و لایت یاگامی بود که وارد آپارتمان جدیدش شد. اخیرا او و بلوندی که مال او بود
"دوست دختر" دقیقاً دو هفته پس از مرگ L به تازگی نقل مکان کرده بود. این واقعیت ساده که در نهایت دشمنش را شکست داد، او را بسیار آرام کرد و حالا می‌توانست به کشتن مردم آن‌طور که می‌خواست ادامه دهد.
در حالی که ریوک آنها را همراهی می کرد که روی تخت دراز کشیده بودند، میسا و او در حال سازماندهی اتاق جدیدشان بودند، زیرا دختر پیشنهاد کرد که به عنوان یک زوج باید با هم بخوابند. با توجه به اصرار مداوم او، سبزه چاره ای جز قبول نداشت، اما او همچنین تصریح کرد که هر فرد در کنار او خواهد خوابید. چند لباسش را در یکی از کمدها می گذاشت که صدای زن جوان او را قطع کرد.
--نگاه کن چی پیدا کردم، لایت!- وقتی به او نزدیک شد فریاد زد.--این کارت پستالی است که وقتی تو و ال در اسپانیا بودیم برای من فرستادی!
--چی؟
-جزئیات قشنگی بود از طرف تو عزیزم!
مرد جوان با دقت آن تکه کاغذ عکاسی را که میسا در دست داشت، مشاهده کرد، کاغذی که یکی از بناهای تاریخی مهم مادرید را به عنوان تصویر مرکزی داشت. او قسم خورد که در این چند روزی که او و ال در آنجا بودند همه اتفاقات را فراموش کرده بود، اما اشتباه می کرد، زیرا کم کم خاطرات به ذهنش خطور می کرد.
--آه، بله، آن سفر.-- آهی کشید.--چه کسی فکر می کرد این آخرین سفر ریوزاکی باشد.
--خب، لازم بود او را بکشیم وگرنه ما را کشف می کرد. نه؟-- نظر داد، تا تلفن همراهش زنگ خورد، سریع جواب داد.--سلام؟ تقریبا فراموشش کردم! من فوراً آنجا خواهم بود! خداحافظ!
بلوند به سرعت تلفن را قطع کرد، سپس مرتب کردن وسایلش را در اسرع وقت تمام کرد. پسر بدون هیچ تعبیری به او نگاه کرد، اما همچنان تصمیم گرفت بپرسد.
--چه خبره؟
--من یک جلسه عکس دارم و کمی دیر آمدم، همین.- لبخندی زد، کلیدهایش را گرفت و به سمت در دوید.--بعد می بینمت، لایت!
چند ثانیه بعد بالاخره صدایی از جلوی در از دور شنیده شد که به معنای بیرون آمدن میسا بود. حالا فقط او بود، ریوک و آن کارت پستال که هنوز در دستش بود، اما سبزه به خوبی کنجکاوی شینیگامی اش را می دانست، بنابراین ساکت نمی ماند و بلافاصله از او درباره موضوع سوال می کرد.
--پس با L وقتی مرگ سفر کردی
توجه داشته باشید در دستان شما نبود.-- خندید.
--این برای کار بود، همین.- آهی کشید، آماده زمزمه کردن.--یا حداقل من اینطور فکر می کردم.
--این آخرین مورد را شنیدم، تو مرا گول نمی زنی.-- صحبت می کنم و به او نزدیک می شوم.--حالا می خواهم همه چیز را به من بگویی.
- جدی، ریوک. من نمی خواهم شما را خسته کنم.
--باور کن، همین واقعیت ساده که تو تنها با بدترین دشمنت دور از وطن سفر می کردی، این موضوع را جالب کرده است.
-- باشه.-- دوباره آه کشید، این بار استعفا داد.-
-ولی مسخره نکن
-- بستگی داره.- خندید.
--خوبه همه چیز در یک صبح عادی شروع شد، قبل از اینکه متوجه شویم که سومین کیرا از Yotsuba است.
***
به یاد دارم که با تو خیلی متفاوت بود، خیلی طبیعی.
--آیا به مادرید می روی، ریوزاکی؟-- از ماتسودا پرسید.-- عالی است! چرا ما را نمی برند؟
--زیرا حداقل برای چیزی که می خواهم آزمایش کنم غیر ضروری است. برای همین تصمیم گرفتم که فقط من و لایت برویم.
