Odtrutka na szczury Tom I Królewna wśród skorpionów

Rozdział 10 Kiedy wejdziesz między wilki... Część III

Szalej odskoczył jak oparzony. Uniósł dłonie na wysokość twarzy. Zamrugał. Przez moment krótki jak lot aitwara miałam wrażenie, że to ja się tak na niego wydarłam. Przy tym poziomie paniki i zażenowania nie było to wykluczone, ale czy nie próbowałam powiedzieć „Ręce przy sobie"? Zerknęłam na Szaleja niepewnie, a wtedy zrozumiałam, że przepraszający wzrok kieruje do swoich braci. Szakłak stał tuż przy nim. I trzymał go za nadgarstek. „O stroju obyczajnym i nieobyczajnym", które przed chwilą miał w rękach, leżało na posadzce, a pęd wywołany nagłym ruchem przerzucał kartki. Natomiast Piołun... Piołun ciągnął Szaleja za kaptur płaszcza. Puścił, widząc, że zagrożenie minęło, a brat mu się dusi.

Czyli to oni na niego krzyknęli, powtórzyłam sobie uspokajająco. Oni, nie ja.

– Aj, wybacz... – Szalej dotknął dłonią swojego karku. Została na nim czerwona pręga. – Jeśli wolisz sama...

– Wolę wcale!

– A, to przepraszam. – Szalej odsunął się jeszcze bardziej. – Znowu czegoś nie zrozumiałem. Jak z tymi wróblami... – I posłał mi uśmiech zdolny stopić wszystkie śniegi Północy. – Trudny ten elficki, popełniam same grafy...

– Gafy?

– O, właśnie...

– Wszystko w porządku. Dobrze ci idzie – powiedziałam, nawet klepiąc lekko Szaleja po dłoni. Naprawdę nie chciałam, aby czuł się winny, więc dodałam: – Nic... nic się nie stało.

Ale owszem, stało się. Tyle że przez tych dwóch pozostałych gagatków. Najpierw bezczelnie mnie podpuszczali, a potem zaczęli bronić przed niechcianą interwencją Szaleja? O co w tym wszystkim chodzi? Za wszelką cenę musiałam opanować nerwy, które znów brały górę. Cóż mi przyjdzie z tego, że ich zwyzywam albo się rozpłaczę? Mam na głowie jakąś pałacową intrygę, dwa królestwa i koniec świata, szkoda czasu na użeranie się z rozwydrzonymi chłopaczyskami.

– To... to był eksperyment myślowy – powiedziałam z takim spokojem i godnością, na jakie było mnie stać. Wyszło nawet całkiem przekonująco. Chyba. – Abyście... abyście zrozumieli niestosowność pewnego zachowania...

– Zrozumieliśmy – powiedział Szalej.

– Niby co zrozumieliście?

– No, że elfki nie powinny chodzić bez stanika.

– Jakby co, przekażemy wszystkim zainteresowanym – dorzucił Piołun.

– Guzik zrozumieliście!!!

– Jaki guzik?

– One są na guziki?

– Co jest na guziki?

– No, te elfie staniki chyba?

Piołun z Szalejem roztrząsali ten delikatny temat, który nie powinien obchodzić ich ani trochę, a Szakłak przysłuchiwał się ich całej nonsensownej dyskusji z krzywym uśmiechem. Podniósł z posadzki upuszczoną księgę „O stroju obyczajnym i nieobyczajnym" i znów spojrzał na mnie.

– Wiedziałem, że tego nie zrobisz.

– Ach tak? – spytałam, mam nadzieję, butnie.

– W końcu przeczytałem... – I zamachał mi przed nosem Dyptamowymi mądrościami.

– Twierdziłeś, że zacząłeś.

– I skończyłem. Nie wiem, jak u elfów, ale u nas jest taka zasada, że jak się zaczęło, trzeba doprowadzić rzecz do końca.

– Zapewniam cię, że elfowie myślą podobnie – odparłam z lekką naganą w głosie. Nie podobało mi się, gdy insynuował, że jesteśmy mniej konsekwentni. – Mamy nawet takie przysłowie, że kiedy powiedziało się „a", trzeba powiedzieć...