Yamaçın çığlığını duyunca çıkmıştım sınıftan.Bu gün erkenciydim,biraz uykuya ihtiyacım vardı.Son bir aydır yaşadıklarımı gözden geçirirsem eğer uyku bana haram olmuştu.Ne zaman kavuşacaktık bilmiyordum.
"Sen yaptın..."
Duvardakı fotoğrafları görünce kaşlarım havalanmıştı.Dün Yamaça verdiğim fotoğrafların kopyaları duvara afiş yapılmıştı.O kadar iğrenç görüntüydü ki bakamadan yüzümü çevirmiştim.Diğer çocukların elinde telefonla video çektiğini görünce üzerlerine yürüdüm.
Ne kadar kolaydı kayda almak.Kimsenin kimseye acıması yoktu,okul bunu öğretti bana.
"Ben yapmadım.Ben sana verdiğim sözü tuttum Yamaç."
"Sen yaptın..."
"Yamaç!Lan dur nereye!Ben yapmadım!"
Gözlerim sırtını duvara yaslayıp beni izleyen Ömerle buluşmuştu.Bana baktığında gülümseyip el sallamıştı.Ömerin gözlerindeki soğukluk korkutmuştu beni.Bir rüzgar gelip o gözlerdeki kıvılcımları alıp götürmüştü.Buna rağmen o gözlere yakından bakmak istiyordum.
Yanılmamıştım...
"İyi misin?"
"Evet,neden kötü olayım?Eğlence gayet güzeldi."
"Ömer."
"Abimi paketledin,bende sana Yamaçı hallettim.Sırada kim var?"
Bunu Ömer mi yapmıştı?Ömerin o fotoğrafları nasıl,nereden bulduğunu merak ediyordum.O gün evime bu fotoğraflar için gelmiş olamazdı dimi?Afallayan bakışlarımı görünce konuşmuştu.
"Muratla konuşmaya gittim.Ondan özür diledim ve yardım edebileceğimi söyledim.O gün evine fotoğrafları almak için geldim.Kopyalarını alıp sonra Murata geri götürdüm.Olan bu yani."
Bileğini kavradığım bedeni peşimden sürüklemiştim.Benden habersiz olanların ucu hep olduğu gibi yine bana dokunacaktı.
"Benden habersiz böyle bir şeyi nasıl yaparsın Ömer?!Senden yardım isteyen oldu mu?"
"Sen benden habersiz abimi nasıl akıl hastanesine yatırdıysan bende öyle yaptım işte."
"Ömer!İkisi aynı şey mi?Sen zorbalık yapmaya doyamıyor musun?"
Öfkemi görünce bir kaç adım geri gitmişti.Sonumuzun Romeo ve Julietten bir farkı olmayacağını anlamıştım artık.On sekiz yaşındayız ya,bize dünya pembe gözüküyor.Aşkın rengi boşuna kırmızı dememişler.Yüzümüz neden hiç gülmüyordu?
"Abimle konuştum Mert.Yaptıklarımızı polise anlatacağız.Lütfen,babama söyle abimi oradan çıkarsın.Benim abim orada kalamaz."
"Senin abin hasta!Tedavi görmesi geleceği için,geleceğinde zarar vereceği insanlar için önemli!"
O benim için ne kadar değerliyse bende onun için o kadar değerliydim.Bu yüzden ölümle yaşam arasında verdiğim savaşlarda yanımdaydı.Beni kaybetmemek için yanımda duran çocuk şimdi bizden vazgeçsin istemiyordum.
"Sen kardeşin için savaşıyorsun ama ben abim için savaşamam öyle mi?Sana hapis yatmayı kabul edeceğimizi söylüyorum!"
"Abin deli!Murat onun ilk kurbanı değil bunu ikimizde biliyoruz!"
Herkes savaşırdı lakin herkes haklı değildi.Ömer haklı olmadığı savaşı başlatmak istiyordu.Onu durdurmak için herşeyi yaptım o gün.Belkide her şeyi yaptığımı sandım,bilmiyorum.Ancak sonuç hiç değişmedi.
"Bilmiyorsun..."
"Neyi?Söyle!Gözünü bu kadar karartmanın sebebi ne lan?!"
Susmuştu ve konuşacağı gün beni büyük ikilem arasında bırakmıştı.Keşke o gün Ömeri abisiyle beraber hapise gönderseydim.
"Sakın benden ayrılmayı aklının ucundan dahi geçirme.Dün tuttuğun eli bu gün bırakırsan eğer yemin ederim o eli kırarım."