--چی؟-- سبزه تعجب کرد.--واقعا
آیا به بردن من فکر می کنی؟
-- بله، و در حالی که ما در کشور دیگری هستیم، ثابت خواهم کرد که شما نمی توانید جنایتکاران ژاپنی را به روش های دیگری غیر از حمله قلبی بکشید، زیرا ما از اینجا بسیار دور خواهیم بود.
من قبلاً به شما گفته بودم که من کیرا نیستم!
- وقتی رسیدیم بررسی می کنم. به علاوه، من قبلاً یک اتاق برای دو نفر سفارش داده بودم، درست مانند اتاقی که اینجا داریم.
«به شرطی که تخت دو نفره نباشد.» بازویش را روی لگنش گذاشت.
او گفت: «یادت باشد که ما هنوز دستبند بسته‌ایم.» و دستی را که دستبند به آن بسته شده بود، بلند کرد و گفت: «و هنوز برای برداشتن آن زود است.»
--می خواهی به من بگویی که ما در تمام طول سفر اینگونه خواهیم بود؟ مردم به ما عجیب نگاه خواهند کرد!
او در پاسخ گفت: "از شما متعجبم، منظورم این است که شما هرگز به نظرات دیگران اهمیت نداده اید."
--اینجوری به من نگو! گفتم من کیرا نیستم!
سبزه با عصبانیت فریاد زد، چون از اینکه ریوزاکی او را متهم به چیزی که نبود خسته شده بود، حتی به یاد نداشت که کسی را به طور دقیق کشته باشد. او می‌دانست که این کار را فقط برای ارضای روحیه‌اش با تحقیق انجام می‌دهد، اما از روشی که انجام میداد خوشش نمی‌آمد. در همین حال، پلیس های دیگر با سرزنش به مرد زاغ نگاه کردند، به خصوص سوئیچیرو که صادقانه معتقد بود پسرش
من هرگز کیرا نمی شوم.
ال فقط می‌توانست در حالی که آرام می‌خندید به لایت نگاه کند، زیرا به نوعی دوست داشت او را با این کار اذیت کند و چهره‌های عصبانی او را ببیند، به‌علاوه، به لطف آن، انگیزه کم خود و میل به رها کردن کار را به کلی فراموش کرد. بدون شک، سرکش کردن او بسیار سرگرم کننده بود.در حین بازی به من گفتی که ذهن من را خواندی و این درست بود.
***
--چند روز می مانیم؟- یکی با چشمان قهوه ای از پسر دیگر پرسید، در حالی که هر دو با چمدان هایشان در فرودگاه قدم می زدند.--و مهمتر از آن، چگونه قرار است به تحقیق از بیرون ادامه دهیم؟ ? منظورم این است که میدانم بعید می‌دانی، اما اگر هویت کیرا در زمانی که در کشور دیگری هستیم کشف شود، نمی‌توانیم او را بگیریم.
کلاغ پاسخ داد: "بگذارید بگوییم که اتاق ما ... چیز خاصی خواهد بود." و باعث شد سبزه ابرویی را بالا برد.
--یک چیز خاص؟
--همانطور که می شنوید. دستور دادم صفحه‌نمایش، میکروفون و عناصر لازم برای برقراری ارتباط با کارآگاهان دیگر را پیدا کنند و اگر اتفاقی که می‌گویید، فقط باید دستورات لازم را بدهیم تا او را بگیرند. به هر حال، ما فقط سه روز می مانیم، بنابراین شک دارم که در این مدت کوتاه، یا شاید در مدت زمان طولانی، آن را پیدا کنیم.
- جدی، ریوزاکی. یک ماه و نیم از آن مکالمه می گذرد و من قصد ندارم شما را در این فرودگاه بزنم.» لایت نظر داد: «اما ممنون از توضیحت. حالا همه چیز منطقی تر می شود.
-وقتی گفتم اتاق خاص خواهد بود به چه فکر می کردی؟
--البته مثل شما. --سرشو تکون داد.--اگرچه من هم به چیزهای دیگه فکر کردم...غریبه.
