Son sınıf

Ömerden büyük adım!

Uyumaktan korkuyordum artık.Gözümü her kapattığımda yaşadıklarım kabus olup rüyama giriyordu.Hayatım mahvoldu,bedenimde sayamayacağım kadar çok iz bırakıldı.Her şeyi kaybettiğimi sanıyordum lakin uykumu da kaybettim.

Çok merak ediyorum sırada ne vardı?

"Nasılsın?"

"Ömer?"

Onu ilk defa karşımda görüyor gibi şaşırmıştım yine.Gerçekten pişman mıydı yoksa bana tuzak mı kurmuştular?Ne kadar çok düşünürsem o kadar çok aklımı kaybedecektim.

"Konuşmamız lazım.Çok önemli olmasa seni rahatsız etmezdim."

Sandalyeyi çekip karşıma oturmuştu.Onun yüzüne bakacak cesaretim olmadığı için bakışlarımı yere dikmiştim.Korkak doğmadım ama korkak ölecektim.

"O videonun gerçek hali Yamaçta sanırım,doğru mu?"

"Sen nereden biliyorsun?Abim biliyor mu?İzledi mi videoyu?"

"Hayır izlemedi."

Herkes aynı şeyi söylüyordu.Ancak ben inanmakta zorluk çekiyordum.Kalbimin tam ortasında beni rahatsız eden şüpheye kapılıp gidiyordum.En kötü ihtimali düşünmekten vazgeçememiştim.

"Bak Murat,Yamaç fotoğrafların sende olduğunu biliyor.Fotoğraflar karşılığında videoyu vermeyi kabul etti.Ben sana yardım etmek için buradayım."

"Benden ne istiyorsun?"

"Fotoğrafları bana ver.Ben zaten geri vereceğim sana.O zaman Yamaça verip videoyu alırsın."

Şu an tek isteğim abim görmeden o lanet olası videonun ortadan kalkmasıydı.Buna rağmen Ömere güvenemiyordum.Kafamda deli sorular hafızamı zorluyordum.Hayır,Yamaçın fotoğraflarını Ömere versem bana ne zararı olacak?Ya Yamaç fotoğrafları alıp videoyu vermezse?

"Murat,annemin mezarı üzerine yemin ederim sana yardım edeceğim.Gerçekten kötü bir niyetim yok.Yamaç yalnız senin için değil benim içinde tehlike.Herif fotoğrafları benim çektiğimi söyledi!"

Annesinin mezarına yemin etmişti...Gerçekten o mezarda yatan kadına ihanet edip beni kullanır mıydı?

"Murat başka yolumuz yok.Kazanmanıza yardım edebilecek tek kişi benim.Lütfen geçmişe değil önündeki gerçeğe bak."

Önümdeki gerçek geçmişimin hatırasıydı aslında.Yumruklarımı sıkıp yere diktiğim gözlerimi Ömerin yüzüne çıkartmıştım.O gözlerde eskisi gibi alaycı bakışlar yoktu.Çok iyi rol yapıyor galiba.Çünkü ben kanmak üzereydim.

"Murat lütfen.Bak sana yalvarıyorum bana şans ver.Yalvarırım lütfen!Bu savaşa son verelim artık.Gerçekten yardım etmek için buradayım."

"Fotoğrafları sana vereceğim.Ama sana güvendiğimden değil abime güvendiğim için.Beni kandırırsan eğer hesabını sorar o."

Ömer gülümseyip kafasıyla beni onaylamıştı.Abimden bahsedince neden bu kadar rahat tavır sergilediğini merak etmiştim.Mertle karşılaşmaması imkansızdı.Belkide o abimden hiç korkmuyordur.

"Çok şanslısın.Senin için dünyaları yakacak bir abin var.Konu sensen eğer ben bir hiçim.Anlayacağın abin benide yakar."

"A-abim seni yaktı mı hiç?Yani hesap sordu mu?"

"Çok oldu ben yanalı."

Neden söylediği şey bana garip gelmişti bilmiyordum.İlerde öğrenir miydim o da muamma.Lakin sona yaklaştığımı hissediyordum artık.O fotoğrafları nereye sakladığımı hatırlarsam bitecekti bu kabus.

Ömerimde Ömerim