Odtrutka na szczury Tom I Królewna wśród skorpionów

Rozdział 14 Brama Bosa. Część III

Królowa nie byłaby zadowolona, że wybieram się do Lazurowego Ula. Wiadomość, że wyruszam tam bez mojego ochroniarza, tym bardziej jej nie zachwyci. A jak jeszcze dowie się, kto mi towarzyszy... Próbowałam spojrzeć na sytuację jej oczyma. Czy Piołun mógł zapewnić mi jakieś minimum bezpieczeństwa? A może sam stwarzał zagrożenie? W siłę Szakłaka nie wątpiłam. A Szalej nie mógł mu aż tak bardzo ustępować, jeśli ich poranne treningi miały jakikolwiek sens. 

Przy swoich starszych braciach Piołun rzeczywiście wyglądał na chucherko, choć pewnie w porównaniu z przeciętnym elfim arystokratą nie był szczególnie wątły i podejrzewam, że mógłby wyjść z takiego starcia zwycięsko. Ale czy zdołałby mnie obronić, gdyby coś nas zaatakowało? Coś albo ktoś?

Droga do Lazurowego Ula prowadziła przez las z dawien dawna zwany Matecznikiem, jednak w naszych czasach nie były to już knieje zamieszkiwane przez niebezpieczne drapieżniki. Największe ryzyko niosło spotkanie z lochą, która potrafiła zaatakować prewencyjnie, w obronie swoich warchlaków z różowymi ryjkami i pasiastymi bokami. Ale koniec Miesiąca Zapuszczania Sierpów to pora na grzyby, a nie małe dziki. Lochy proszą się w kwietniu albo maju, obliczałam w głowie. Chociaż przy młodszych samicach huczka może wypaść na wiosnę, a wtedy... Tyle że one tak zaraz nie zostają matkami. A zwykłe odyńce niesprowokowane nie zaatakują. Przyroda ma swoją mądrość. Dzików nie musimy się bać. Wilków, jak zakładałam, również nie.

Z elfami gorzej.

Gdyby ktoś nas śledził, miałby wspaniałą okazję, aby...

Aby?

Zawahałam się. Kto mógłby odnieść jakąkolwiek korzyść z pozbycia się mnie i Piołuna? Oczywiście wiele zależałoby od celu ewentualnych spiskowców, niemniej...

Kokoryczka nie czytała mi w myślach. Ale najpewniej miałam te wszystkie rozterki wypisane na twarzy. Jej mina mówiła jedno. „Królowa nas zabije".

W duchu błagałam Niebiosa, by to było naszym jedynym zmartwieniem. Co nie znaczy jednak, że chciałam narażać moją garderobianą (i moją przyjaciółkę). Pan Lulek był usprawiedliwiony – wprowadziliśmy go w błąd. Oczywiście mogliśmy powiedzieć, że zmieniliśmy zdanie w drodze do rotundy. Jeśli Kokoryczka przekaże wieści Pokrzywie, to na moją siostrę spadnie decyzja, czy mówić komukolwiek o naszej wyprawie.

– Ja też mam prośbę – odezwał się Piołun. – Jeśli wolno... – I spojrzał pytająco najpierw na mnie, potem na Kokoryczkę. Pokiwałam głową. – Trzeba uprzedzić Szakłaka.

– A... racja... – Nadmiar wrażeń sprawił, że zapomniałam o obiecanej lekcji. A nasi goście mogli zacząć się martwić, że Piołun nie wraca. – Kokoryczko, wiem, że to sporo zamieszania, ale podeszłabyś potem do rotundy?

Teraz Kokoryczka miała tylko jedno pytanie:

– Szakłak to ten, z którym panienka rozmawiała w alei...?

Piołun posłał mi nieodgadnione spojrzenie. Nieodgadnione, doprawdy, bo rozwichrzona grzywka znowu spadała mu na oczy i nie mogłam zobaczyć, co się w nich kryje.

– Tak, to ten... Nie, nie musisz się przebierać! Zostaw to! Idź już. Ślicznie wyglądasz, masz moje słowo! Prawda, Srebrny Wilku?

– Y...?

Mina Srebrnego Wilka wyrażała kompletną dezorientację.

– Chodźmy, proszę...

Dzięki Niebiosom nasze kroki na schodach zagłuszyła kolejna porcja jazgotów i wyjaśnień. W innych okolicznościach nadstawiłabym ucha i próbowała zrekonstruować sobie, o co poszło. Tym razem jednak cieszyłam się głupio, że moja siostra królewna i jej ochroniarz mają jeszcze na jakiś czas zajęcie.