ل و ساکت ماند و گفت: «ترجیح می‌دهم نپرسم».
کلاغ متوقف شد و باعث شد پسر کناری او نیز این کار را انجام دهد. او چیز بسیار مهمی را به خاطر آورد، بنابراین ایستاد و پاکتی را از جیبش بیرون آورد، سپس آن را به لایت داد.
او در حالی که آن را دریافت کرد، پرسید: "این چیست؟ یک نامه؟"
--بله چیزی شبیه به آن. او در حالی که پشت گردنش را خاراند پاسخ داد: «تقریباً فراموش کردم آن را به تو بدهم». --من باید هر وقت می توانید آن را بخوانید. آره؟
من هنوز هر نامه ای را که به من دادی نگه می دارم، حتی با وجود اینکه کلماتی هستند که هرگز نگفتی.
-- متشکرم، ریوزاکی. اما این پاکت شامل چه چیزی است؟
--این فقط یک نامه تشکر است برای اینکه این بار با وجود تمام میل من برای تسلیم شدن تلاش کردید مرا خوشحال کنید. شما هر طور شده به پرونده ادامه دهید، در حالی که من فقط از خودم استعفا می دهم و این واقعاً برای شما ارزشمند است.-- آهی کشید و سپس به پسر روبرویش خیره شد.--ظرفیت فکری شما واقعاً شگفت انگیز است و من هرگز فراموش نخواهد کرد که
اگرچه اخیراً به دلیل نظرات متفاوتمان زیاد صحبت نکرده ایم، اما اگر از شما دعوت کردم که به این سفر بیایید به این دلیل است که واقعاً به شما اعتماد دارم، لایت.
--وای با تشکر از شما. من همین را در مورد تو می گویم، ریوزاکی. -- سبزه لبخندی زد و آهی کشید.
--یعنی یک ماه و نیم پیش؟
--بله.--سرشو تکون داد.--فقط آزارم میداد که میخواستی تسلیم بشی و به قضیه ادامه ندی، با وجود اینکه تو هم شعور تو یا بیشتر از من داری.
--نه، متاسفم که بهت جواب دادم.--ل خندید.--هر چند بهش فکر کن. از یک طرف، آن دعوا سرگرم کننده بود.
--بله، به طرز جالبی دردناک.--کسی که چشم های قهوه ای داشت هم خندید.-- اما بله، نمی توانم آن را به عنوان چیزی 100% بد به یاد بیاورم.
- بهترین قسمت قطع ماتسودا بود
احمقانه گفتن
--حق با شماست.
هر دوی آنها وقتی به یاد آن لحظه افتادند نتوانستند از خنده بلند خودداری کنند و سپس آهی شاد بیرون کشیدند و دوباره به یکدیگر نگاه کردند.
مرد زاغ گفت: "بله، حقیقت این است که من هم آن را فراموش نمی کنم."
زمانی که داشتیم برای فراموش کردن کافی نبود، نه.
مدتی بعد هر دو در حال سوار شدن به هواپیما بودند.
خوشبختانه، آنها باید با هم بنشینند، بنابراین سفر آنقدر خسته کننده نخواهد بود.
ال گفت: "خب، حالا بیایید شانزده ساعت و سی و پنج دقیقه صبر کنیم."
--هی اگر در روزهایی که می مانیم فقط به کار ادامه می دهیم چرا باید سفر می کردیم؟ چون من شک دارم که اثبات بی گناهی من تنها دلیل باشد.
او گفت: «خب، حقیقت این است که من کاملاً صادق نبودم.» همانطور که می‌دانید، از زمانی که فهمیدم قدرت کیرا قابل انتقال است، روحیه‌ام کمی افت کرد و بعد فکر کردم که مدت زیادی است که خارج از کشور نبوده ام.» از کشور. کل این پرونده به من این فرصت را نداده است که مکان های جدید را ببینم، خیلی کمتر با شرکت.
--پس میخوای با هم قدم بزنیم
مادرید؟
--فقط اگه بخوای من مجبورت نمیکنم کاری بکنی.
