Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Seni bekliyorum."
Ömerin dersinin bitmesini bekliyordum.Onun için yine pamuk şeker almıştım.Bu kez özür dileyerek verecektim kendisine.Dün ağır konuştuğum için üzgündüm.Bazen sinirlenince ne dediğimi bilmiyorum,öyle ağzıma geleni söylüyordum.
"Pamuk şeker aldın mı?Konuşmuyorum ben senle."
Sırıtarak evet yazmıştım.Pamuk şekeri benden çok sevmeye başladığını düşünüyordum.Aslında sorun değildi,sevgilim benden daha çok nefes almayan şeyleri sevebilirdi.Ömeri beklerken kulaklığımı takıp ilk çıkan şarkıyı bekledim.Mutlu olduğum için güzel bir şarkı çıkar sanıyordum.
Barış Akarsu-Olmadı yar çalıyordu...
Günler sensiz mahsun sessiz Günler her zaman telaşlı Yanlış nerde aklım sende Suçum neydi sormadım Çektin gittin dinlemeden Bana bir şey söylemeden Yıllar sonra dönsen de boş Son pişmanlık neye yarar Her şeyin bedeli var Olmadı yar...
"Biz bu akşam bir konuşalım."
Nihatın mesajını okuyunca kaşlarım çatılmıştı.Her şey bitmedi mi?Kıvanç hapiste,Kadir akıl hastanesine yatırıldı geriye kim kaldı?Muratın iyileşip hayatına geri dönmesini bekliyordum sadece.Ben kardeşimin hayatını piçlerden bir şekilde temizledim,gerisi ondaydı artık.Üniversite kazanıp hayatını kurmalıydı.
Hayır,bunu onun için yapacak değildim ya...
Zil çalınca ayağa kalkmıştım.Kapının önünde Ömerin çıkmasını bekliyordum.Sınıfta tek bir kişi kalmıştı ve Ömer yoktu.Kilolu çocuk çıkmadan kesmiştim önünü.
Çocuğun işaret parmağını uzattığı yere baktım.Ömer telefonunu bile almadan çıkmıştı sınıftan.Koşarak merdivenlerden inip Yamaçı aramıştım.Açmıyordu...
"Aç lan aç!"
Daha iki gün önce fotoğraflarını duvara afiş yapan kişinin Ömer olduğunu öğrenmişti!Tüm sınıflara bakmıştım ama yoktular.Son çare koridorda gördüğüm öğretmenlere,çocuklara sormuştum Ömeri.Yoktu,kimse görmemişti.Geç kalmak istemiyordum,nereye gerekiyorsa koşardım lakin...
Nereye koşacağımı bile bilmiyordum.
"Ömer!Ömer!"
Yamaçı arayıp dışarı çıkmıştım.Okulun önünde telefonuma cevap vermesi için bekliyordum.Elim ayağım boşalmıştı korkudan.Kaybetmek,Ömere yetişememek korkutuyordu beni.
"Ömer neredesin!Yamaç!"
Kafamı yukarı kaldırdığımda gözlerimi kıstım.Ömer çatıdaydı ve önündeki kişiyle tartışıyordu.O kişinin Yamaç olduğunu tahmin etmek zor değildi.
"Ömer..."
Gözümün önüne Murat gelmişti.İkizimi çatıdan iten eller şimdi Ömeri mi itecekti?Bedenimi saran korku yüzünden yerimden kıpırdayamamıştım bile.İşte o zaman geç kaldığımı anladım.Ben aşağıda yaşadığım şokun etkisini atlatmaya çalışırken Yamaçın elleri Ömeri itmişti.
On sekiz yaşındayız ya...Ölmek aklımızın ucundan bile geçmiyordu.
"ÖMER!"
Pamuk şekeri yere düşürmüştüm.Daha ona veremeden,özür dileyemeden.Hani demiştim ya,ben olacakların önüne geçemezdim diye.Gerçekten savaşmak hiç bu kadar anlamlı olmamıştı.Daha sekiz yaşımda annem için,sonra ikizim için,kendim için,şimdide Ömer için savaşacaktım.
Eğer geçmişe dönme şansım olsaydı,çok değil bir kaç hafta önceye falan...Ben Ömere karşı duyduğum hislerle savaşmak yerine daha çabuk tutardım ellerini.
