Τι σκατά κάνουμε;

Part 35♥️

Φώναζα και έλεγα να πάρουν το ασθενοφόρο. Η μαμά μου πήρε αμέσως. Ο μπαμπάς μου δεν μιλούσε. Ήρθε το ασθενοφόρο και πήγαμε όλοι στο νοσοκομείο. Δεν μιλούσα. Κανείς δεν μιλούσε. Ο γιατρός βγήκε αμέσως και μας ανακοίνωσε ότι έχει πεθάνει. Κάτι που εγώ ήξερα ήδη. Ήμουν σίγουρη. Ένας αστυνομικός ήταν μαζί μας και μας ρωτούσε πως έπεσε το παιδί. Ο μπάτσος ήταν σίγουρος ότι το παιδί έπεσε μόνο του από την σκάλα, και οι γονείς μου τον επιβεβαίωναν για όσα πίστευε. Όταν όμως ο γιατρός βγήκε και ανακοίνωσε τον θάνατο του ορεστη. Τότε γύρισα στον μπάτσο και του είπα ότι ο μπαμπάς μου τον έσπρωξε και τον σκότωσε. Το έλεγα γεμάτη μίσος. Όλοι πάγωσαν. Ο μπαμπάς μου αμέσως μου έριξε μια σφαλιάρα και άρχισε να λέει να μην με πιστέψουν γιατί είμαι προβληματική. Εγώ γελούσα και έκλαιγα ταυτόχρονα. Γύρισα στον μπάτσο και του είπα, είδατε ποσό εύκολα σήκωσε το χέρι του πάνω μου;;; Αυτό έκαναν και οι δυο και σε εμένα και στον αδερφό μου από τότε που γεννηθήκαμε.

Ο αστυνομικός μας πήγε στο τμήμα όπου μου πήραν κατάθεση. Έγινε δικαστήριο και ο μαλακας ο μπαμπάς μου πήγε φυλακή για φόνο και η μάνα μου για κακοποίηση. Εγώ έφυγα. Πήγα να μείνω στην γιαγιά μου.  Η γιαγιά μου δεν άξιζε τον πόνο που πέρασε όταν άκουσε όλα αυτά. Εγώ δεν έκανα ποτέ κανένα φίλο στο σχολείο. Κλείστηκα στον εαυτό μου και οποίος με πλησίαζε τον έδιωχνα. Πήγαινα κάθε μέρα στον τάφο του αδερφού μου. Ένα βράδυ που είχα βγει με βρήκε ένας και με πήγε στον αρχηγό. Εκείνος με πήρε στην ομάδα και αμέσως ήρθα σε επαφή με εσάς. (Κάνω παύση και τον κοιτάζω. Με κοιτάει και εκείνος σαν να μου δίνει έγκριση να συνεχίσω)

Εγώ: δεν μου άξιζε ολο αυτό. Μου κατέστρεψαν την ζωη. Ήταν κάθε μέρα μαύρη. Μου σκότωσαν τον μόνο άνθρωπο που αγαπούσα και με αγαπουσε. Θα ήθελα να είχα πεθάνει εγώ γιατί τουλάχιστον θα τελείωνε. Δεν θα ένιωθα ολο αυτό τον πόνο που νιώθω τόσα χρόνια. Όμως από την άλλη σκέφτομαι ότι ίσως να έγινε καλύτερα έτσι. Γιατι δεν θα ήθελα να το περάσει ολο αυτό ο αδερφός μου. Ήδη ένιωσε χάλια για μένα. Ναι τελικά ίσως καλύτερα που πέθανε εκείνος. Γιατι ηρέμησε. Και ας του στέρησαν την ζωή του. (Λέω και πίνω λίγο ακόμη από το κρασί)

Εγώ: και ίσως καλύτερα που πέθανε και η δίκη σου αδερφή Άγγελε. Γιατι εσυ μπόρεσες και σηκώθηκες και έφυγες. Και διάλεξες μια ζωή οποία και να ήταν αυτή. Η αδερφή σου θα έμενε  για πάντα με τους γονείς σου δυστυχισμένη να σε σκέφτεται. (Του λέω και κουνάει το κεφάλι του)