--خب، البته که می خواهم.-- لبخند زد.--منم می خوام یه لحظه از هوای جدید لذت ببرم. و
--عالیه. -- او لبخند را پاسخ داد.--حالا باید کار کنیم. در این هواپیما وای فای وجود دارد، بنابراین تماس با سایر افسران پلیس برای ما دشوار نخواهد بود
در حالی که ما سفر می کنیم
--وای، خوشحالم که این سفر واقعا به شما انگیزه می دهد. -- گفت لایت یکی از لپ تاپ هایی را که APN به او قرض داده بود بیرون آورد و سپس باز کرد.-- بالاخره ریوزاکی که می خواست تحقیق کند پرواز کرد.
--باور نکن.--او با تقلید از عمل او پاسخ داد.--من این کار را فقط به این دلیل انجام می دهم که دوست ندارم زمان را تلف کنم.
--خب امیدوارم ازش استفاده کنی چون خودت گفتی ساعت ها تو این هواپیما خواهیم بود.
--بله.--ال جواب داد و باعث شد آن دو ساکت بمانند. با این حال، او در شرف شکستن آن بود.-- لایت.
--چیه؟
--به من قول بده که این سفر را به خاطر بسپاریم. خوب؟
--البته قول میدم.
هر چند می دانم برای به یاد آوردن خیلی دیر است.
***
پس از گذشت ساعات سفر، اولین کاری که هر دوی آنها هنگام ورود به کشور جدید انجام دادند، استراحت بود، زیرا ساعات زیادی سفر واقعا طاقت فرسا بود.
با این حال، روز بعد تغییر کرد، زیرا آنها تصمیم گرفتند برای انجام کاری که در هواپیما پیشنهاد کرده بودند آماده شوند: با هم در شهر گردش کنند.به محض خروج از هتل، بدون اینکه متوجه شوند زمان چقدر سریع می گذرد، به سمت بسیاری از میدان ها، کاخ ها، دروازه ها و کلیساهای جامع رفتند. حالا آنها برای بازدید از Puerta de Alcalá حرکت می کردند، بنای تاریخی که هر دو آنها را بیشتر دوست داشتند.ال در این باره گفت: «خیلی وقت بود که چنین روزی نداشتم.
- می گویید که تمام روز را به دلیل کار بیرون نرفتید؟
--خب، بله.- خندید. - گاهی اوقات بیرون آمدن از منطقه امن خود لذت بخش است.
--درسته.- آهی کشید و بعد گلویش را صاف کرد.--هی،
ریوزاکی.
--بله؟
--از آنجایی که هوا تاریک شده است، من متعجب بودم
آره...
- در اصل، لایت.
-دوست داری با هم بریم بیرون شام بخوریم؟
چشمان پسرک زاغ بزرگتر از قبل شد و بلافاصله به سمت سبزه برگشت. از یک طرف حق با او بود، زیرا روز خیلی سریع می گذشت و به زودی به یک شب پرستاره تبدیل می شد. با این حال، برای او کمی عجیب به نظر می رسید که او اینگونه از او پرسید.
--مثل قرار ملاقات؟
--چ-چی؟ لایت که از سؤال پسر دیگر ناراحت بود، فریاد زد: «نه!» گفت: «چون دیر شده است، و فقط شما را به عنوان دوستانی که هستیم دعوت کردم.»
--این یک شوخی بود.-- پاسخ داد L.--اینقدر هم جدی نباش.
--خب.-- دستانش را روی هم گذاشت. --به هر حال، تا زمانی که دست بند هستیم، باید همه کارها را با هم انجام دهیم.
زاغ مرد لبخندی زد و سبزه را درآورد: «بله، اگرچه حقیقت این است که من را مثل قبل اذیت نمی کند.»
به لبخندت توجه کن
--آیا می دانستی؟ حالا که به آن فکر می کنم، نه من. - با حالت او مطابقت داشت.
--پس منتظر چی هستیم؟ من به تازگی رستورانی را در نزدیکی اینجا دیدم و روی تابلوی آن کیکی بود که من هرگز آن را به عنوان یک غذای خاص امتحان نکرده بودم.
-از اینکه به غذا فکر نکردی تعجب کردم.
