Son sınıf

Kurtarıcı şeytan

"Ömer!Getirdiğin hastaya acil kan lazım!"

"K-kan grubu ne?"

"AB Rh Negatif!"

"Benden alabilirsin."

Ölümle yaşam arasında bahsedilen o ince çizgideydim.Lütfen,bana yaşam hakkı verin!Kendim için değil kardeşim için.İkizimden çalınan mutluluklar için.Lütfen on sekizimiz de ölmeyelim.Lütfen...

"Neden buradasın?Murata yaptıklarınız yetmedi sıra Merte mi geldi?!"

"Ben hiçbir şey yapmadım.Mertin bu hale düşmesinin sebebi sensin Yamaç!O video benim hesabımdan paylaşıldığında haberim yoktu bile!Sana yalvardım ben!"

Ben ölürsem Kıvanç yargılanacak mıydı?Sanmıyorum.Olay bir şekilde kapanır giderdi.Murat için susanlar benim için konuşmazdı.İkizimle yalnız yüzümüz benziyor sanıyordum,meğerse kaderimiz de benzeyecekmiş.Keşke ölmeden önce babamı görebilseydim.

Muratı,annemi,bizden çalınanları ona emanet ederdim.

Murata uyanınca hediye alacağımı söylemiştim.Benim abi olarak sözümü tutmam gerekiyor.

"Bedenin düşündüğümden sağlam çıktı.İyileşince bana kimliğini vermeni istiyorum.Hastaneye kaydını aldıralım dimi?"

Bana gülümseyerek konuşan doktora bakıyordum.Burası özel hastaneydi.Beni kim getirdiyse iyi ki devlet hastanesine götürmemişti.İki saat süren ameliyattan sonra ne kadar iyi olabilirsem,o kadar iyiydim işte.

"Çok kan kaybetmiştin,ancak dua et geç kalmadık.Seni buraya getiren,sana kanını veren arkadaşına teşekkür etmelisin."

Aklıma ilk gelen kişi Nihat olmuştu.Nihatla kan grubumuzun aynı olması beni şaşırtmıştı.Yıllardır arkadaştık lakin daha şimdi haberim oluyordu.Camdan bana bakan bedeni görünce kaşlarımı çatmıştım.Nihat değil Yamaçtı.

Ona baktığımı görünce gülümsemişti.Yamaçla Muratın arkadaşlığını hala çözememiştim.Nihatla ben gibi değildi onlar.Kapalı bir kapı vardı görebiliyordum.Ancak anahtarın kimde olduğunu bilmiyordum.

"Beni nasıl buldun Yamaç?"

"Tesadüf aslında.Ben oraya yakın kalıyorum.Hastaneden dönüyordum Mert.Muratın yanından.Bu gün onu ziyarete gittim..."

"Ne oldu?Murat iyi mi?"

"Kalbi durdu ama endişelenmene gerek yok.Doktorlar hemen müdahale yaptı."

İkimizde hayata dönmüştük.İkimizde yaşıyorduk ve ben buna seviniyordum.Çok acınası bir durumdu.Ancak ben nefes alıyoruz diye şükür ediyordum.

Nihatı arayıp hastaneye gelmesini söylemiştim.Benim yarın buradan acil çıkmam gerekiyordu.Arkadaşım olarak annemle konuşup bir kaç gün onunla kalacağımı söylemeliydi.Yoksa bu yarayla annemin karşısına çıkamazdım.

"Bana kan vermişsin,teşekkür ederim."

Yamaçın afallayan gözlerine bakıyordum.O mu garipti ben mi şüpheciydim?Hangisi bilmiyorum.Yaşadıklarım beni şimdiden farklı birine dönüştürmüştü.Karanlık odada gözlerim kapalı şekilde arkadaş arıyordum.

Kim dost kim düşman çözememiştim.

"Daha bir hafta oldu!Mert bu gidişle Murattan farkın kalmayacak!"

Nihat endişesinde haklıydı.Daha bir haftanın tamamında hastanelik olmuştum.Acaba Murat uyanınca karşısına dikilecek abisi kalacak mıydı?

"Annemi,babamı ara.Beraber konuşup ikna edelim onları."

"Artık tek başına hareket etmek yok!Mert bu herifler tehlikeli!Lan çocuk bıçakladı seni!"

Kıvançın şu an nerede ne bok yediğini merak ediyordum.Kadirin kollarına koşup yediği boku anlatıyordur kesin.Beni bıçakladığı bıçağı umarım çöpe falan atmamıştır.Çünkü o pisliği hapiste çürütecektim!

"Kardeşi gibi değil!Beni neredeyse öldürüyordu Kadir!Siktir ya ölmezse?Benden şikayetçi olursa ne bok yiyeceğim?"

"Sus artık!Kafamı siktin lan sus!Sakladım işte bıçağı daha ne yapayım?!Şu ibnenin ikizi ne kadarını biliyor!?"

Ateşi salmıştım üstlerine.Birazda onlar yansın.Yanıp kül olsunlar,yok olsunlar istiyordum.Aldıkları her nefeste kan kusturacaktım onlara.

"Ömer haklı!Bu herif o pısırık gibi değil!Dua et Mert ölsün."

Ve ben ölmemiştim.Onlar için ayaklanıp yeniden dönecektim.Kadire yapacaklarımı sona saklıyordum.O herife tutunacak dal bırakmayacaktım.

Kızlarrr siz neymişsin ya öyle!Tahminlerin çoğu doğru çıktı sjjsjsjs