Chapter 205 : အမှတ်မမှားနိုင်
ကံကောင်းချင်၍ ဆိုင်ထဲ၌ ဧည့်သည့်များများစားစား မရှိပေ။ ထို့ကြောင့် အမျိုးသမီး၏ လုပ်ရပ်များက လူများ၏ အာရုံကို များစွာ မဆွဲဆောင်နိုင်ခဲ့။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူမ၏ စိတ်ထဲ၌ ထိတ်ထိတ်ပျာပျာ ဖြစ်သွားသည်။ သူမသည် ထိုနှစ်ယောက်အား ဂရုတစိုက် အသေးစိတ် ကြည့်ရှုရန်အတွက် မျက်လုံးပင့်လိုက်၏။ လင်မယားနှစ်ယောက်၏ သဘောထားမှာ စိတ်အားထက်သန်လှသည်။ သူမ၏ မျက်လုံးများသည် ငိုကြွေးနေသောကြောင့် နီရဲနေပြီး အမှန်တကယ်ပင် အတော်လေး ရိုးသားပုံပေါ်နေသည်။
သူမသည် အကြီးဆုံးလေးဟု ဆက်တိုက်ခေါ်နေခဲ့ပြီး သူမ၏ အတွေးများက စည်းလွတ်ဝါးလွတ် မဖြစ်ရန်အတွက် ခက်ခဲနေသည်။
တစ်ဖက်လူသည် ခဏကြာမျှ ငိုနေခဲ့ပြီးနောက် သူတို့သည် အခြားလူများ၏ အတွေးများကို စိုးရိမ်ခြင်းမရှိဘဲ သူမတို့၏ ဘေးမှ ခုံများတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူတို့က ကျင်းယွင်ကျောင်းအား ထွက်ပြေးသွားမည် စိုးသည့်အလား စူးစူးနစ်နစ် စိုက်ကြည့်နေပြီး ဂရုတစိုက်ဖြင့် စကားပြောလာသည်။
"အကြီးဆုံးလေး၊ အဲဒီနှစ်တွေတုန်းက ငါတို့ မင်းအပေါ်မှာ မှားခဲ့ကြပါတယ်။ ငါတို့က ထင်ခဲ့တာ၊ မင်...မင်း..."
"ကလေးက အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား။ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်မပြောစမ်းနဲ့"
အမျိုးသားက သူမအား ခပ်မြန်မြန်ပင် တားလိုက်၏။
"ကျေးဇူးပြုပြီးတော့ ရှင်တို့နှစ်ယောက် ဆိုလိုချင်တာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောပြနိုင်မလား"
ကျင်းယွင်ကျောင်းက မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်သည်။
သူမသည် အတိတ်ဘဝတုန်းက သူမ၏ အထောက်အထားကို ရှာတွေ့ခဲ့သောအခါ သူမ၏ မိဘအရင်းများကို ရှာရန်အတွက်လည်း တွေးခဲ့ဖူး၏။ သို့သော် ထိုအချိန်က သူမသည် ထောင်ကျပြီးဖြစ်သည်။
သို့ရာတွင် သူမသည် အမှန်တကယ်ပင် များများစားစား မမျှော်လင့်ထားပေ။ ဤဟွားနင်ခရိုင်ကဲ့သို့ သေးငယ်သော နေရာမျိုးတွင် သူမ မိဘများ၏အထောက်အထားက မြင့်မြတ်၍ ကြွယ်ဝချမ်းသာသော မိသားစုများမှ ဖြစ်ချင်ရန်မှာ မဖြစ်နိုင်သလောက် နီးပါးပင်။ ထို့အပြင် သူတို့မိသားစု၏ အခြေအနေသည် အမှန်တကယ်ပင် မဆိုးဝါးပါက သူတို့သည် သူမကို စွန့်ပစ်ခဲ့စရာ အကြောင်းမရှိပေ။