شیرین.-- اونی که چشمای قهوه ای داشت خندید.--بریم؟
پسر دیگر سرش را تکان داد و دوباره لبخند زد، پس هر دو با هم به سمت آن مکان رفتند.با فرا رسیدن شب، آن دو در یک رستوران نسبتاً مجلل مشغول صرف غذا بودند. با وجود قیمت آشکار ظروف، پرداخت آن برای L مشکلی نداشت و از آنجایی که دو نفر سر آن میز می نشستند، نمی توانستند دست از حرف زدن بردارند.
- می بینید، لایت؟ او در حالی که جرعه ای از لیوان شراب خود می نوشید، گفت: «بدون اینکه مدتی به کیرا فکر کنیم، خیلی خوش گذشت.
او با تقلید از عمل او گفت: "شاید حق با شما بود." --حقیقت این است که من عاشق دیدن بسیاری از بناهای تاریخی شگفت‌انگیز بودم.
--میدانم. همیشه به نظرم می رسید که مادرید یکی از زیباترین مکان های دنیاست.-- آهی کشید.
نظر داد: «باهات موافقم» و بعد به ساعتش نگاه کرد وای ساعت ده شب است. آیا می خواهید به هتل برگردید یا می خواهید کار دیگری انجام دهید؟
--اممم، گزینه دوم.--فکر L. --
من فقط می خواهم قبل از بازگشت کمی قدم بزنم.
--باشه من همراهی می کنم.
هر دو شامشان را تمام کردند، صورت حساب را پرداخت کردند و رفتند. هنگامی که آنها از رستوران خارج شدند، ماه را تماشا کردند که آسمان تاریک را روشن می کرد در حالی که ستارگان آن را همراهی می کردند. آنها به راه خود ادامه دادند، بدون اینکه متوجه شوند کم کم از مردم دورتر می شوند. پاهایشان آنها را به پارک زیبایی برد که قبلاً ندیده بودند، اما برای دور زدن بسیار عالی بود.
-و اساسا این زندگی من در پرورشگاه بود.
--وای، حتما سخت بود که پدر و مادرت را نشناختی.
--برعکس، خوشحالم و سپاسگزارم که واتاری در زندگی ام وجود دارد.--لبخند زد.--او برای من مثل یک پدر است.
--عالیه. --او لبخند را برگرداند.--اگرچه باید نگران مقدار آب نباتی باشید
شما یک روز می خورید
کلاغ خندید. او دوست داشت با لایت صحبت کند و حتی در این شرایط بیشتر. سبزه هم خیلی عقب نمانده بود، چون در مورد او همین فکر را می کرد. آن دو ملودی شیرینی را شنیدند که از یک ویولن می آمد و وقتی به صدا نزدیک شدند متوجه شدند که صدای پیرمردی می آید که کلاهش را روی زمین گذاشته بود تا سکه بگیرد.
با دیدن اینکه پارک چقدر خلوت است، آن دو تصمیم گرفتند به سمت آن فرد بروند، به طوری که هر دو چند سکه در کلاه گذاشتند. مرد در حالی که آنها را تماشا می کرد به بازی ادامه داد، بنابراین به عنوان تشکر به آنها لبخند زد. پس از انجام این کار، جوانان روی یک نیمکت نشستند تا به صحبت های خود ادامه دهند، البته نه چندان دور از جایی که موسیقی از آنجا می آمد.
و یک شب شکسته آخرین باری بود که تو را از دست دادم.
--لایت...
- به من بگو، ریوزاکی.
--فقط میخواستم بهت بگم که...شاید وقتی باهات آشنا شدم اشتباه قضاوت کردم.
--واقعا؟-- تعجب کرد.--پس دیگه باور نمی کنی من کیرا هستم؟
من هم این را نگفتم.» او خندید. «منظورم این است که داشتم به این فکر می‌کردم که چقدر نگرش شما متفاوت خواهد بود. اگر با هم دعوا می‌کردیم به این دلیل بود که ما واقعاً طرز فکرهای متفاوتی داشتیم اما در عین حال بسیار شبیه هم بودیم. فکر می‌کردیم هیچ‌وقت با هم کنار نمی‌آییم." خوب برای یک لحظه، و نه اینکه مثل الان با آرامش شروع به صحبت کنیم.
--واو.--گفت لایت.--من...منم همین فکر کردم.
