لایت پس از گذشت زمان هایی که به نظر می رسید از خواب بیدار شد. او به اطراف خود نگاه کرد و چیزی را دید که فقط می توان آن را سرزمین مرده توصیف کرد. آسمان تاریک و سیاه بود، زمین خاکستری بود و نه درختی بود و نه سبزی.
لایت به لباس هایش نگاه کرد. آنها هنوز خون آلود بودند از زخم های گلوله. آهی کشید و بلند شد.
لایت نمی دانست کجا برود. انگار جایی برای رفتن نبود. بنابراین، لایت شروع به راه رفتن کرد.
لایت در هیچ چیزی راه می رفت که برای همیشه به نظر می رسید. او تمام مدت در فکر فرو رفت و به سقوط خود فکر می کرد. به این فکر می کرد که چگونه باید برنده می شد، و این عادلانه نبود که چگونه باخت.
لایت به راه رفتن ادامه داد تا اینکه یک چهره آشنا را دید که وارد خط دید او شد.
نه نمیتونه اون باشه..
لایت به سمت چهره رفت و کنارش نشست
"سلام لایت کان.
اینجا چه میکنی؟ فکر نمی کنم شما دعوت شده باشید
"تو اینجا چیکار میکنی؟ فکر میکردم تو بهشت خواهی بود."
ال سرش را تکان داد و آرام خندید. "تو فراموش می کنی که لایت کان بهشت یا جهنمی وجود ندارد. فقط هیچی."
داری چکار میکنی عزیزم؟ خسته نیستی
"تو خیلی خسته به نظر می رسید لایت کان. با من بنشین." ل زمین را نوازش کرد.
لایت با آهی خسته نشست.
"خوبی لایت؟"
لایت به طعنه خندید. "آیا من خوب به نظر می رسم L؟ من در حال حاضر به معنای واقعی کلمه در تمام بدنم زخم های گلوله دارم، چه کسی می داند چقدر راه رفته ام، و تمام غروری که قبلا داشتم را از دست داده ام. پس نه، من خوب نیستم L. "
ال با دلسوزی به لایت نگاه کرد. "متاسفم."
"متأسفی؟ اگر من جای تو بودم، به وجد می آمدم. تو به آنچه می خواستی رسیدی. سقوط کیرا."
"هر چند من برای دیدن آن آنجا نبودم."
لایت به تمسخر گرفت. "این برای تو کافی نیست؟ من در حال حاضر اینجا هستم و شما می بینید که چگونه اساساً به خاطر کاری که انجام دادم همه چیزم را از دست داده ام. آبرویم را از دست دادم، خانواده ام، دوستانم را از دست دادم، تو را از دست دادم."
من؟ ال با خودش فکر کرد "من می فهمم که چرا شما به از دست دادن همه چیز اهمیت می دهید، اما چرا به از دست دادن من اهمیت می دهید؟"
"باور کنید یا نه L، من در واقع از بودن شما در کنار شما لذت بردم. دوست داشتم با شما صحبت کنم، با شما بحث کنم، در جمع شما باشم.
تو تنها کسی هستی که به من علاقه مند بوده است."
ال با چشمانی درشت به لایت نگاه کرد و به آرامی سر تکان داد.
"من همین احساس را در مورد تو لایت کان دارم."
L لباس و ظاهر لایت را مشاهده کرد. لباسش از خون خیس شده بود، صورتش خون خشک شده بود، موهایش به پیشانیش چسبیده بود و چشمانش خسته به نظر می رسید.
L دستش را دراز کرد و مقداری از موها را از بین برد صورت لایت.
"چرا این کار انجام دادی؟ ما می توانستیم اینقدر باشیم."
چه کار دیگری می توانید با کارت هایی که به من داده شده است انجام دهید
"یکی مجبور شد این کار را انجام دهد L! جهان پوسیده بود و یادداشت مرگ تنها راه خلاصی آن از شر بود!"
ال سرش را تکان داد. "نه لایت کان، هر کس دیگری یک نگاهی به آن نوت بوک می انداخت و از قدرتی که دارد وحشت می کرد."
لایت از ناامیدی آرواره اش را فشرد. نِر همین را در انبار به او گفته بود.
"فکر می کنی من نترسیدم؟! اولین باری که از دفترچه استفاده کردم وحشت داشتم! هفته ها خوابم را از دست دادم چون خیلی ترسیده بودم. اما می دانستم که باید از آن استفاده کنم، زیرا اگر به دست دیگران بیفتد. دست از آن برای هیچ چیز خوبی استفاده نمی شود."
با ناراحتی به لایت نگاه کرد. او خودش را در تمام قدرتش باخت.
"هر چه که باشد، دیگر حوصله بحث در این مورد را ندارم. تو بردی و بس."
"درست است، من ممکن است برنده شده باشم. اما، ما هنوز هر دو در یک مکان قرار گرفتیم. من به شما گفتم، تا زمانی که ما با هم دستبند باشیم، سرنوشت یکسانی داریم."
L درست می گفت، مهم نیست که هر یک از آنها چه کاری انجام می دهند، مهم نیست که چه کسی برنده یا چه کسی باخته، باز هم هر دو در نهایت بقیه ابدیت را در نیستی سپری کردند.