Εγώ: σήμερα στο τηλέφωνο ήταν αυτή. «Η μάνα μου». Είχα να ακούσω χρόνια την φωνή της. Η γιαγιά μου είχε πει ότι θέλει να μου μίλησε αλλά δεν την άφηνα να της δώσει το κινητό μου. Αλλά τελικά της το έδωσε. Ακουγόταν πάλι μεθυσμένη. Μάλλον βγήκε από την φυλακη. Μάλλον η δικαιοσύνη θεώρησε ότι την κράτησε αρκετά χρόνια μέσα και ας κατέστρεψε δυο ανθρώπινες ζωές. Μου είπε στο τηλέφωνο ότι αυτή και ο μπαμπάς δεν είναι καλα γιατι δεν έχουν παιδιά. Καταλαβαίνεις;; Είπε αυτό το πραγμα. Ενώ το ένα παιδί τους το σκότωσαν και το άλλο το έδερναν μέχρι να μπουν φυλακή και να φυγει. Για αυτό ταράχτηκα τόσο στο τηλέφωνο. Αυτή ήταν η δικιά μου ιστορία (λέω και κοιτάζω την θάλασσα)

Νιωθω να χέρι του να τυλίγεται γύρω από το δικό μου, με σπρώχνει και με βάζει να κάτσω πάνω του. Μας τυλίγει με την κουβέρτα και με σφίγγει στην αγκαλιά του. Αρχίζουμε να κλαίμε και οι δυο. Όμως, όσο το κλάμα μας δυναμώνει, νιώθω ότι δυναμώνουμε και εμεις. Νιώθω ότι σκληραίνω και άλλο. Ότι δεν θα ξανά αφήσω αυτούς τους δυο να με ξανά επηρεάσουν. Μόλις ηρεμήσουμε, κοιταζόμαστε. Έχω το χέρι μου στο μάγουλο του και του σκουπίζω τα δάκρυα. Και κάνει και αυτός το ίδιο σε εμένα.

Άγγελος: δεν θα ξανά κλάψουμε για αυτούς μικρή. Τελείωσαν για εμάς. Τελείωσαν για εμάς εδώ και χρόνια. Καιρός να προχωρήσουμε (λέει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου)

Παίρνει το χέρι του από το μάγουλο μου και το μεταφέρει στον λαιμό μου. Κοιταζόμαστε και τον νιώθω να πλησιάζει τα χείλη μου.

Άγγελος: μην με σταματήσεις πάλι (ψυθιριζει όταν έχει φτάσει λίγα χιλιοστά μακριά απο τα χείλια μου)
Εγώ: δεν θα το κάνω (λέω και εγώ σιγανά ενώ ακουμπάω ελαφρός τα χείλη του)

Τότε κλείνει εντελώς την απόσταση μεταξύ μας και ξεκινάει να με φιλάει. Με φιλάει απαλά. Σαν να φοβάται μην σπάσω. Με έχει αγκαλιά και μου χαϊδεύει με ένα χέρι την μέση και με το άλλο τον λαιμό. Εγώ έχω τα χέρια μου στο στήθος του και τον χαϊδεύω εκεί. Το φιλί είναι ειλικρινά το πιο ωραίο φιλί του μου έχει δώσει κάποιος. Σταματάμε και με κοιτάζει. Εγώ ενώ στην αρχή τον κοιτάζω, αμέσως αλλάζω το βλέμμα μου και κοιτάζω  κάτω.

Εκείνος με πιάνει από το πιγούνι και μου σηκώνει το κεφάλι. Τον κοιτάζω και μου αφήνει ακόμη ένα πεταχτο φιλι  στο στόμα.

Άγγελος: νομίζω είναι ωρα να πάμε στο ζεστό σπίτι μας
Εγώ: ναι πάμε (λέω και σηκώνομαι από πάνω του)

Μαζεύουμε τα πράγματα και μπαίνουμε στο αμάξι. Στην διαδρομή επικρατεί μια ηρεμία αλλά καθόλου άβολη. Είναι από τις στιγμές που δεν χρειάζεται να μιλήσεις.
Φτάνουμε σπίτι. Έξω από τις πόρτες των δωματίων μας.

Εγώ: καλό βράδυ, ευχαριστώ πολύ για σήμερα
Άγγελος: καλό βράδυ. Και εγώ ευχαριστώ που με άκουσες (λέει και του χαρίζω ένα αχνό χαμόγελο)

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου βλέπω την ωρα. Είναι 9 το πρωί. Μόνο μαζί του μπορώ να είμαι 100% ο εαυτός μου, σκέφτομαι και με παίρνει ο ύπνος.

Καιιιιιι αυτό ήταν το κεφάλαιο για σήμερα! Ελπίζω να σας άρεσε! Αν σας άρεσε μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι🤍