--اوه واقعا؟
--بله.-- آهی کشید.--همیشه معتقد بودم که به خاطر لجبازی تو که به من گفتی قاتل من هستم و با این نگاه های بی اعتمادی که بین ما وجود داشت، نمی توانستم تصور کنم که واقعاً همدیگر را دوست داشته باشیم. هرچند الان که بهش فکر میکنم اصلا یادم نمیاد چرا اینطوری با هم کنار اومدیم.
-مطمئنم باید یادم بیاد ولی نمیخوام. چرا با این لحظه بسیار زیبا خداحافظی کنیم؟
لایت چند لحظه با دقت نگاهش کرد و بعد لبخندی زد و از روی صندلی که رویش بود بلند شد. موسیقی ویولن به نواختن ادامه داد و هر دو آن را کاملاً می دانستند. با این حال، سبزه تصمیم گرفت ابتکار عمل را به دست بگیرد و دستش را در مقابل L قرار داد که هنوز نشسته بود و نمی دانست پسر دیگر چه می کند.
--میدونم که این خیلی بداهه و کمی دیوانه کننده است، اما... دوست داری این قطعه را با من برقصی؟
--من... هیچ وقت فکر نمی کردم این را از من بپرسی.
--فقط قبول کن آره؟
و یک زندگی دیوانه، زمانی که به طور تصادفی خداحافظی کردم.
پسرک زاغ از روی سرگرمی چشمانش را گرد کرد، سپس دست او را گرفت و نیز از جایش بلند شد. لایت چند چرخش به L داد، به آرامی او را بلند کرد و آنها همانطور ماندند، گام‌های بداهه‌ای نرم برداشتند تا اینکه ریوزاکی در نهایت شانه‌های سبزه را گرفت، در حالی که او کمر پسر دیگر را نگه داشت، همه این‌ها حالا آهسته‌تر از قبل می‌رقصند.
مرد زاغ در حالی که آه می کشید گفت: "فقط امیدوارم که هر دوی ما زنده از این وضعیت خارج شویم."
--من هم همینطور. دلم میخواد اینجور لحظات بیشتر با تو باشه
هر دوی آنها آگاه بودند که رقص آهسته آنها کم کم به آغوشی لطیف و گرم تبدیل می شود که پر از چنین القائات مثبتی برای قلب دو نفر است. آنها هرگز تا این حد افراط نکرده بودند، اما آن را دوست داشتند و نمی خواستند لحظه ای متوقف شود.
--نرو لایت.--ال زمزمه کرد.--تو انگیزه منی، من بهت نیاز دارم. لطفا نرو.
سبزه زمزمه کرد: «آرام باش، ریوزاکی». من این کار را نمی کنم و قصد انجام آن را هم ندارم. اینجا من با شما هستم.
و امروز که دیگر اینجا نیستی، دیگر اینجا نیستی، دیگر اینجا نیستی.
آن دو قبلاً خیلی به هم نزدیک شده بودند، زیرا می توانستند نفس های یکدیگر را احساس کنند و چقدر به هم چسبیده بودند، بنابراین تصمیم گرفتند آن را با بستن چشمان خود تکمیل کنند تا از لحظه لذت بیشتری ببرند. هیچ‌کدام از آنها برنامه‌ریزی نکرده بودند و حتی به این فکر نکرده بودند که اکنون می‌خواهند چه کار کنند، اما در نهایت پشیمان نشدند.
کم کم لب هایشان نزدیکتر شد و به آرامی صورتی شد تا اینکه در نهایت در یک بوسه عاشقانه، شیرین و صمیمانه به یکدیگر پیوستند. دیگر هیچ تنشی بین آنها وجود نداشت، برعکس، آنها بیشتر از همیشه احساس آزادی می کردند، و حتی اگر آنقدر به هم نزدیک بودند، بیشتر احساس می کردند، بنابراین تصمیم گرفتند زمان تماس لب هایشان را بیشتر طولانی کنند، یا حداقل تا زمانی که فاقد هوا باشند.
