။ အကယ်၍ သူမက သဘောထားကြီးကြီးနှင့် ဤကိစ္စအား လူသိရှင်ကြား ဂယက်ရိုက် မသွားစေလျှင်တောင်မှ တစ်ဖက်လူက သူမအား လွယ်ကူသည့် ပစ်မှတ်တစ်ခုဟု ယူဆသွား၍ ဆက်လက် အနိုင်ကျင့်နေတော့မည် ဖြစ်သည်။

ထို့နောက် ကျင်းယွင်ကျောင်းက ခေါင်းငုံ့လိုက်ရာ မြေပေါ်တွင် ပြန့်ကျဲနေသော ကျောက်ခဲသေးသေးလေးများကို တွေ့လိုက်ရ၍ ကောက်ယူလိုက်၏။

"ဒီကိစ္စက အဆက်အစပ် မရှိဘူးလို့ နင်ယူဆတယ်ဆိုရင် နင်လည်း အဆုံးသတ်ကို လက်ခံနိုင်ဖို့ ကြိုးစားသင့်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အန္တရာယ် မဖြစ်ရင် အပြစ်မဖြစ်ဘူး မဟုတ်လား"

ကျင်းယွင်ကျောင်းက ရန်စလိုက်ပြီး စကားဆုံးသည်နှင့် ကျီရှန်းရှန်း၏ ခေါင်းတည့်တည့်သို့ ကျောက်ခဲတစ်လုံးနှင့် ပစ်လိုက်သည်။

ကျီရှန်းရှန်းသည် သူမထံသို့ ပျံဝဲလာသည့်ကျောက်ခဲကိုမြင်သောအခါ သူမ၏ စိတ်သည် ဗလာဖြစ်သွားပြီး ကြောင်အ,စွာ ရပ်ကြည့်နေ၏။ နောက်ဆုံးတွင်မူ ဘေး၌ရပ်နေသော ချွေ့ကျွင်းက သူမအား လှမ်းဆွဲ၍ ကျောက်တုံးကို ရှောင်လိုက်ရသည်။

ကျောက်ခဲက သူတို့အား ကျော်၍ မြေပေါ်သို့ကျသွားရာ မြေကြီးပေါ်၌ အပေါက်တစ်ပေါက် ဖြစ်သွား၏။

မြေပေါ်သို့ ကျောက်ခဲ ဘုန်းခနဲကျသွားသံက ကျီရှန်းရှန်း၏ ဦးရေပြားများအား ကျိန်းစပ်သွားစေသည်။ ထိုအခါ ချွေ့ကျွင်းက အော်လိုက်၏။

"နင် ရူးနေတာလား"

"အခု ငါကလား။ သူ ငါ့ကိုထုတဲ့ကျောက်ခဲက မမှန်လို့ သူ့မှာ အပြစ်မရှိဘူးလို့ ပြောခဲ့တာ သူလေ"

ထို့နောက် စကားဆုံးသည်နှင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းက ကျောက်ခဲများဖြင့် ဆက်တိုက် ပစ်ပေါက်တော့သည်။

ကျီရှန်းရှန်းသည် သူမ၏ ဦးခေါင်းတည့်တည့်သို့ ကျောက်ခဲတစ်လုံးပျံဝင်လာတိုင်း ခေါင်းကို လာမှန်ပြီဟု ထင်လိုက်သော်လည်း သူမ၏ နားရွက်ဘေးမှ ပွတ်ကာသီကာ ကျော်ဖြတ်သွားတတ်၍ နားထဲ၌ ကျောက်ခဲက လေကို ဖြတ်သန်းသွားသည့်အသံကိုသာ ကြားလိုက်ရ၏။

"ရပ်တော့"

ချွေ့ကျွင်းက အော်လိုက်၍ ကျီရှန်းရှန်းအား သူရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းကာ ခဲများ မမှန်အောင် ကာကွယ်ထားလိုက်ပြီးနောက် ဆက်ပြောလာသည်။

"အစောပိုင်းကိစ္စက သူ့အမှားပါ။ ငါ သူ့အစား တောင်းပန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းက အကျိုးအမြတ်တွေအများကြီး ရပြီးသားကို အခု ဒီအခြေအနေကနေ လွယ်လွယ်နဲ့ အမြတ်ထုတ်ချင်နေတာလား။ သဘောထားသေးသိမ်နေတာတွေ ရပ်လိုက်တော့"

ထိုအခါ ကျင်းယွင်ကျောင်းက ခေတ္တမျှတုံ့ဆိုင်းသွား၍ စဥ်းစားလိုက်၏။

အကျိုးအမြတ်လား။ အခြေအနေကနေ အမြတ်ထုတ်တယ်တဲ့လား။ ငါ ဘယ်တုန်းကများ အဲဒါတွေ လုပ်ခဲ့မိပါလိမ့်။