Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Dede,ben gidiyorum ama yine gelirim.Yaptığın iyilikleri karşılıksız bırakmam."
"Gelme.Ben gürültü sevmiyorum."
Bu benim için gel,çok yalnızım demekti.Dedeye sarılıp son kez beyaz sakallarına baktım.Bir dahakı gelişimde kesecektim o sakalları.Tabii onun şimdilik haberi yoktu.Ömerle beraber taksiye binmiştik,camdan neredeyse boğulup gideceğim denizi izliyordum.
Kayalara çarpan dalgalara bakıp gözlerimi sıkıca kapattım.Neden bilmiyorum ancak cansız bedenimi o kayalara çarparken hayal etmiştim.
"İyi misin?"
Ömerin sesini duyunca gözlerimi açtım.Yumruk yaptığım ellerime bakıyordu.Aslında bir süre kendime gelemeyecektim.On sekiz yaşındayım ya,bu yaşadıklarım bünyeme ağır geliyordu.Hatta çoğu zaman bir rüya da gibi hissediyordum.Uyanmayı bekleyerek geçecekti hayatım.
"İyiyim.Dalgaları görünce bir garip oldum.Dalgalandım,öyle duruldum."
"Kurtulman bana göre mucize.Ellerini çözüp suyun yüzüne çıkmak...Hayranlık duydum."
Düşününce bende hayran oluyordum kendime.Yaşamak için her yolu denedim işte.Hayır,balıklara yem olmamak için direndim.Şimdide kardeşime koşuyordum.Muratın bana anlatacağı şeyleri o kadar çok merak ediyordum ki...
Ondan dilemem gereken özürler vardı.İlk hangisinden başlayacağımı bilmiyordum.Beni affedecek miydi bilmiyordum.Ben olsam beni asla affetmezdim.
"Bıraktığın için teşekkür ederim."
Hızla arabadan inip hastaneye koşmuştum.Asansörü bekleyemeyecek kadar sabrsızdım.Beşinci kata merdivenleri koşarak çıkmıştım.O kadar hıza rağmen kapıyı açıp içeri girecek cesaretim yoktu.Titreyen bedenim kapının ardında bekliyordu.
Hayır içeri girmeyeceksem neden koşmuştum?
3,2,1
Kapıyı açınca kaç yıldır kafasını yerden kaldırmayan kardeşimin gözleriyle karşılaştım.Beni görünce ilk gülümsemiş sonra ağlamaya başlamıştı.Neden ağladığını bilmediğim için yanına gidip elini tuttum.Muratın gözlerinden akan yaşları silmek için geç kalmamıştım.
"Abi..."
"Buradayım."
Kafamızı birbirine yaslayıp gözlerimi kapattım.İkimizde hayattaydık ve yaşıyorduk.Bir elim kardeşimin elini sıkıca tutmuş,diğeri akan gözyaşlarını siliyordu.
"Özür dilerim.Abin çok pişman.Çok özür dilerim."
Pişmanlığımı özürlere sığdırmaya çalışıyordum.O kadar hata yaptım ki,hangisi için özür diliyordum bilmiyorum.Buna rağmen Murat beni affetsin istiyordum.
"Özür dilerim abi."
"Sen niye özür diliyorsun?Senin suçun yok."
Gözlerimi açıp alnına öpücük kondurmuştum.Elimi öyle sıkı tutuyordu ki,sanki kaybolup gitmemden korkuyordu.Burdayım abim,artık hep yanındayım.
"Derdini anlatsaydın keşke.Ne yaptım biliyor musun?Senin yerine geçtim.Senin için kaç haftadır Mert değil Murat oldum.O piçlere kan kusturacak abin,söz veriyorum."
"Kadiri gördün mü?"
Kafamla onu onayladığımda gözleri büyümüştü.Neden korktuğunu tahmin edebiliyordum.O iğrenç videoyu görmemden korkuyordu.Ben öyle bir video görmemiş gibi davranacaktım.
"Bedenindeki izleri onların yaptığını biliyorum."
"B-başka?"
"Başka ne olduysa sen anlatacaksın.İntihar çözüm müydü Murat?Biliyorum sana konuşma frsatı vermedim.Ama bu yaptığın asla doğru değil.Hiç uyanmaya bilirdin,ben seni sonsuza kadar kaybedebilirdim.Özür dilerim.Bu hale düşmenin sebebi ben-"
"İntihar etmedim."
İşte orada koptu tüm iplerim.İkizim intihar etmedi diye sevinemeyecek haldeydim.Benim kardeşime acımamıştılar.Benim de onlara karşı acıma duygum tamamen bu gün ortadan kalktı.
"Ne dedin sen?"
"Ben intihar etmedim.B-beni Yamaç itti."
Kaynar sular dökülmüştü başımdan.Yamaç...Bana her şeyi anlatan oydu.İntikamımda gideceğim yolu bana gösteren kişiydi.Meğerse bunca zamandır iplerimi elinde tutup kukla gibi oynatıyordu beni.Ben kendimi zeki sanırdım lakin şeytan benden daha zekiymiş.