وقتی آن لحظه فرا رسید، هر دو به آرامی دور شدند، چشمانشان را باز کردند و برای مدت طولانی به هم نگاه کردند و تمام جزئیات صورتشان را زیر نظر گرفتند تا اینکه دهانشان را دیدند. با داشتن هوای کافی، دوباره لب هایشان را به هم چسباندند، این بار یک بوسه کمی پرشورتر از بوسه قبلی بود، اما هر دو آن را می دانستند. جاذبه ای که در آن لحظه احساس کردند کاملا واقعی بود.
در دهان من ماند، یک داستان، یک آهنگ و یک بوسه در مادرید.
***
--وای، حالا باید از کشتن دوست پسرت احساس بدی داشته باشی. --شینیگامی خندید.--ببخشید دوست پسر سابق.
--او دوست پسر من نیست!--بانگ زد انسان.--یا حداقل... هرگز نبود
انگار فقط روزهاست و نزدیک به یک سال است که برایت گریه کردم.
--پس چرا بوسیدید؟ من نمی فهمم. - گفت و از سیبش گاز گرفت.
--شاید این یک جذابیت ساده بود، یا شاید ما توانستیم به خوبی یکدیگر را تکمیل کنیم و در نهایت متوجه شویم که واقعاً چه احساسی داشتیم.
--پس... تو از ال خوشت اومد، اینطور نیست؟
-- حدس می زنم.-- آهی کشید.-- یا حداقل در آن لحظه چیزی از Death Note به خاطر نداشتم.
--و چرا هیچ کس قبلاً از آن مطلع نشده بود؟ منظورم این است که مطمئناً موضوع مکرر گفتگو در ستاد پلیس خواهد بود.
-می خواستم در ادامه سفر توضیح بدهم که چه اتفاقی افتاد، اما تو حرفم را قطع کردی.
--آه، متاسفم.- خندید و به سرعت بقیه میوه هاش رو تموم کرد.--هرچند اگر شما این وضعیت را به آنها بگویید مطمئناً کسی چیزی می گوید. خب ادامه بده
سبزه دوباره آهی کشید و بعد سرش را تکان داد. او از اینکه ریوک در مورد آن قسمت خاص پرسید تعجب نکرد، اما هر چه بیشتر می پرسید، خاطرات بیشتری از جت به ذهنش می رسید. حالا که مصمم بود دوباره کیرا شود، فکر می‌کرد آن سفر و تمام احساساتی را که در آنجا تجربه کرده بود فراموش کرده است، اما او همچنین می‌دانست که با مرده ریوزاکی اوضاع بهتر است.
میدونم حالمون خوبه ولی گاهی دلم برات تنگ میشه دوستت داشتم
روز بعد، جوانان دوباره هتل را ترک کردند، اما این بار به دلیل اتفاق دیروز تا حدودی ناراحت بودند. آنها در کشور دیگری بودند که هیچ کس آنها را نمی شناخت، بنابراین می توانستند هر کاری دیوانه وار انجام دهند و هیچ کس چیزی به آنها نمی گفت. درست است، واقعی؟
--هی...
ال شروع به صحبت کرد و می خواست بگوید از دیروز متاسفم. با این حال، تصمیم گرفت که این کار را نکند، زیرا کاملاً می دانست که از هیچ چیز پشیمان نیست و مطمئن بود که پسر دیگر هم پشیمان نیست.
--به من بگو.-- سبزه صحبت کرد.
--فقط می خواستم قول بدهیم که، می دانی، آنچه دیروز اتفاق افتاد راز باقی خواهد ماند.
لایت آهی کشید: «مطمئناً. فکر نمیکنم هیچ‌کدام از ما بخواهیم کل NPC بفهمد ما واقعاً اینجا چه کار کرده‌ایم.»
--و دوست دخترت چطور؟ حتی نمی خواهم تصور کنم اگر بفهمد با ما چه می کند.
--بله.- خندید و بعد چهره اش تغییر کرد.--این به من یادآوری می کند که به میسا قول داده بودم تا زمانی که اینجا هستیم به او کارت پستال بدهم.
--پس منتظر چی هستیم؟ بیایید یکی را پیدا کنیم و برایش ارسال کنیم.
اونی که چشمای قهوه ای داشت با لبخند سرش رو تکون داد و باعث شد که تمام بدجنسی هایی که قبلا وجود داشت بالاخره به طور کامل تموم بشه، چون هر دو نمی ترسیدند دست در دست هم به محل بروند. اگرچه آنها آن را قبول نداشتند، اما آنها همدیگر را بسیار دوست داشتند، اما فقط یک مسئله زمان بود که آنها به حالت عادی بازگردند.
