Chpater 216 : ခြိမ်းခြောက်ငွေညစ်ဖို့ အခွင့်ကောင်းယူနေတာလား
ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူမ၏ လက်ကောက်ဝတ်ကို ပွတ်ပစ်လိုက်ပြီးနောက် အသက်ပြင်းပြင်း ရှုထုတ်၍ ရှန်းကျင်ဘက်သို့ လှည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ဒါရိုက်တာရှန်း၊ ကျွန်မက အသက်မပြည့်သေးဘူး။ ဒီလိုရွံစရာကောင်းတဲ့ အငွေ့အသက်တွေရှိတဲ့ နေရာမျိုးနဲ့ ဝေးဝေးနေတာ ကျွန်မတို့အတွက် ပိုကောင်းမယ်ထင်တယ်"
လျို့သန်းချင်းက မှင်သက်သွား၏။
ဒီမိန်းကလေးက ဘာလို့ ရှန်းကျင်ကို ဒါရိုက်တာရှန်းလို့ ခေါ်လိုက်တာလဲ။
အစောပိုင်းက သူမ၏ပါးစပ်မှ ရှန်းကျင်ကို ဒါရိုက်တာရှန်းဟု ခေါ်လိုက်သည့်အခါတိုင်းသည် လေးစားသမှုဖြင့် မဟုတ်ဘဲ ရှန်းကျင်အား ရန်စ၍ လှောင်ပြောင်လိုသောကြောင့်သာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဤမိန်းကလေးက ....
ထိုခဏမှာပင် ရှန်းကျင်က ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်၍ ကျင်းယွင်ကျောင်းနှင့်အတူ စားသောက်ဆိုင်ထဲမှ ထွက်သွား၍ ကားတစ်စီးပေါ်သို့ အတူတက်သွားကြ၏။ ၎င်းမှာ ကုမ္ပဏီပိုင်ကားဖြစ်ပြီး အရောင်းအဝယ်စာချုပ်များကို ချုပ်ဆိုညှိနှိုင်းရာ၌ အဆင်ပြေပြေသွားလာနိုင်စေရန် ဖြစ်သည်။ ကား၏တန်ဖိုးက အလွန်စျေးမကြီးသော်လည်း အနည်းဆုံး ယွမ်သန်းနှင့်ချီ၍ တန်သေး၏။
လျို့သန်းချင်းသည် ထိုကားကို မြင်သောအခါ မှင်သက်ဆွံ့အသွားသည်။ အကြောင်းမှာ သူမ၏ ဘေးတွင်ရှိသော လူ၏ကားမှာ ယွမ်သောင်းဂဏန်းသာ တန်၍ ကုမ္ပဏီပိုင်ကားပင် ဖြစ်၏။ သူသည် သူဌေးကြီးတစ်ယောက် မဟုတ်သော်လည်း သူ၏ အခြေအနေမှာမူ သူမ,လောက် မဆိုးဟူ၍ မှတ်ယူ၍ ရသည်။
သူမသည် အသက်မငယ်တော့သောကြောင့် ငယ်ရွယ်၍ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်စွမ်းရှိသောသူများကို ရှာရန်မှာ သူမအတွက် မဖြစ်နိုင်ပေ။ ထိုအချက်ကိုမူ သူမကိုယ်သူမ နားလည်သဘောပေါက်သေးသည်။
သို့သော် ရှန်းကျင်က အဘယ်နည်း။
သူမရဲ့ခင်ပွန်းက သူမကို ငွေကြောင့် သစ္စာဖောက်ပြီး ကွာတောင် ကွာရှင်းခဲ့ပြီမဟုတ်လား။ သူမဆီမှာ ဘယ်လိုများ ဒီလိုကားကောင်းတစ်စီး ရှိနေရတာလဲ။