دیوانه وار تو را می پرستم و اگرچه زمان همه چیز را درمان می کند، عشق هایی هستند که فراموش می شوند، عشق هایی هستند که همیشه ماندگار هستند.
مرد زاغ با ناراحتی گفت: "من نمی توانم باور کنم که دارد نزدیک تر و نزدیک تر می شود تا زمانی که مجبور به بازگشت شویم."
--بله، اما لازم است که برای این مورد وجود داشته باشد، می دانید.-- سبزه پاسخ داد.--و؟ آیا این سفر به شما انگیزه کافی برای ادامه دادن در زمان بازگشت داده است؟
--من دروغ نمی گویم. بله، او این کار را کرد، اما نه دقیقاً در مورد کیرا، و این باعث دلسردی من می‌شود وقتی باید برگردیم، زیرا همه چیز به حالت قبل برمی‌گردد.
با این حال، پاهایشان آنها را به میدان بازگرداند که همه چیز در آنجا اتفاق افتاد، فقط این بار جمعیت بیشتری بود. هر دو از گوشه چشم به یکدیگر نگاه کردند، زیرا اگرچه خورشید و تعداد افراد کمی جادو را خراب کرد، اما دیگر نمی توانستند آن مکان را به یک شکل ببینند، زیرا می دانستند که لحظه خاص آنها همیشه خواهد بود. آنجا باش.
و اگر چه می دانم برای به یاد آوردن خیلی دیر است...
*****
--و خلاصه این بود. سپس ما برگشتیم، من اطلاعات Yotsuba را پیدا کردم و Ryuzaki به پرونده ادامه داد.
--بعد دوباره به بوسه اشاره نکردند. یا اگر؟
--نه، یا حداقل به دلیل مشغله زیاد نتوانستیم.
شینیگامی خندید: «یا به این دلیل که دیگران چگونه آن را می گیرند.
--شاید.-- آهی کشید.
می دانم که یک بوسه در مادرید بود.
--آیا پذیرش آن برای شما سخت است؟
--اینکه عاشق دشمن خودت شده ای؟
او فریاد زد: "قبلاً به شما گفتم که این فقط یک ارتباط است، ریوک!"، زیرا او هرگز قبول نمی کرد که شینیگامی درست است.
--این برای من جواب میده.--بازم خندید.--وای هیچ داستانی اینقدر سرگرمم نکرده بود.
--اوه واقعا؟ فکر می‌کردم آن را برای گونه‌های خود بیش از حد نازک می‌یابید.
"درست است، اما این واقعیت که این شما و L هستید که بوسیدید، آن را جالب تر می کند." او از رختخواب بلند شد و دراز شد: "خب، فکر می کنم به دنبال سیب دیگری بگردم." اگر داستان مخفی دیگری دارید به من بگویید.
--هر چی تو بخوای
پسر شینیگامی را تماشا کرد که از اتاق خارج شد و اکنون تنها مانده بود. نگاهی دیگر به آن کارت پستال انداخت و در حالی که چشمانش را می بست، آهی سنگین از خود بیرون داد. مدتی همینطور ماند، هنوز آن سفر را به یاد می آورد، آن ملودی را در ذهنش می شنید و آن مراحل رقص را حس می کرد، اما مهمتر از همه، به آن بوسه خاص فکر می کرد که هر چقدر هم تلاش می کرد هرگز فراموش نمی کرد.
چشمانش را باز کرد و به طرف دیگر اتاق رفت و کارت پستال را در همان جایی که میسا پیدا کرده بود گذاشت. بالاخره نگاه مرد زاغ را در روز مرگش به یاد آورد، زیرا می دید که به عهد خود وفا کرده است و تازه فهمیده بود که هر چقدر به آن بی اعتنایی کند، او نیز به آن عمل کرده و خواهد کرد. همیشه به یاد داشته باشید که بهترین سفر زندگی او چه بوده است.
امروز یک داستان، یک آهنگ... و یک بوسه در مادرید با من خواهد ماند.
